A única longa que Lynch se arrepentiu de facer e que detestaba profundamente era Dune. Adaptar a saga literaria de Frank Herbert, na que o herdeiro da casa Atreides, Paul, loita polo control do planeta Arrakis contra os Harkonen, non é tarefa sinxela. A mixtión política –ao contrario do que ocorre na recente adaptación de Denis Villeneuve, moito máis ordenada– non parece interesar demasiado ao autor, senón o control da prezada especia, un elemento que libera mente e espírito.
«Cheiras iso?» A cámara entra nos montes de Galicia e do norte de Portugal entre murmurios. Para tecer os sinais que deixa a vida salvaxe hai que agudizar os sentidos. Estas imaxes afástanse da representación de pureza virxinal asociada ás paisaxes naturais do noroeste da Península Ibérica. Son conscientes do intenso modelado da acción humana. Ser unha criatura salvaxe aquí é ser salvaxe asediado. SALVAXE, SALVAXE rastrexa imaxes e ausencias do lobo ibérico xunto a un equipo de investigación universitario.
Mil anos despois dunha guerra mundial catastrófica, a humanidade sobrevive a duras penas a beiras dun bosque contaminado con gases tóxicos e insectos mutantes xigantes, que cobren gran parte da Terra. O Val de Vento é un reinado minúsculo, rodeado de reinos máis poderosos e hostís. Nausicaä é a princesa do Val do Vento e única filla do rei; gran piloto e guerreira, é tamén compasiva e solícita de toda vida; trata de atopar un sentido ao bosque contaminado e resístese a ver os insectos como inimigos, sobre todo aos Ohms, artrópodos xigantescos e temibles cos que ten unha estraña simpatía.
Retrato íntimo do toureiro Andrés Roca Rey e a súa cuadrilla. Unha fascinante reflexión sobre a morte, a violencia e a beleza.
A primeira das sesións terá presentación e debate co director Albert Serra.
Segundo Lynch, “un misterio acerca dunha muller metida en grandes dificultades”. Realizada en formato dixital, protagonizada por unha actriz, Nikki (Laura Dern), funciona a modo de fascinante síntese das súas preocupacións formais e temáticas, dono dun universo ben particular que entrecruza presenzas sensoriais e magnetismo do subconsciente, tendencia á abstracción co perturbador influxo dos espazos e o uso non verbal da palabra, sentenciando de modo maxistral todo relato tradicional. Considerada por “Cahiers du cinéma España” a mellor película de 2006.
Miren pon unha denuncia ao seu marido logo de trinta anos de matrimonio por violacións continuadas. A súa decisión suponlle deixar o domicilio familiar e debe buscar traballo logo de tres décadas dedicándose en exclusiva ao coidado dos fillos, xa maiores. Estes, incrédulos ao inicio, deberán tamén reconsiderar as circunstancias nas que foron educados e decidir como relacionarse co pai.
Miren pon unha denuncia ao seu marido logo de trinta anos de matrimonio por violacións continuadas. A súa decisión suponlle deixar o domicilio familiar e debe buscar traballo logo de tres décadas dedicándose en exclusiva ao coidado dos fillos, xa maiores. Estes, incrédulos ao inicio, deberán tamén reconsiderar as circunstancias nas que foron educados e decidir como relacionarse co pai.
Unha historia de amor e autodestrución, inspirada na música e a vida de Robert Wyatt e ambientada na cultura hippy dos 70, que foi nomeada á mellor película de animación nos Goya 2024.
Nela, as drogas transforman un verán apaixonado nun auténtico pesadelo cando a parella protagonista se mergulla nunha espiral de euforia e angustia e que abarca dúas liñas temporais na vida de Wyatt: a súa estancia en Mallorca e o período posterior ao seu accidente en Nova York.
Contestada Palma de Ouro en Cannes, que provocou críticas furibundas. Quizais o argumento dun presidiario que escapa coa súa moza a California mentres a súa sogra contrata un asasino a soldo para darlle caza e quitalo do medio non convenceu a algúns –curiosamente, no mesmo ano en que os irmán Coen arrasaban coa súa posmoderna Muerte entre las flores–. Que reo e sicario estivesen interpretados por uns desenfreados Nicolas Cage e Willem Dafoe sen dúbida non axudou a acalar as voces máis acomodaticias.
Vou tras os pasos de Isidro Velázquez, o último gaucho alzado da Arxentina e, como a procura do tempo perdido sempre é errática, vou realmente tras os pasos dese fuxitivo da xustiza burguesa? Ou é que vou tras os meus pasos, tras a miña herdanza? Viaxo a Chaco, a Cuba, busco unha película desaparecida, busco en arquivos fílmicos corpos en movementos que me devolvan algo do que se foi moi cedo. Que busco?
