Flamingos é o resultado de colocar a Carmen Amaya no medio dunha escena de John Waters. O impulso do flamenco para compartir o interior da alma humana mistúrase coa música, o vestiario e o imaxinario máis pop. Cal é o noso propio flamenco? Cal é a nosa música e que danza convida a bailar?
Corpos, desexos, medos e referencias adultéranse para crear unha jam session máxica. Unha festa na que os 7 intérpretes expoñénse coa única intención de festexar.
Eu amaba ao meu pai sobre todas as cousas, cun amor animal. Gustábame o seu cheiro, gustábame a súa voz, gustábanme as súas mans, a pulcritude da súa roupa e a meticulosa limpeza do seu corpo. Amábao máis que a Deus. Un día tiven que escoller entre Deus e o meu papá, e escollín ao meu papá. Foi a primeira discusión teolóxica da miña vida e tívena coa irma Josefa, a monxa que nos coidaba a Sol e a min, os irmáns menores. Se pecho os ollos podo ouvir a súa voz recia, grosa, enfrontada á miña voz infantil.
Tres mulleres; Clara, Carlota e a Cadeira de rodas de clara, descobren nesta viaxe que hai lugares que se os tocas, rexorden emocións profundas que nos achegan máis e libérannos dos nosos medos.
Espectáculo multidisciplinar e inclusivo dirixido a un público familiar, a peza rende homenaxe ás nais, en especial a aquelas nais que se dedican ás artes e viven coa complexidade da conciliación, e ser nai separada durante 7 anos.
Trátase dun diálogo entre os dous protagonistas, Carlota e o seu fillo Teo, de 9 anos, que desde hai tempo participa nos seus proxectos artísticos.
A peza tamén está protagonizada por DJ Pascal Kleiman, un dos DJ máis destacados de Europa: para el a súa nai foi unha peza crave desde neno, xa que naceu sen brazos e as súas mans son os seus pés.
Arte, música, vangarda escénica, tradición e historia danse cita na cuarta edición de 'Danza en el Camino', o festival itinerante organizado pola Consejería de Cultura y Turismo de la Junta de Castilla y León no marco do 21º Certamen Internacional de Coreografía Burgos & Nova York.
Technocracia aborda a festa como lugar de comunión, como mecanismo de reprogramación mental, de ruptura co cotiá, de hedonismo físico e emocional, e tamén como unha metodoloxía de creación a partir do corpo en movemento e a masa, onde expandir a nosa experiencia escénica ó incluir ó publico como parte esencial da peza a través das accións que se xeneren. Trátase de deixar de crear ficcións para deixarnos crear polos feitos intentando preservar o noso calor interno, a nosa frescura e bondade humana contra a tiranía da orde.
Bailar é un acto de #resistencia.
Gozar bailando en grupo e relacionarse cos demais a través do corpo e a música.
Preténdese chagar á danza a todos todos os contextos e diversidades, especialmente, a aqueles sectores que teñen menos oportunidades de explorar o seu corpo nun contexto inclusivo, xerando experiencias de grupo que acheguen ás persoas coa danza como medio facéndolles sentir máis conectados.
Para público familiar (nenos e nenas de + de 5 anos)
A actividade realizarase nos exteriores da Biblioteca.
Minguantes é unha peza que se adentra no universo temporal de dúas persoas que van envellecendo. Corpos que surcan o terreo dos cambios, onde todo parece ir máis aprisa que de costume e xa correr non é unha opción, outra galaxia lles espera.
Sinopse: Cando todo se pare, escoita ao animal minguante, sentirás a beleza do seu silencio.
Caen as follas como o teu cabelo
A choiva a penas se sinte
Sen darnos conta brotaron as flores
A choiva segue, o teu cabelo cae e o brillo dos teus ollos segue intacto.
Un limiar refire o tránsito. O concepto de «atravesar o limiar», tan característico de ritos e cerimonias de paso, está presente en infinidade de culturas desde tempos ancestrais e sempre implica un corpo en movemento nunha danza social feita acontecemento.
A muerte como lema.
A muerte como forma de vida.
Así cremos que ten que ser unha obra, así ten que ser representada, a muerte.
A muerte é unha explosión de situacións; a peza plásmase coma un vómito, como un xogo macabro onde o descanso ou a dúbida non valen, morres.
