Teatro

Noite de Luar. Encrucillada de camiños. Entra en escena un home miúdo e melancólico. É o personaxe d’O Xestal. Cun candil na man, vestido de repoludo gaiteiro rosaliano, sáelle ao paso un mozo novo e garrido. É a morte. O Xestal négase a recoñecer a morte en tan atípica fasquía. Cando finalmente a recoñece resístese a seguila, establecéndose entre eles unha dinámica e amena tirapuxa na que se entreverán os episodios máis significativos da vida d’O Xestal con algún dos seus contos máis divertidos.

Bob Marley for babies é a segunda parte da triloxía que La petita malumaluga iniciou co éxito internacional Bitels para bebés (concerto tributo a The Beatles). Catro bailarinas que cantan, ou catro cantantes que bailan, e unha violonchelista que interpretan sofisticados arranxos dos grandes temas de Bob Marley, unha das principais iconas culturais afroamericanas do século XX. Unha explosión de enerxía cantada e bailada, onde o público, situado no interior dunha escenografía inmersiva a 360 graos, é en todo momento o protagonista.

Nun xogo de máscaras e deformidades faciais, Julia investiga a perda de identidade e a procura dun outro que poida cubrir esa carencia. As ilusións creadas con luces e sombras e as posibilidades de expandir e deformar o corpo con outros materiais, amplifican o movemento dinámico e preciso de Waacking, transformando o artista nunha masa cambiante, cargada de posibilidades e en constante mutación.

«Verán de 1936. As Olimpíadas en Berlín anúncianse para o primeiro día de agosto. As Olimpíadas Populares en Barcelona, para o 19 de xullo. Conta a lenda que Joseph Goebbels, ministro de propaganda de Hitler, decide que a música oficial das olimpíadas do terceiro Reich sexa a Novena Sinfonía de Ludwig Van Beethoven e o seu Himno á alegría. Pero Pau Casals, que é o comisario cultural das Olimpíadas Populares en Barcelona, representantes do mundo democrático, monta en cólera e decide que de ningún modo Beethoven será secuestrado polos nazis.

Deseñado especialmente para a primeira infancia, este espectáculo ábrese a un mundo de posibilidades para bebés, nenos, nenas (de 6 meses en diante) e familias. 
Baixo a lema «Un espectáculo concibido para un público diverso», buscamos crear un espazo onde as persoas poidan vivir unha experiencia única, aprendendo de maneira sinxela a aceptar, apreciar e respectar aos demais. Este delicado mundo de sensacións revélanos a imperante necesidade que todos temos de ser recoñecidos, así como de recoñecer aos demais. 

Vitória é o retrato dunha denuncia. Unha peza de teatro autobiográfico que conta o proceso xudicial ao que se someteu a actriz Iria Pinheiro cando interpuxo unha denuncia por acoso sexual contra o director do programa de televisión no que traballaba. A peza reconstrúe a historia que vai dende 2017 a 2023 intercalando a documentación xudicial do proceso co xogo e a ironía características do cabaré.

Cando un ser querido nos deixa, o baleiro que queda énchenos dun silencio que, nalgúns casos, nunca conseguimos facer desaparecer. Un silencio que se aferra ao corazón apagando para sempre parte da súa luz.Tromsø é unha reflexión en clave de humor dende a perda. Sobre a vida, a morte e todo o que queda entre medias. É un canto á tristura pero tamén á esperanza.

Antes de marchar para Arxentina, Daniel desaparece. A nai non sabe onde buscalo. O neno Castelao pode estar xogando aos naufraxios cos barcos de cortiza, ou no camiño a ningures que lle amosara a súa avoa, ou subido no campanario a escoitar as historias da Santa Compaña, ou na Cova dos Carcamáns, á beira da dona encantada que sae peitearse de mañá cedo, ou escoitando profundar ao barbeiro de sábado, ou pintando as máscaras do Entroido.

Forever é a historia de como unha familia se vai afastando do que soñou que sería. Reflectindo con humor e ironía as contradicións do amor, pon o foco en temas como a paternidade, a educación, a discapacidade, a sobreprotección, a sexualidade ou a violencia. Sobre unha plataforma xiratoria e cunha linguaxe moi cinematográfica, Forever é un carrusel; a nora da vida. Pero tamén unha espiral que, a medida que vira, profunda na dor dos seus protagonistas. Até onde pode arrastrar a incomunicación a unha familia?

Dous nenos duns once anos enfróntanse con violencia nun parque. Beizos inchados e dous dentes rotos…. Os pais da «vítima» convidan os pais do «matón» á súa casa para resolver o conflito. O que comeza sendo unha charla con bromas e frases cordiais, adquire unha tinguidura máis violenta a medida que os pais van revelando as súas ridículas contradicións e grotescos prexuízos sociais.