Proxección audiovisual

Jonas Mekas foi un cineasta, crítico e teórico do cine nado en Lituania en 1922 e finado en 2019. É coñecido pola súa contribución ao cine experimental e o seu papel destacado no movemento cinematográfico underground. Mekas foi unha figura clave na escena artística e cinematográfica de Nova York, especialmente durante as décadas de 1950 e 1960.

Presentación do libro publicado por FICBUEU sobre o cineasta con proxección das súas curtametraxes.

O saxofonista Fred Madison sospeita que a súa muller lle é infiel. O matrimonio recibe unhas cintas de vídeo que amosan que alguén os filma mentres dormen. Comeza un intrigante e escuro camiño cara a ningures, outro relato-crebacabezas que transcorre, probablemente, na mente do seu protagonista, un perturbador thriller que traza bifurcacións e frecuenta abstracción, subconsciente, mundos paralelos e desdobramentos, termos afíns a Lynch.

Por primeira vez, ampliamos o foco do ciclo ao cine realizado fóra de España coa presenza da cineasta e escritora arxentina Albertina Carri. A súa visita á Filmoteca para presentar ¡Caigan las rosas blancas!, a súa sétima longametraxe estreada no último Festival de Rotterdam, ofrécenos a oportunidade de repasar unha filmografía transgresora que hibrida xéneros e técnicas e transita polos recordos para (re)construír o presente e inventar o futuro.

Encontro coa directora e proxección posterior:

¡Caigan las rosas blancas!

“Un filme que opera cun tento sobre o tema da transmisión, da paternidade. Los contrabandistas de Moonfleet conta a historia de John Mohune, un neno de dez ou once anos, que chega a Moonfleet cunha carta da nai morta en busca de Jeremy Fox, un amigo que pode coidar del. É a historia de como un cativo converte un adulto en pai. E de como o fillo constrúe a figura paterna. Nunha das primeiras escenas do filme, tras o encontro de John Mohune con Jeremy Fox, este presente que ese neno pode destruílo, é dicir, pode destruír todo aquilo que empeza a filiación, ou sexa a paternidade.

Segunda longametraxe de Albertina Carri que a puxo no mapa pola súa particular aproximación á ditadura militar. Hoxe filme de culto en Arxentina, este íntimo ensaio usa figuras de playmobil xunto a fotografías e testemuños para representar o trauma da desaparición de seus pais, militantes peronistas, en 1977, cando ela contaba só con 4 anos de idade. Exercicio de memoria persoal e colectiva, o filme fíxose de forma totalmente clandestina e está considerado voceiro de toda unha xeración silenciada, desenterrando temas de enorme complexidade.

Non é esaxerado afirmar que Twin Peaks foi o gran acontecemento cultural da TV de inicios dos noventa. Cada semana, millóns de persoas transportábanse a esta vila ficticia do estado de Washington, para comprobar con certa ansiedade como avanzaban as investigacións do axente do FBI Dale Cooper, tentando descubrir quen matou a Laura Palmer.

Dichtweefsel

Frans van de Staak

Países Baixos, 1999, 20 min, 16 mm, neerlandés.

Ongedaan gedaan

Frans van de Staak

Países Baixos, 1989, 76 min, 16 mm, neerlandés.

Moitas películas de Frans van de Staak articúlanse ao redor de situacións ou diálogos entre dous intérpretes. O seu cinema propón un catálogo de maneiras de filmar a diferenza e a comunicación entre dúas persoas.

Tien gedichten van Hubert Korneliszoon Poot

Frans van de Staak

Países Baixos, 1975, 32 min, 16 mm, neerlandés.

Windschaduw

Frans van de Staak

Países Baixos, 1986, 71 min, 16 mm, neerlandés.

Varias películas de Frans van de Staak parten da poesía como material verbal.

Tras a surrealista Cabeza borradora, Lynch adapta na súa segunda longa a biografía de Joseph Merrick, home con deformacións corporais moi acusadas que a finais do século XIX se viu obrigado a traballar no mundo da farándula ata que un benfeitor que o acolleu nos seus últimos anos de vida logrou que recibise tratamento e puidese dedicarse por un tempo breve á escritura. Película delicada e contida, é unha rara avis na filmografía do seu autor, habitualmente asociado a narrativas máis disruptivas e sensoriais. Gran papel de John Hurt como o “home elefante”.

Sonate

Frans van de Staak

Países Baixos, 1975, 5 min, 16 mm, neerlandés.

Het vertraagde vertrek

Frans van de Staak

Países Baixos, 1983, 107 min, 16 mm, neerlandés.

A relación dos intérpretes co espazo é unha das indagacións permanentes do cinema de van de Staak. “Onde estamos encerrados en realidade? Nun espazo? Cada un en si mesmo? Ou quizais na linguaxe, ben podería ser.”