Experimentadanza, unha compañía que este ano presenta a óbra "Distopía". Como as persoas perden a súa esencia instintiva ante un sistema ditatorial? Fálanos sobre o animal que levamos dentro, esa parte salvaxe que nos fai máis fortes e menos manipulables. Ás veces, as persoas son capaces, en comunidade, de salvar a unha sociedade enferma.
"DeMente" é unha obra de baile contemporáneo acompañado de música tradicional galega dirixida a adolescentes e público adulto de Fran Sieira Compañía de Danza. A peza conta cun elenco artístico de oito bailadoras e bailadores que, a través da coreografía e da música e o canto tradicional, promoven o uso da lingua galega. Nesta peza, a palabra cantada ten unha dobre función: contribúe á normalización do galego como idioma para a expresión artística e pon en valor a oralidade como patrimonio inmaterial e de transmisión interxeracional.
Unha danza xiratoria escrita cun propósito: Unha multitude de fragmentos para multiplicar a beleza.
Unha conta atrás anuncia o comezo follas rasgadas dun calendario tirados ao chan, rastros ignorados, o son da radio lévanos entre melodías e noticias cara á vida.
Vasos baleiros en mans que non saben o que buscan en mans que ofrecen o que non teñen.
Vivir case sempre fai ruído e morrer semella o baleiro que hai dentro, por iso nos asusta e fuximos cara á palabra.
Pensamos en frases mudas e falamos para que nos escoiten ou para non escoitar o noso enxordecedor silencio.
El hijo fala do vínculo cos proxenitores e un lugar, e o que se fai con iso. Entendérmonos como individuos independentes, pero enrededados profundamente nas raíces que nos acompañan. Un espectáculo de danza que nos leva ao primario, ao contexto, á familia e á natureza.
Na obra altérnase un corpo de hoxe, móbil e consciente, frente a outros mundos, que non sendo accesibles á vista, aféctannos e guían os nosos camiños. A danza permite a celebración de estar vivos e ter unha historia, a experiencia de ser fillo e o seu entusiasmo.
Flamingos é o resultado de colocar a Carmen Amaya no medio dunha escena de John Waters. O impulso do flamenco para compartir o interior da alma humana mistúrase coa música, o vestiario e o imaxinario máis pop. Cal é o noso propio flamenco? Cal é a nosa música e que danza convida a bailar?
Corpos, desexos, medos e referencias adultéranse para crear unha jam session máxica. Unha festa na que os 7 intérpretes expoñénse coa única intención de festexar.
Eu amaba ao meu pai sobre todas as cousas, cun amor animal. Gustábame o seu cheiro, gustábame a súa voz, gustábanme as súas mans, a pulcritude da súa roupa e a meticulosa limpeza do seu corpo. Amábao máis que a Deus. Un día tiven que escoller entre Deus e o meu papá, e escollín ao meu papá. Foi a primeira discusión teolóxica da miña vida e tívena coa irma Josefa, a monxa que nos coidaba a Sol e a min, os irmáns menores. Se pecho os ollos podo ouvir a súa voz recia, grosa, enfrontada á miña voz infantil.
Tres mulleres; Clara, Carlota e a Cadeira de rodas de clara, descobren nesta viaxe que hai lugares que se os tocas, rexorden emocións profundas que nos achegan máis e libérannos dos nosos medos.
Espectáculo multidisciplinar e inclusivo dirixido a un público familiar, a peza rende homenaxe ás nais, en especial a aquelas nais que se dedican ás artes e viven coa complexidade da conciliación, e ser nai separada durante 7 anos.
Trátase dun diálogo entre os dous protagonistas, Carlota e o seu fillo Teo, de 9 anos, que desde hai tempo participa nos seus proxectos artísticos.
A peza tamén está protagonizada por DJ Pascal Kleiman, un dos DJ máis destacados de Europa: para el a súa nai foi unha peza crave desde neno, xa que naceu sen brazos e as súas mans son os seus pés.
Arte, música, vangarda escénica, tradición e historia danse cita na cuarta edición de 'Danza en el Camino', o festival itinerante organizado pola Consejería de Cultura y Turismo de la Junta de Castilla y León no marco do 21º Certamen Internacional de Coreografía Burgos & Nova York.
