Pont de Varsòvia está datada en 1989, o ano da caída do Muro de Berlín. Se o look predominante en Nocturno 29 era o da alta burguesía sesentista, en Pont de Varsòvia refulxen as imaxes da nova intelectualidade e da amnésica clase política progresista europea. Mais baixo a superficie relucente de eventos socioculturais espectaculares e de vida frívola na Europa feliz, ténsanse as memorias de fracturas e cataclismos persoais e históricos.
1974: O mesmo día da execución de Salvador Puig Antich, Pere Portabella roda El sopar, onde cinco presos políticos que cumpriron longas condenas intercambian as súas experiencias na prisión.
2018: Pere Portabella inclúe unhas adendas onde incorpora unha filmación a Oriol Arau, avogado de Puig Antich, rodada o 13 de novembro de 1974.
A mitoloxía helena fala de tres gorgonas (Medusa é a máis famosa delas) que convertían os homes en pedra cando estes contemplaban o seu rostro. Nalgures en Centroeuropa, no lugar ficticio de Vandorf, unha delas mora nun castelo. Asasina en lúa chea. As autoridades locais tapan estes crimes de maneira inexplicable, fabrican probas falsas para ditar vereditos no seu propio interese. A que teñen medo? Que agochan?
A película constitúe a síntese das filmacións clandestinas abertamente políticas de Portabella e a súa contorna. Rodada nos meses posteriores á morte do xeneral Franco, trátase dun filme «documental» realizado coas técnicas dun filme de ficción. Coherente isto nunha filmografía dirixida a explorar os límites da representación fílmica, Informe general trata da futura representación política na transición española, cunha clara vocación democrática contradita pola súa virtual «invisibilidade» durante trinta anos.
A sombra do obxectivismo antropolóxico persegue un torpe director que experimenta metodolóxica e formalmente ao redor do acto obsceno de rodar poboacións nativas na localidade máis setentrional.
Alí, Robert Peary, explorador norteamericano, pensou hai máis de 100 anos que a única maneira de que un ser humano alcanzase o Polo Norte sería ter fillos con inuits para crear unha súper-raza que axuntase a fortaleza esquimó e a clarividencia do occidental.
Tras os pasos desta extravagante teoría camiña este ensaio fílmico en busca desa súper-raza.
Do mesmo xeito que Vampir-Cuadecuc, esta película articúlase sobre dous eixes fundamentais: a indagación sobre os modos de representación cinematográficos e a imaxe crítica da España oficial, a do franquismo. Montaxe de atraccións e brechtianismo en doses fortes. Umbracle componse de fragmentos (algúns de arquivo) que ecoan, máis que progresan, por encadeamentos insólitos, con escenas de dejá vu que sempre prometen algo máis, pero permanecen tensamente inacabadas.
Vampir-Cuadecuc é posiblemente o filme chave para entendermos a transición que se produce no campo cinematográfico español desde o período dos «nuevos cines» (permitidos pola administración franquista) cara a prácticas clandestinas, ilegais ou de aberta oposición ao réxime franquista. Consiste nunha filmación a partir da rodaxe do filme comercial El Conde Drácula, de Jesus Franco.
Dúas parellas inglesas acoden en viaxe de pracer a unha bucólica rexión nas montañas, un lugar que parece remoto e apenas poboado. Cando o cocheiro que os conduce por un bosque se nega a continuar a ruta, deciden pasar a noite nun castelo. Alí recíbeos un sospeitoso servente, que di cumprir os desexos do seu finado mestre de acoller os viaxeiros perdidos. O xeneroso anfitrión é o conde Drácula. O que non saben os hóspedes é que serán utilizados para axudar a resucitar o vampiro, eliminado a mans de Van Helsing dez anos antes.
Rama acode como parte dun xurado popular ao proceso de Laurence Coly, acusada de matar o seu fillo de ano e medio. Recoñecendo os feitos, a muller di ser inocente, alegando que estaba maldicida no momento de cometer tan atroz acto. As distintas intervencións e probas presentadas van desvelando unha realidade máis complexa, sen que Rama poida decidirse sobre a súa culpabilidade.
Maria, unha moza escritora que acaba de ser nai, tópase coa noticia dun suceso arrepiante: unha muller francesa afogou os seus xemelgos de 10 meses na bañeira. Maria obsesiónase coa infanticida, por que os matou? A partir dese momento, a sombra do infanticidio axexaraa como unha vertixinosa posibilidade.
Coloquio coa directora na sesións do luns 11 de febreiro.
