Teatro

En Hamlet, a trama trasládase á modernidade, facendo unha analoxía entre o outrora Reino de Dinamarca, onde ten lugar a peza orixinal, e unha empresa multinacional dos tempos actuais. Aínda que o tempo –cronolóxico enténdese– transcorrese entre unha peza e outra, as temáticas abordadas permanecen iguais. Fálase de traizón, abuso e xogos de poder, de acoso, da procura voraz e sen escrúpulos do lucro e da inafectividade. A ausencia de contacto entre o elenco ao longo da peza, por exemplo, reflicte unha sociedade autista e deshumanizada.

Todo indica que o futuro da lingua galega é incerto. Malia os niveis de protección legal do idioma, e case dous séculos de rexurdimento civil e literario, o descenso de falantes é evidente, con grande incidencia nas novas xeracións de galegas e galegos. Pero alén e aquén das análises socio-lingüísticas, a lingua segue viva e reclama o seu lugar natural nas nosas vidas. Atravesada por conflitos de longa data e certamente mareada polos avatares da política, a lingua espera sempre por nós nalgún punto do camiño.

A última creación de Matarile Teatro dirixida por Ana Vallés apóiase nun equipo de 14 persoas, nove delas intérpretes. En 2018/19 o Azkuna Zentroa e o Centro de Danza de Zaragoza organizaron dúas audicións onde se presentaron 150 candidatos, dos cales dous foron seleccionados para incorporarse ao proxecto Daimon.

Un personaxe obsesivo, cuadriculado e meticuloso.

Un ser único na súa especie rodeado dun sen fin de caixas que escapan ao seu control e coas que xoga para dar forma ao seu mundo.

Do caos xorde un universo delirante onde inventa a risa, creando unha tolemia cómica e transformándose nun novo ser cunha nova figura.

Esta última peza pecha unha xeira de traballos relacionados, en certo modo, coa comida. Unha oportunidade de contemplar a evolución da compañía e dun dos dramaturgos máis en forma do panorama galego e estatal actuais.

Unha traxicomedia biodegradable e ecosostible arredor da obsolescencia programada, da relación do ser humano cos obxectos e da degradación ecolóxica do planeta por mor da perversa lóxica capitalista, do crecemento e do consumo masivo de produtos.

Nun hipotético tempo, nunha suposta situación, por un deses azares da aritmética parlamentaria e das conxunturas políticas... un candidato a Presidente da Xunta conseguiu o seu propósito, a grande meta da súa vida. O

O Montacargas (The Dumb Waiter) é unha obra teatral escrita nun só acto por Harold Pinter no ano 1957 e que foi enmarcada polo teórico Martin Esslin dentro da corrente dramática "Teatro do Absurdo". A historia narra a situación de dous homes (Ben e Gus) que están pechados nun cuarto, unha estancia miserablemente amoblada. Os personaxes discuten sobre noticias de prensa e equipos de fútbol. Mentres avanzan no diálogo, Pinter dános a entender que se tratan de dous asasinos a soldo á espera

Un africano volve dunha longa odisea e decide dirixirse aos seus. Convídalles con palabras poéticas a construír o mañá. Para iso, é necesario proceder a unha transformación luminosa da experiencia cultural e histórica dun continente que coñeceu o máis alto e o máis baixo da condición humana. Interpretado polo actor Étienne Minoungou, este discurso iniciático convida á restauración do sentido, á rehabilitación do presente e a unha nova apertura cara ao posible.

A pasada tempada La Abadía estreou con éxito Nekrassov, a única comedia escrita por Jean-Paul Sartre, obra enxeñosa e profundamente divertida onde o filósofo francés critica con ferocidad ao cuarto poder e a manipulación da opinión pública con fins políticos ou económicos. Un texto que cuestiona a veracidade da información xornalística nun mundo que enarbora triunfalmente a bandeira da liberdade e a democracia.

Ivánov vai casar con Alejandra, a moza que perdeu a cabeza por el. Ana, a súa anterior muller, morreu despois dunha longa enfermidade da que Ivánov non se fixo cargo. Eugenio, o médico, que estaba namorado de Ana, pretende desenmascaralo diante de todos os invitados. Bárbara, unha nova viúva, busca no pracer a forma de paliar a súa soidade. Algo similar ocórrelle a Miguel, o único amigo de Ivánov, que non para, que se para chora. Ivánov é o centro gravitacional duns seres que tentan atopar o amor e o sentido da vida. Pero Ivánov o único que sente é unha melancolía atroz, unha preguiza...