Teatro

O volume 5 de Clásicas desfeitas, A barca do inferno, inspírase no Auto da barca, obra fundamental do teatro clásico portugués escrita por Gil Vicente no século XVI.

Existiu o teatro medieval en galego? A compañía Galeatro investiga e pescuda en Arte sen guión sobre a posibilidade dun teatro clásico galego do que non existen obras escritas. Partindo do estudo das estruturas narrativas e dramáticas medievais e dos materiais en lingua galega previos ao Rexurdimento, e coas ferramentas da improvisación contemporánea, a comedia e a música, Arte sen guión propón unha nova lectura do patrimonio cultural galego.Catro comediantes representan as pezas recollidas nun extraño Códice da Idade Media.

Chegan as próximas badaladas de fin de ano. Atopámonos #ante un espello no que mirarse, cuestionarse, quererse… Dúas actrices en escena, dúas mulleres nas que reflectirse a través das súas fraquezas e virtudes. Un mosaico de complicidades a través do tempo… e algún que outro conflito tamén. Unha historia de autosuperación e empoderamento feminino. Un espectáculo sorprendente e honesto en clave cómica – subversiva, no que o espectador terá tamén ocasión de observarse e viaxar con elas na procura duns soños tan anhelados como a última oliva que queda no prato.

O Cadáver do Señor García é unha obra na que, desde o principio ata o final, reina o absurdo: a burla ante a morte, crime ou suicidio absurdos. Pasan así ante os nosos ollos os distintos estratos da sociedade reducidos a tópicos (criados, señores, xuíces, médicos, porteiros) e todos os niveis sociais sucumben ante o morbo dun acontecemento excepcional: un individuo entrou polo balcón para matarse no diván do salón de Hortensia, que casa ao día seguinte co seu prometido Abelardo. Pero todo pasa como de mentirijillas: o médico confirma a morte do Sr.

Ás oito da tarde, cando morren as nais, é un canto coral sostido no baleiro, un xogo irónico sobre a relación entre o teatro e a súa recepción.
Aquí móstrase indecente a procura da identidade individual, acubillada pola masa superficial e ignorante, que se xacta de saberes inútiles. Nun teatro, un (suposto) lugar de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. E debaixo de todos os insultos: nós. Tan pequeno, tan perigoso...

Pilar e Claudio son unha moza parella a piques de contraer matrimonio. Pouco antes da data fixada prodúcese o encontro das súas respectivas familias. O pai dela (Eduardo) e a nai del (Antonina), ambos os viúvos, namóranse, e finalmente prodúcese unha dobre ligazón. Esta circunstancia dá lugar a numerosas e divertidas situacións de enredo e loita de sexos, das que sairán case sempre invictas as señoras. Carlos Llopis estreou esta obra en Madrid no ano 1946. No seu libreto se confesa. Homes espectadores da miña comedia.

Unha das obras mestras da literatura dramática castelá pero cunha temática e gran parte da súa estrutura rabiosamente actuais. A isto sumámoslle a modernidade dunha Melibea rebelde, insumisa e lúcida que nada ten que ver coas doutrinas do amor cortés ou os bos costumes feudais ou burguesas por ser dona do seu propio destino. Figura que nada ten que ver co que se nos mostrou durante séculos e forma parte da galería de personaxes femininos inesquecibles da literatura castelá.

Chegados aos 36, Lis Lúa mira cara ao seu desastroso pasado con tenrura: superados os seus problemas de autoestima por fin consegue o soño de ser actriz nunha serie de éxito e a vida sorrille. Deixou atrás  os seus medos e os seus complexos que a atormentaron desde pequena e creceu como larva que se converte en bolboreta. Pero unha mensaxe dunha hater adolescente no seu perfil de Instagram abre unha brecha moito máis profunda na súa recentemente lograda confianza e está a piques de tirar pola borda  as súas expectativas.

Tres historias entrelázanse para contar un crime nado da desesperación e do desamor. Tres personaxes interpretados por unha soa actriz no escenario, levan a cabo este corpo policial que incorpora a canción como ferramenta para narración.

A obra está dirixida por Óscar Romero Martínez coa colaboración de Segundo Durán Chiki como axudante de dirección.

Actuarán 22 membros, que contan coa colaboración de Teresa Bretal, de Confecciones Teresa, quen deseñou e realizou todo o vestiario adaptado á época na que transcorre o espectáculo, a Idade Media.

Óscar Romero explicou que a peza, de texto colectivo, “é a primeira comedia que o Grupo de Teatro pon en escena dende finais dos anos noventa e que é a primeira vez que afronta unha obra composta integramente en verso e a primeira vez que irán vestidos de época”.