Tres individuos, nunha situación extrema como é a cegueira, búscanse co tacto, atópanse, recoñécense, transfórmanse nun espazo espido, onde a danza xorde instantaneamente como resultado do encontro cun mesmo, o accidente e o xogo como perfecta xustificación para habitar situacións e roles con límites difusos, pero liberadores.
A obra é unha reflexión sobre a soidade, o encontro, a pertenza, o absurdo, a beleza, o grotesco, o misterio do descoñecido e a poesía. Recordos que se abriron camiño nun acordo silencioso, sen texto.