Vou tras os pasos de Isidro Velázquez, o último gaucho alzado da Arxentina e, como a procura do tempo perdido sempre é errática, vou realmente tras os pasos dese fuxitivo da xustiza burguesa? Ou é que vou tras os meus pasos, tras a miña herdanza? Viaxo a Chaco, a Cuba, busco unha película desaparecida, busco en arquivos fílmicos corpos en movementos que me devolvan algo do que se foi moi cedo. Que busco?
Un recoñecemento ás creadoras e divulgadoras da música tradicional galega. Lévame a idea é un recoñecemento profundo e necesario ás mulleres, auténticas protagonistas na creación, recuperación e divulgación da música de tradición oral e a poesía popular galega.
A película que definiu definitivamente o estilo lynchiano. Un mozo atopa unha orella humana no seu xardín, o que o conduce a unha enmarañada intriga difícil de descifrar. Entre o neo-noir e o thriller psicolóxico, con notas de negrísimo humor, Lynch compón unha fita insidiosa e enfermiza que ten un ton de pesadelo, o dese ambiente suburbano tan ianqui que conduce a moitos á tolemia; un universo no que, partindo do cotián, tócanse tenebrosos recunchos da mente que, por momentos, nin son deste mundo. Primeira colaboración co músico Angelo Badalamenti, peza crave no equipo de Lynch.
Proxecto de serie frustrada para a cadea ABC, da que se roda un episodio piloto, completado coa chegada de investidores franceses. Levemente inspirado en dous dos filmes predilectos de Lynch (“El crepúsculo de los dioses” de Wilder; “Persona” de Bergman), extrema os achados de “Carretera perdida” e preludia “Inland empire”.
Road-movie lésbica a modo de utopía erótica-libertaria. Exercicio de pornografía que ataca e subverte a representación do corpo e desexo femininos imposta de forma maioritaria polo heteropatriarcado. Cunha despreocupada mirada que deconstrúe os modos do porno mainstream, Carri conta cun elenco diverso, con corpos que escapan do normativizado, e que reivindican unha sexualidade libre e sen ambaxes dende un compromiso militante.
David Lynch sorprendeu con esta historia tan sinxela como conmovedora dun ancián que percorre 500 quilómetros entre Iowa e Wisconsin para ir visitar o seu irmán enfermo no único medio de transporte do que dispón: un cortacéspede. O seu apelido, Straight (directo, recto), é toda unha declaración de intencións. A película avanza lenta e inexorablemente nunha única dirección, deténdose nas inmensas paraxes da América profunda e nas súas xentes, cuxos rostros son filmados, cos sucos da pel labrada polas duras condicións do campo, tal maxestosas montañas ou cativadores desertos.
Jonas Mekas foi un cineasta, crítico e teórico do cine nado en Lituania en 1922 e finado en 2019. É coñecido pola súa contribución ao cine experimental e o seu papel destacado no movemento cinematográfico underground. Mekas foi unha figura clave na escena artística e cinematográfica de Nova York, especialmente durante as décadas de 1950 e 1960.
Presentación do libro publicado por FICBUEU sobre o cineasta con proxección das súas curtametraxes.
O saxofonista Fred Madison sospeita que a súa muller lle é infiel. O matrimonio recibe unhas cintas de vídeo que amosan que alguén os filma mentres dormen. Comeza un intrigante e escuro camiño cara a ningures, outro relato-crebacabezas que transcorre, probablemente, na mente do seu protagonista, un perturbador thriller que traza bifurcacións e frecuenta abstracción, subconsciente, mundos paralelos e desdobramentos, termos afíns a Lynch.
Por primeira vez, ampliamos o foco do ciclo ao cine realizado fóra de España coa presenza da cineasta e escritora arxentina Albertina Carri. A súa visita á Filmoteca para presentar ¡Caigan las rosas blancas!, a súa sétima longametraxe estreada no último Festival de Rotterdam, ofrécenos a oportunidade de repasar unha filmografía transgresora que hibrida xéneros e técnicas e transita polos recordos para (re)construír o presente e inventar o futuro.
Encontro coa directora e proxección posterior:
¡Caigan las rosas blancas!
“Un filme que opera cun tento sobre o tema da transmisión, da paternidade. Los contrabandistas de Moonfleet conta a historia de John Mohune, un neno de dez ou once anos, que chega a Moonfleet cunha carta da nai morta en busca de Jeremy Fox, un amigo que pode coidar del. É a historia de como un cativo converte un adulto en pai. E de como o fillo constrúe a figura paterna. Nunha das primeiras escenas do filme, tras o encontro de John Mohune con Jeremy Fox, este presente que ese neno pode destruílo, é dicir, pode destruír todo aquilo que empeza a filiación, ou sexa a paternidade.
