Danza

Technocracia aborda a festa como lugar de comunión, como mecanismo de reprogramación mental, de ruptura co cotiá, de hedonismo físico e emocional, e tamén como unha metodoloxía de creación a partir do corpo en movemento e a masa, onde expandir a nosa experiencia escénica ó incluir ó publico como parte esencial da peza a través das accións que se xeneren. Trátase de deixar de crear ficcións para deixarnos crear polos feitos intentando preservar o noso calor interno, a nosa frescura e bondade humana contra a tiranía da orde.

Bailar é un acto de #resistencia.

Gozar bailando en grupo e relacionarse cos demais a través do corpo e a música.

Preténdese chagar á danza a todos todos os contextos e diversidades, especialmente, a aqueles sectores que teñen menos oportunidades de explorar o seu corpo nun contexto inclusivo, xerando experiencias de grupo que acheguen ás persoas coa danza como medio facéndolles sentir máis conectados. 

Para público familiar (nenos e nenas de + de 5 anos)

A actividade realizarase nos exteriores da Biblioteca. 

Minguantes é unha peza que se adentra no universo temporal de dúas persoas que van envellecendo. Corpos que surcan o terreo dos cambios, onde todo parece ir máis aprisa que de costume e xa correr non é unha opción, outra galaxia lles espera.

Sinopse: Cando todo se pare, escoita ao animal minguante, sentirás a beleza do seu silencio.

Caen as follas como o teu cabelo
A choiva a penas se sinte
Sen darnos conta brotaron as flores
A choiva segue, o teu cabelo cae e o brillo dos teus ollos segue intacto.

Un limiar refire o tránsito. O concepto de «atravesar o limiar», tan característico de ritos e cerimonias de paso, está presente en infinidade de culturas desde tempos ancestrais e sempre implica un corpo en movemento nunha danza social feita acontecemento.

A muerte como lema.

A muerte como forma de vida.

Así cremos que ten que ser unha obra, así ten que ser representada, a muerte.

A muerte é unha explosión de situacións; a peza plásmase coma un vómito, como un xogo macabro onde o descanso ou a dúbida non valen, morres.

Ina é un espectáculo que pon o foco no concepto da luz, esa luz que non vemos pero que brilla con intesidade dentro de nós. Unha viaxe que nos convida a mirar ao ceo e ás estrelas que o compoñen, na busca de facernos sentir a conexión coa esencia, con ese foco de luz que nos alimenta e nos fai iguais. Sobre o escenario, Paloma e Daniel, dous corpos e a luz.

Vivimos a noite en caída libre cara ás estrelas. O planeta perdeu a gravidade e subímonos a esa estrela que acaba de pasar. Desaparecemos mentres soan as súas risas de lonxe. Un estalido de luz conéctanos cos nosos soños.

Na era aceleracionista, os corpos están cheos de velocidade residual: unha inercia que suspende o desexo, fragmenta e extrae a nosa atención. Entender agora quere dicir practicar o ritmo, porque non estamos feitos/as para saber senón para actuar como se soubésemos.

En Figuras do limiar Javier Martín inspírase no arquetipo do "gardián do limiar". Un limiar referido ao tránsito, concepto característico de ritos e cerimonias de paso, presentes en multitude de culturas dende tempos ancestrais.

En Vértigo de Hitchckok, se eliminamos a Scottie, quédanos ela, ou elas, as dúas personaxes que interpreta Kim Novak: Madeleine e Judi. E elas o enchen todo.
Scottie tan só é un narrador, unha inxenua testemuña da espesa arboreda feminina do filme, maduro bosque de sekoyas.
Na parede, no muro ou no precipicio, a compañía Pistacatro da man das Duelirium trata de evocar unha atmósfera dura, reptil, percorrer o trasunto que vai da unha á outra, que empeza na penumbra e remata no abismo.

Dancin´Queen é a ilusión de estar nunha discoteca en clave de danza e humor. Son ganas de bailar e de contaxiar danza.
Unha oportunidade para deixar aflorar á Dancin´Queen que todos levamos dentro, esa que aparece cando soa a música e vímonos arriba pillándonos tanto en zapatillas de andar por casa como levando purpurina.
É espertar. É xogar. É gozar.

Pink Unicorns é unha peza de danza contemporánea, fresca e orixinal, da compañía A Macana que confronta ante o espectador un dúo pouco habitual, un man a man entre o bailarín e coreógrafo Alexis Fernández e a Paulo Fernández, o seu fillo.

Alexis Fernández e Paulo Fernández revélanse como dous magníficos e compenetrados intérpretes, cunha química, non sabemos se froito do traballo escénico ou da cadea de ADN que comparten, pero que senta unhas bases estupendas para esta peza frenética e chea de enerxía, colorida, tenra e divertida.