Miren pon unha denuncia ao seu marido logo de trinta anos de matrimonio por violacións continuadas. A súa decisión suponlle deixar o domicilio familiar e debe buscar traballo logo de tres décadas dedicándose en exclusiva ao coidado dos fillos, xa maiores. Estes, incrédulos ao inicio, deberán tamén reconsiderar as circunstancias nas que foron educados e decidir como relacionarse co pai.
Miren pon unha denuncia ao seu marido logo de trinta anos de matrimonio por violacións continuadas. A súa decisión suponlle deixar o domicilio familiar e debe buscar traballo logo de tres décadas dedicándose en exclusiva ao coidado dos fillos, xa maiores. Estes, incrédulos ao inicio, deberán tamén reconsiderar as circunstancias nas que foron educados e decidir como relacionarse co pai.
Unha historia de amor e autodestrución, inspirada na música e a vida de Robert Wyatt e ambientada na cultura hippy dos 70, que foi nomeada á mellor película de animación nos Goya 2024.
Nela, as drogas transforman un verán apaixonado nun auténtico pesadelo cando a parella protagonista se mergulla nunha espiral de euforia e angustia e que abarca dúas liñas temporais na vida de Wyatt: a súa estancia en Mallorca e o período posterior ao seu accidente en Nova York.
Contestada Palma de Ouro en Cannes, que provocou críticas furibundas. Quizais o argumento dun presidiario que escapa coa súa moza a California mentres a súa sogra contrata un asasino a soldo para darlle caza e quitalo do medio non convenceu a algúns –curiosamente, no mesmo ano en que os irmán Coen arrasaban coa súa posmoderna Muerte entre las flores–. Que reo e sicario estivesen interpretados por uns desenfreados Nicolas Cage e Willem Dafoe sen dúbida non axudou a acalar as voces máis acomodaticias.
Vou tras os pasos de Isidro Velázquez, o último gaucho alzado da Arxentina e, como a procura do tempo perdido sempre é errática, vou realmente tras os pasos dese fuxitivo da xustiza burguesa? Ou é que vou tras os meus pasos, tras a miña herdanza? Viaxo a Chaco, a Cuba, busco unha película desaparecida, busco en arquivos fílmicos corpos en movementos que me devolvan algo do que se foi moi cedo. Que busco?
Un recoñecemento ás creadoras e divulgadoras da música tradicional galega. Lévame a idea é un recoñecemento profundo e necesario ás mulleres, auténticas protagonistas na creación, recuperación e divulgación da música de tradición oral e a poesía popular galega.
A película que definiu definitivamente o estilo lynchiano. Un mozo atopa unha orella humana no seu xardín, o que o conduce a unha enmarañada intriga difícil de descifrar. Entre o neo-noir e o thriller psicolóxico, con notas de negrísimo humor, Lynch compón unha fita insidiosa e enfermiza que ten un ton de pesadelo, o dese ambiente suburbano tan ianqui que conduce a moitos á tolemia; un universo no que, partindo do cotián, tócanse tenebrosos recunchos da mente que, por momentos, nin son deste mundo. Primeira colaboración co músico Angelo Badalamenti, peza crave no equipo de Lynch.
Proxecto de serie frustrada para a cadea ABC, da que se roda un episodio piloto, completado coa chegada de investidores franceses. Levemente inspirado en dous dos filmes predilectos de Lynch (“El crepúsculo de los dioses” de Wilder; “Persona” de Bergman), extrema os achados de “Carretera perdida” e preludia “Inland empire”.
Road-movie lésbica a modo de utopía erótica-libertaria. Exercicio de pornografía que ataca e subverte a representación do corpo e desexo femininos imposta de forma maioritaria polo heteropatriarcado. Cunha despreocupada mirada que deconstrúe os modos do porno mainstream, Carri conta cun elenco diverso, con corpos que escapan do normativizado, e que reivindican unha sexualidade libre e sen ambaxes dende un compromiso militante.
David Lynch sorprendeu con esta historia tan sinxela como conmovedora dun ancián que percorre 500 quilómetros entre Iowa e Wisconsin para ir visitar o seu irmán enfermo no único medio de transporte do que dispón: un cortacéspede. O seu apelido, Straight (directo, recto), é toda unha declaración de intencións. A película avanza lenta e inexorablemente nunha única dirección, deténdose nas inmensas paraxes da América profunda e nas súas xentes, cuxos rostros son filmados, cos sucos da pel labrada polas duras condicións do campo, tal maxestosas montañas ou cativadores desertos.
