Cando un ser querido nos deixa, o baleiro que queda énchenos dun silencio que, nalgúns casos, nunca conseguimos facer desaparecer. Un silencio que se aferra ao corazón apagando para sempre parte da súa luz.Tromsø é unha reflexión en clave de humor dende a perda. Sobre a vida, a morte e todo o que queda entre medias. É un canto á tristura pero tamén á esperanza.
Antes de marchar para Arxentina, Daniel desaparece. A nai non sabe onde buscalo. O neno Castelao pode estar xogando aos naufraxios cos barcos de cortiza, ou no camiño a ningures que lle amosara a súa avoa, ou subido no campanario a escoitar as historias da Santa Compaña, ou na Cova dos Carcamáns, á beira da dona encantada que sae peitearse de mañá cedo, ou escoitando profundar ao barbeiro de sábado, ou pintando as máscaras do Entroido.
Forever é a historia de como unha familia se vai afastando do que soñou que sería. Reflectindo con humor e ironía as contradicións do amor, pon o foco en temas como a paternidade, a educación, a discapacidade, a sobreprotección, a sexualidade ou a violencia. Sobre unha plataforma xiratoria e cunha linguaxe moi cinematográfica, Forever é un carrusel; a nora da vida. Pero tamén unha espiral que, a medida que vira, profunda na dor dos seus protagonistas. Até onde pode arrastrar a incomunicación a unha familia?
Dous nenos duns once anos enfróntanse con violencia nun parque. Beizos inchados e dous dentes rotos…. Os pais da «vítima» convidan os pais do «matón» á súa casa para resolver o conflito. O que comeza sendo unha charla con bromas e frases cordiais, adquire unha tinguidura máis violenta a medida que os pais van revelando as súas ridículas contradicións e grotescos prexuízos sociais.
En 2001, por primeira vez en España, unha muller gañou un xuízo por acoso sexual a un político. Nevenka Fernández sentou por primeira vez un alcalde no banco dos acusados, converténdose no primeiro caso de #MeToo nun país que lle deu a razón nos tribunais, pero que a estigmatizou publicamente. Hoxe este caso devólvenos a imaxe do que fomos para sinalar os avances, pero tamén as feridas. Nevenka segue a ser ese espello no que se miran as mulleres que a precederon e que a seguiron; un reflexo dunha sociedade que cambiou ou, quizais, non tanto.
Foco Creadoras de escena
Ela e el foron parella.Foron deses amores inesquecibles que marcan un antes e un despois na vida, porque todo o poñen patas para arriba, revísano, sacódeno, desmóntano e vólveno armar.Logo de tanto tempo separados, acaso hoxe sexa o día xusto para volver atoparse por primeira vez.Unha historia para saír do teatro con moi boa sensación no corpo, con gusto, alegría e esperanza.Unha historia para falar e reflexionar sobre iso que chamamos «amor».
Que pasaría se puxésemos todos os nosos medos xuntos a danzar?
Medos grandes, medos pequenos, mediños, xogando entre si e contando as súas historias. A danza dos medos convidaranos a descubrir como, ao longo das diferentes etapas da vida, os nosos pensamentos, sentires e desexos nos expoñen a vivir moitísimas emocións, co «medo» entre elas. O nacemento, a infancia, a adolescencia e, por suposto, a vellez estarán habitados por personaxes extraordinarios, monicreques de moitas formas e técnicas para levar á escena A danza dos medos.
Los lunes al sol amósanos de maneira realista e conmovedora as loitas diarias, a desmoralización e a desesperanza coas que batemos ao tentar atopar traballo nun mercado laboral competitivo e en constante cambio. Fai visible a maneira na que a falta de oportunidades e a presión social afectan ás relacións persoais, á auto-estima e á esperanza nun futuro mellor. Los lunes al sol é unha poderosa reflexión sobre como as circunstancias económicas poden moldear a identidade e as relacións humanas.
No século XVI, unha pequena comunidade de monxas á beira do Miño vese ameazada pola cobiza da xerarquía eclesiástica. Os señores da Igrexa, para rematar coa resistencia das freiras non dubidan en difamalas e ameazadas por todos os medios, dende o tribunal da Inquisición á violencia das mesnadas señoriais. Carme Varela reconstrúe nun thriller conventual aqueles tempos de resistencia das comunidades de mulleres autosuficientes e poderosas. A vida parece continuar coas súas rutinas de rezos, bordados e melindres, mais a negra sombra da ameaza exterior abátese sobre o convento de Albeos.
Protagonizada polas tres bruxas que profetizan o ascenso de Macbeth ao trono na peza de Shakespeare: tres bruxas que encarnan os males deste mundo e que nos serven de referencia para nos rir da diferenza entre como o mundo ve (ou conta) as mulleres e como elas se senten dentro das súas casas.
