Esta performance de danza é froito da colaboración coa Feira de Arte Contemporáneo Cuarto Público.
A partir dunha idea orixinal da bailarina e coreógrafa Bárbara Monteagudo, os artistas Francisco Negreira, Raquel Piñeiro, Vanessa Otero e Carlos Santiago desenvolven unha reflexión sobre a "maraña" de interrelacións que dominan a nosa vida.
Habito un tempo e convivo cunha sociedade que me crea un constante conflito. Este é un dos principais motores do meu traballo. Unha tensión que me provoca buscar a maneira de operar dentro das diferentes contornas, preservándome, preservando o meu traballo. Indago sobre o modo de presentarme dentro das contornas e nesta tensión atopo a miña ferramenta. Dende este lugar creo dispositivos que conviden a entrar no meu mundo e habitalo por un tempo. Un mundo no que o corpo se converte en obxecto para fundirse ou prolongarse e así revelar o común do ser humano.
Dotados dunha grande experiencia en clubs de todo o mundo, Cecilia Bengolea e François Chaignaud decidiron facer dos clubs de baile un centro de investigación antropolóxica. Atopar unha escrita singular para poñer de relevo a natureza orgánica destas danzas e instalalo nun deseño gráfico axeitado foi un reto para estes curiosos bailaríns que para a ocasión se arrodearon doutros tres artistas (Alex Mugler, Ana Pi e Elisa Yvelin) e DJs famosos da escena Grime de Londres (Elías e Skilliam da compañía discográfica de Londres Butterz).
En Ottof –formigas en bérber–, as palabras e os xestos son os depósitos e o eco dunha violencia que se quere transformar. Para este novo opus, Bouchra Ouizguen reúne a catro mulleres que xa participaron nas súas obras Madame Plaza, Ha! e Les corbeaux. As cinco exploran sobre o escenario coas súas palabras e os seus corpos a cotidianidade que ten que ver cos seus dereitos.
Nun solo cru e íntimo, Faustin Linyekula mira a súa historia persoal á luz da historia rica e tumultuosa do seu Congo natal. Nun diálogo entre a música poderosa de Flamme Kapaya e a súa propia narrativa, Faustin Linyekula investiga a súa relación coa danza, a linguaxe física a través da cal conta, dende hai unha década, as historias do seu país, e procura no seu corpo vestixios desa historia brutal. “Unha persoa ten que crer teimuda –a pesar das convulsións da historia, das guerras, das revolucións, dos réximes– na celebración da beleza.
Vinte e cinco metros de colar de perlas, unha cabeza de boi embalsamada, pinzas do pelo e un sinalizador de bicicletas, son os obxectos, ou mellor, os suxeitos (obxectos deslocalizados, desfuncionalizados e subxectivados), dos cales fai uso na performance. Busca o encontro corpo (=carne, simbólico e imaxinario) + obxectos (=presenza simbólica do Outro), desbordamento, superposicións e desprazamentos xeradores dun sentido (dirección e significado) Outro. (Marcela Levi).
MARCELA LEVI
En 2014 Marcela Levi e Lucía Russo deron inicio a un proceso de longa duración que demandaba a participación colaborativa de performers nunha investigación sobre a violencia, entendida e experimentada máis aló das súas connotacións inmediatas de aniquilamento, morte e destrución.
Saír por dentro, dentro do todo, de min. E parar o mundo, o meu. Algo xa respira por min. Coa alegría nos pulmóns e as portas abertas das miñas terras íntimas, móvome, móvome, movo, móvome… E así sigo viva. Así ando argallando para seguir aquí, aquí, aquí, saudando a todo o que se aveciña. Grazas por lembrarme cos teus, onde teñen que estar os meus ollos. Grazas á gravidade por lembrarme sempre onde teñen que estar os meus pés. Así fala Patricia Caballero sobre a súa última creación.
PATRICIA CABALLERO
Ensaio amor é froito da conciliación, a precariedade laboral e o amor.
Tres mulleres novas deciden embarcarse nun proxecto escénico ao redor da lei de Ohm, apropiándose dos significantes que contén; tensión, intensidade e resistencia, para reflexionar sobre os seu diferentes significados e utilizalos como pautas físicas. A maternidade muda os corpos, as necesidades, as prioridades, os recursos e os tempos.
Esta peza de Jérôme Bel é un percorrido pola danza contemporánea a partir da reconstrución da experiencia vital do bailarín Cédric Andrieux, integrante da Merce Cunningham Dance Company durante case unha década.
Cédric Andrieux amosa en Escenas do Cambio 16 fragmentos de movementos e xestos de Trisha Brown, Merce Cunningham ou o propio Jérôme Bel, nun tour de force pola gramática da danza contemporánea mesturada coa narración biográfica do bailarín. O corpo como arquivo e o relato ante o público conforman unha historia xeracional e subxectiva da danza.
