Unha escritora. Violeta Rivero repasa escenas da súa vida da man do seu fillo.
"A diferenza é o que nos fai belas e únicas" Violeta Rivero dixit.
Nunha liguaxe teatral contempor á nea ponse de relevo a vida e a loita de activistas LGTBI que perderon a libertade, os seus soños ou mesmo a vida só por mostrase diante da sociedade tal como son.
Actor: José Losada
Dirección: Xosé é Leis
Ao principio do estado de alarma, moitos psicólogos e investigadores do comportamento humano manifestaron non ter ferramentas e datos cos que predecir o impacto que o peche forzoso da poboación tería sobre a mente e o comportamento das persoas.
A paralización da actividade económica, o peche de centros educativos e o confinamento de toda a poboación durante semanas é unha experiencia da que non hai precedentes nin estudos que sirvan para facer un mapa.
O pequeno Max pasa o día facendo trasnadas. A súa nai, cansa desta situación, decide castigalo. Enfadado, Max viaxará ao marabilloso mundo onde viven os monstros, no que vivirá aventuras extraordinarias ata converterse en rei. Unha tarefa máis difícil do que el pensaba.
Durante o confinamento pola pandemia COVID-19 os veciños e as xanelas xurdiron como vínculos de contacto social.O confinamento incrementou o roce entre veciños e creou certa exaltación de amizade. Esta proximidade deu lugar a historias fermosas de solidaridade. Unha ilusión nalguns casos?
Sándwich é un bocadillo a medio acabar, unha sucesión de momentos inacabados e rotos transformados en escenas.
Sandwich é un espectáculo unipersonal onde se mestura o vídeo, a narración oral e as escenas con personaxes ausentes. Unha sorte de contar recordos dun momento que cambiou a vida dunha contorna que parecía feliz."
Un neno nace, descobre o seu corpo, a natureza, unha árbore. Este neno percorre todas as etapas da vida: convértese nun mozo, pensa, diríxese á cidade. Alí vólvese un home, coñece a présa e o traballo. Desde a cidade, volve á súa árbore unha e outra vez, seguindo o camiño do corazón, á luz dos seus propios soños...
Son un neno fala dunha infancia libre e creadora, e de como esa infancia acompaña ao ser humano toda a súa vida. Fala da fascinación dos soños e da necesidade de seguilos até o fin.
Ollos de Néboa recrea a vida do rei Eduardo II de Inglaterra; pero o que a primeira ollada pode parecer un drama histórico, con toda a carga cultural que iso representa, transfórmase en algo máis. É unha historia de amor, de odio, de paixón, de loita polo poder, en definitiva, na nosa historia.
A compañía aAntena saca o mellor do talento da actriz galega Estíbaliz Veiga para pór en escena un relato cru e directo polo cotiá das accións de como unha moza vai cedendo nunha relación desigual ata irse atopando fóra da súa personalidade.
Trátase dunha peza que afonda dun xeito directo e fuxindo do tráxico en como nas accións máis cotiás nace o “golpe” da desigualdade e chega á violencia machista.
Un pequeno grupo de persoas pasea pola cidade seguindo o escritor suízo Robert Walser, interpretado por Esteban Feune de Colombi. Proposta escénica a pé, inspirada no universo e con textos deste escritor da primeira metade do século XX, cada vez máis admirado nos nosos días.
No camiño prodúcense encontros, improvisados ou non, aparicións, figuras pasaxeiras que fan observar doutra maneira a paisaxe cotiá. O acto de pasear como outro modo de exercitar a mirada e de habitar o tempo, abertos, tamén, ao inesperado.
Antes é unha pequena xoia da nova dramaturxia portuguesa. Recentemente presentado en ISKV Tiyatro FestivaliIstambul, Théâtre de la Ville en París e no Hiroshima de Barcelona, o texto de Pedro Penim aborda con ironía e humor o sentimento de nostalxia, de apego ao pasado. Presentado como un “atlas de melancolías” a performance identifica unha especie de malestar latente relacionado a eventos ancestrais, presentes en toda Europa.
Foi o noso pasado, realmente tan “glorioso” como o percibimos? E ata onde debemos identificar este antes?
