Danza

É o que  ves. Somos o que vemos. A tribo se reune para o ritual iniciático da vida. Como nun espello, moldeamos o reflexo daquilo que nos rodea reinterpretándoo para chegar a ser o que somos. Antes de Nada, Todo NON era.Mimesis constrúese ao redor da imitación como vía de relación co mundo que nos rodea, aprendemos porque repetimos aquilo que vemos. Formamos parte dunha comunidade e dunha contorna  natural que nos serven  de referencia para a cosntrución do que chegaremos a ser.

DeMente é unha obra de baile e música tradicional de Fran Sieira Compañía de Danza que aborda o estigma das patoloxías vinculadas á saúde mental. En escena, a coreografía amosa a evolución histórica que sufriron, e sofren, as persoas con trastornos de saúde mental: dende a reclusión practicamente carceraria ata as contencións químicas. 

Ceibe afonda na relación entre o xénero e a nosa tradición e nas súas formas de operar nos diferentes ámbitos cotiás, incluíndo, por suposto, unha manifestación cultural tan importante como o baile tradicional galego. Trátase de entender que é o xénero para nós como individuos, como colectivo e tamén como sociedade.

Reflexiona sobre as categorías de xénero e os seus estereotipos, impostos socialmente para establecer distancia coa normatividade e arrastrala cara ás marxes e, desde aí, formular e construír novas formas de entender o corpo e o movemento.

A xira 2022 do Ballet de Kiev por España quedou marcada na memoria de todos nós cunha tinta vermella que, en grosas liñas, describe a traxedia vivida desde entón.
En 2023, o Ballet de Kiev volveu percorrer os principais teatros e auditorios de España cun éxito abrumador. En 2024 volverán percorrer os escenarios máis prestixiosos de España. Os bailaríns do Ballet de Kiev ofrécennos unha versión incrible e emocionante do Lago dos Cisnes.

PROTO (SN1806) toma como punto de partida o fenómeno das supernovas. E se nos xuntamos e deixámonos morrer e estourar e ver despois que outros imaxinarios aparecen? Interésannos e interpelan estas experiencias de calor, explosión, visibilidade das diferentes capas que nos compoñen, luminosidade, morte, enriquecemento do espazo e formación de novos sistemas. Como estourar xuntas e xerar novos escenarios máis colectivos, máis luminosos e menos catastróficos? Experimentar este “último hurra” xuntas e crear novas formas de estar en comunidade. Unha viaxe desde o terreal todo o máis astral.

Un solo que afonda na espera e na relación do corpo co tempo pasado e presente. A inspiración vén dos naufraxios na Costa da Morte. “Unha homenaxe ás mulleres, as que sempre agardan a que o océano lles devolva, polo menos, os restos de ósos dos seus parentes. Mentres, o sal cuartea as mans que tecen, rede a rede, o que as mantén en terra".

III INTERNACIONAL DE TANGO CAMPUS STELLAE celebrarase na Hospedería de San Martín Pinario. Como estrelas convidadas terán aos bailaríns, campións do mundo de tango 2023: Constanza Vieyto e Ricardo Astrada, arxentinos de nacemento pero con orixe galega.
+INFO
 

Od(i)osa é unha obra da compañía Proxecto Morriña, un grupo de seis novos galegas comprometidas coa situación social na que vivimos e sen medo a darlle voz ás historias e mensaxes que sintamos que necesitamos contar. Por esta mesma razón nace este teatro-danza. Queremos rescatar da memoria galega, do ano 1989, a folga que ocorreu na empresa Odosa, unha loita que as propias traballadoras, sen apoios de ninguén máis, emprenderon para reclamar os seus dereitos laborais.

Poucas persoas saben que a obra de enxeñería hidráulica máis importante do século XIX en España foi escavada por mulleres. Entre 1874 e 1879 executouse a construción do Dique da Campá de Ferrol. Alí, un total de 200 mulleres retiraron 245.000 metros cúbicos de terra e pedras que transportaron en 58.000 cestos sobre as súas cabezas. Eran “as estibadoras”. E, polo mesmo traballo, cobraban menos ca os homes.

Mover cinzas está inspirada na vaga de lumes que asolaron a provincia de Ourense no ano 2006 e que deixaron unha profunda pegada na coreógrafa Maruxa Salas. A cinza aparece como residuo do arrasado, do deserto e da poética do que queda, do que perdura e como se transforma, construíndo a partir dos bosques convertidos en po unha metáfora do rexurdimento, un convite a habitar o presente para continuar polo camiño da vida.