O actual fenómeno migratorio é o punto de partida deste espectáculo, no que dous intérpretes tecen unha coreografía sobre a emigración da súa xeración.
Unha peza de danza na que bailan datos, vivencias, intuicións sobre a diáspora galega, tendo presente en cada movemento as anteriores.
Os movementos enérxicos, a música e o texto envolven as escenas evocando ás emigrantas de aquí e alá que levan dentro as súas músicas, as súas paisaxes, a súa morriña.
Non hai que ser unha casa para ter pantasmas é un espectáculo de creación escénica contemporánea baseado en dous eixos fundamentais: o Aikido (arte marcial xaponés) e a danza contemporánea, complementados con outras técnicas corporais como o teatro físico e a danza Butoh, esta úlima tamén de orixe xaponesa. Interésanos experimentar como absorber, desde unha fisicalidad occidental, algúns preceptos físicos orientais sendo conscientes desta diferenciación cultural e investigando como facela nosa.
Nina, valente e alegre a partes iguais, atopa unhas flores moi especiais que a levan a descubrir un mundo fantástico, habitado por ser máxicos, poderosos e divertidos. Todo é tan diferente, tan brillante, tan fermoso! Mais Nina sente a falta do seu fogar e decide marchar. A cuestión é que ese mundo é un labirinto e como todos os labirintos é moi fácil entrar pero ben complicado saír. Será que ela o consegue? Nina Ninette é un conto iniciático que se inspira na estética do ballet triádico para danzar unha historia de beleza e rebeldía.
Ballet Don Quijote é unha das mellores creacións do famoso coreógrafo Marius Petipa. Por primeira vez a obra foi presentada no teatro Bolshoi de Moscova en decembro do 1869. A música para este ballet foi composta polo compositor austriaco Ludwig Minkus polo encargo do mesmo Petipa.
O brillo e o carisma do espectáculo, o seu sentido de humor atraen dunha maneira máxica cada vez máis xeracións dos bailaríns, coreógrafos e espectadores.
Tras un minucioso traballo de investigación sobre as doenzas mentais, indagando sobre o seu trato ao longo dos anos e a situación na actualidade, nace a intención de dar visibilidade ás doenzas máis marxinais na comunidade actual: as doenzas mentais. Coa intención de visivilizar unha memoria histórica latente nunhas persoas que ademais de padecer o seu trauma concreto coa enfermidade, sofren outros moitos a causa do estigma, do rexeitamento da sociedade.
Quen es é unha peza de danza das compañías Organ Works e Provisional Danza que, pertencentes a mundos moi distintos (Oriente e Occidente respectivamente), enfróntanse a unha necesidade profunda, vital e esencial: a cuestión da identidade.
Dirección, creación, coreografía e interpretación: Andrea Quintana
O RARO É QUE BAILAR SEA RARO
Bailar é perigoso, ameaza o sistema, complica a situación. A danza incomoda, afecta, descoloca e complexiza os modos de estar hexemónicos. A danza, contaxiosa e invasiva, desestabiliza as lóxicas da palabra, ameaza a linguaxe normativa. Bailar pode ser unha epidemia.
Esta bailarina non ten trucos de maxia preparados. O seu material coreográfico é basto e ás veces incomprensible, fracasa nos xiros coa perna esquerda. Esta bailarina nunca quixo ser Giselle.
“Para facer un universo truncado, tan só precisamos vintecinco paus de madeira ou metal”
VOO é a quinta das pezas creadas por Anxela Blanco. Unha peza de danza acrobática para rúa, unha reflexión familiar sobre as personas desprazadas e a necesidade de unirse para construir unha solución. Arquitectura, Atlas e o desexo de bailar.
Elenco: Marta Alonso e Paula Quintas
Nina Ninette é un espectáculo de danza contemporánea para público infantil e familiar enmarcado na estética do Ballet Triádico de Oskar Schlemmer (Bauhaus, 1922) onde a figura dunha Cincenta (Nina) actual representa a nena oprimida que loita para transformar a súa realidade familiar, escolar, ... converténdose nunha heroina por méritos propios e sen necesidade de atopar un príncipe.
Elenco: María de Dueñas; Victor Colmenero, Alvaro Chior e Manu Lago
MOCAP É UNHA PEZA DE DANZA EN DUAS PARTES NA QUE SE EXPLORA A IDEA DE AUSENCIA DE CORPOS TANXIBLES, EN CONTRAPOSICIÓN AO AUMENTO DE IMAXES DIXITAIS QUE OS SUSTITUEN.
