Proxección audiovisual

A película que definiu definitivamente o estilo lynchiano. Un mozo atopa unha orella humana no seu xardín, o que o conduce a unha enmarañada intriga difícil de descifrar. Entre o neo-noir e o thriller psicolóxico, con notas de negrísimo humor, Lynch compón unha fita insidiosa e enfermiza que ten un ton de pesadelo, o dese ambiente suburbano tan ianqui que conduce a moitos á tolemia; un universo no que, partindo do cotián, tócanse tenebrosos recunchos da mente que, por momentos, nin son deste mundo. Primeira colaboración co músico Angelo Badalamenti, peza crave no equipo de Lynch.

Proxecto de serie frustrada para a cadea ABC, da que se roda un episodio piloto, completado coa chegada de investidores franceses. Levemente inspirado en dous dos filmes predilectos de Lynch (“El crepúsculo de los dioses” de Wilder; “Persona” de Bergman), extrema os achados de “Carretera perdida” e preludia “Inland empire”.

Road-movie lésbica a modo de utopía erótica-libertaria. Exercicio de pornografía que ataca e subverte a representación do corpo e desexo femininos imposta de forma maioritaria polo heteropatriarcado. Cunha despreocupada mirada que deconstrúe os modos do porno mainstream, Carri conta cun elenco diverso, con corpos que escapan do normativizado, e que reivindican unha sexualidade libre e sen ambaxes dende un compromiso militante.

David Lynch sorprendeu con esta historia tan sinxela como conmovedora dun ancián que percorre 500 quilómetros entre Iowa e Wisconsin para ir visitar o seu irmán enfermo no único medio de transporte do que dispón: un cortacéspede. O seu apelido, Straight (directo, recto), é toda unha declaración de intencións. A película avanza lenta e inexorablemente nunha única dirección, deténdose nas inmensas paraxes da América profunda e nas súas xentes, cuxos rostros son filmados, cos sucos da pel labrada polas duras condicións do campo, tal maxestosas montañas ou cativadores desertos.

Jonas Mekas foi un cineasta, crítico e teórico do cine nado en Lituania en 1922 e finado en 2019. É coñecido pola súa contribución ao cine experimental e o seu papel destacado no movemento cinematográfico underground. Mekas foi unha figura clave na escena artística e cinematográfica de Nova York, especialmente durante as décadas de 1950 e 1960.

Presentación do libro publicado por FICBUEU sobre o cineasta con proxección das súas curtametraxes.

O saxofonista Fred Madison sospeita que a súa muller lle é infiel. O matrimonio recibe unhas cintas de vídeo que amosan que alguén os filma mentres dormen. Comeza un intrigante e escuro camiño cara a ningures, outro relato-crebacabezas que transcorre, probablemente, na mente do seu protagonista, un perturbador thriller que traza bifurcacións e frecuenta abstracción, subconsciente, mundos paralelos e desdobramentos, termos afíns a Lynch.

Por primeira vez, ampliamos o foco do ciclo ao cine realizado fóra de España coa presenza da cineasta e escritora arxentina Albertina Carri. A súa visita á Filmoteca para presentar ¡Caigan las rosas blancas!, a súa sétima longametraxe estreada no último Festival de Rotterdam, ofrécenos a oportunidade de repasar unha filmografía transgresora que hibrida xéneros e técnicas e transita polos recordos para (re)construír o presente e inventar o futuro.

Encontro coa directora e proxección posterior:

¡Caigan las rosas blancas!

“Un filme que opera cun tento sobre o tema da transmisión, da paternidade. Los contrabandistas de Moonfleet conta a historia de John Mohune, un neno de dez ou once anos, que chega a Moonfleet cunha carta da nai morta en busca de Jeremy Fox, un amigo que pode coidar del. É a historia de como un cativo converte un adulto en pai. E de como o fillo constrúe a figura paterna. Nunha das primeiras escenas do filme, tras o encontro de John Mohune con Jeremy Fox, este presente que ese neno pode destruílo, é dicir, pode destruír todo aquilo que empeza a filiación, ou sexa a paternidade.

Segunda longametraxe de Albertina Carri que a puxo no mapa pola súa particular aproximación á ditadura militar. Hoxe filme de culto en Arxentina, este íntimo ensaio usa figuras de playmobil xunto a fotografías e testemuños para representar o trauma da desaparición de seus pais, militantes peronistas, en 1977, cando ela contaba só con 4 anos de idade. Exercicio de memoria persoal e colectiva, o filme fíxose de forma totalmente clandestina e está considerado voceiro de toda unha xeración silenciada, desenterrando temas de enorme complexidade.

Non é esaxerado afirmar que Twin Peaks foi o gran acontecemento cultural da TV de inicios dos noventa. Cada semana, millóns de persoas transportábanse a esta vila ficticia do estado de Washington, para comprobar con certa ansiedade como avanzaban as investigacións do axente do FBI Dale Cooper, tentando descubrir quen matou a Laura Palmer.