Teatro

A grande traxedia celta de William Shakespeare protagonizada polos actores Xoán Carlos Mejuto, Luis Iglesia, Iria Ares, Carlos Sante e David Perdomo.

Unha viaxe á chaira escocesa, neboenta e insegura. Tambores de guerra. Berros de barro. Versos de sangue, traizón e morte. Feiticeiras retranqueiras e ministras do fado, manipuladoras dos máis bravos guerreiros. Un tempo eterno e circular do que ninguén volta xamais.

Voltan os tempos escuros. Voltan os tempos de Macbeth.

Virginia Woolf fai un percorrido de 24 horas na vida de Clarissa Dalloway, desde que se ergue pola mañá e comeza a preparar unha festa para o seu marido, ata o momento desa festa, pola noite. Un percorrido marcado polas horas que toca a campá do reloxo do Big Ben, polo tempo que vai pasando e que leva a Clarissa a ir atrás e adiante no tempo da súa vida. O fluxo da súa conciencia, a conciencia sobre a súa vida, as súas decisións, chega no mesmo instante en que abre a fiestra dese marabilloso día de primavera no que prepara unha gran festa.

En Hamlet, a trama trasládase á modernidade, facendo unha analoxía entre o outrora Reino de Dinamarca, onde ten lugar a peza orixinal, e unha empresa multinacional dos tempos actuais. Aínda que o tempo –cronolóxico enténdese– transcorrese entre unha peza e outra, as temáticas abordadas permanecen iguais. Fálase de traizón, abuso e xogos de poder, de acoso, da procura voraz e sen escrúpulos do lucro e da inafectividade. A ausencia de contacto entre o elenco ao longo da peza, por exemplo, reflicte unha sociedade autista e deshumanizada.

Todo indica que o futuro da lingua galega é incerto. Malia os niveis de protección legal do idioma, e case dous séculos de rexurdimento civil e literario, o descenso de falantes é evidente, con grande incidencia nas novas xeracións de galegas e galegos. Pero alén e aquén das análises socio-lingüísticas, a lingua segue viva e reclama o seu lugar natural nas nosas vidas. Atravesada por conflitos de longa data e certamente mareada polos avatares da política, a lingua espera sempre por nós nalgún punto do camiño.

A última creación de Matarile Teatro dirixida por Ana Vallés apóiase nun equipo de 14 persoas, nove delas intérpretes. En 2018/19 o Azkuna Zentroa e o Centro de Danza de Zaragoza organizaron dúas audicións onde se presentaron 150 candidatos, dos cales dous foron seleccionados para incorporarse ao proxecto Daimon.

Un personaxe obsesivo, cuadriculado e meticuloso.

Un ser único na súa especie rodeado dun sen fin de caixas que escapan ao seu control e coas que xoga para dar forma ao seu mundo.

Do caos xorde un universo delirante onde inventa a risa, creando unha tolemia cómica e transformándose nun novo ser cunha nova figura.

Esta última peza pecha unha xeira de traballos relacionados, en certo modo, coa comida. Unha oportunidade de contemplar a evolución da compañía e dun dos dramaturgos máis en forma do panorama galego e estatal actuais.

Unha traxicomedia biodegradable e ecosostible arredor da obsolescencia programada, da relación do ser humano cos obxectos e da degradación ecolóxica do planeta por mor da perversa lóxica capitalista, do crecemento e do consumo masivo de produtos.

Nun hipotético tempo, nunha suposta situación, por un deses azares da aritmética parlamentaria e das conxunturas políticas... un candidato a Presidente da Xunta conseguiu o seu propósito, a grande meta da súa vida. O

O Montacargas (The Dumb Waiter) é unha obra teatral escrita nun só acto por Harold Pinter no ano 1957 e que foi enmarcada polo teórico Martin Esslin dentro da corrente dramática "Teatro do Absurdo". A historia narra a situación de dous homes (Ben e Gus) que están pechados nun cuarto, unha estancia miserablemente amoblada. Os personaxes discuten sobre noticias de prensa e equipos de fútbol. Mentres avanzan no diálogo, Pinter dános a entender que se tratan de dous asasinos a soldo á espera

Un africano volve dunha longa odisea e decide dirixirse aos seus. Convídalles con palabras poéticas a construír o mañá. Para iso, é necesario proceder a unha transformación luminosa da experiencia cultural e histórica dun continente que coñeceu o máis alto e o máis baixo da condición humana. Interpretado polo actor Étienne Minoungou, este discurso iniciático convida á restauración do sentido, á rehabilitación do presente e a unha nova apertura cara ao posible.