O espectador será testemuña do proceso de aprendizaxe que emprende o protagonista da man do mestre da escola (unha figura que simboliza a liberdade que xera o coñecemento da realidade e o respecto cara o próximo) e é testemuña tamén da traxedia que supuxo vivir con medo, do cru impacto que xera o estalido dunha guerra civil.
1926
Chámome Federico García Lorca e veño entregarlle esta obra que escribín para vostede. Chámase Mariana Pineda. E gustaríame moito que puidese lela.
1936
Eu quédome entre os mortos, eu vou cantando o meu canto inmenso. Canto o canto de quen cala, de quen morre. Quedo aquí co meu canto e co meu pranto.
Quero mirarme ao espello e recoñecerme nel, mirar o meu corpo e non odialo. É máis, quero amalo o suficiente como para deixalo voar libre como as pombas. Porque a miña casa é o meu corpo, e se cae a pedazos non o abandono, todo o contrario, reforzo os seus cimentos para que resista todos os temporais, para albergar todo o que o embeleza e así poder habitalo, recibir aos meus hóspedes e encher cada estancia coa miña voz, por fin a miña propia voz.
A compañía de humor gestual Spasmo Teatro presenta «Viaxe ao centro do corpo humano», unha montaxe tan divertida como divulgativo que nos mergulla de cheo nos misterios que esconde o corpo humano. En Viaxe ao centro do corpo humano convertémonos nuns seres diminutos capaces de meternos dentro dunha persoa, coñecer a maquinaria que move o seu corpo, aprender como funciona o seu circuíto interno e, en definitiva, saber por que vivimos.
Sinopse:
E se fósemos tan pequenos como para meternos dentro dunha persoa e vivir unha incrible aventura, mentres aprendemos?
Brincacontos é unha historia onde se sucederán acontecementos máxicos e misteriosos.
O descubrimento da receita do mejunje marrón de Testarrota causará unha gran disputa entre dúas poderosas bruxas. Quen das dúas bruxas posuirá a enorme enerxía que transmite este misterioso mejunje. Ademais algo lle está pasando á lúa e o sol. Poderán resolvelo a lombriga inxenua, o vello grilo e a formiga obreira?
Chicago Killers é unha adaptación do exitoso musical «Chicago», que incorpora elementos de The orange is the new black, Public Enemies e Pulp fiction, entre outras.
Unha comedia ambientada na Illinois dos anos 50, no medio dunha onda de crimes, corrupción e manipulación mediática.
Sempre en clave de humor, asistimos ao paso por prisión das soadas Amber Diáz e Emily Cooper, as encantadoras asasinas de Chicago que agora están aquí, brillando con luz propia, para tentar roubarnos o corazón.
A compañeira de piso combina sutileza e comicidade a partes iguais, tratando os temas da idade, a muller e a identidade dun modo fresco e divertido.
Espectáculo que parte do relato autobiográfico homónimo publicado en 1891. Nel a autora narra, en primeira persoa, as perniciosas consecuencias dun tratamento médico que lle fora diagnosticado por un coñecido doutor da época para combater o estado melancólico e depresivo no que se atopaba a raíz do nacemento da súa primeira filla. Este tratamento consistía basicamente na eliminación de todo tipo de actividade intelectual e creativa, nunha dieta hipercalórica e nun encerro case total no seu fogar.
Madame de Nancy, Clarina e Xan Dorne viaxan cara ao funeral de Madame de Quelven acompañados polo clérigo Sochantre. Durante a noite que pasan xuntos confúndese a morte coa vida e o drama coa comedia.
O funeral de Madame de Quelven contextualiza un universo viaxeiro poboado por bandidos, armas, sexo, diñeiro e sangue. Ao ritmo do blues o crime compensa, porque o diñeiro compra todo, incluso a propia morte. Nas “Crónicas do Paraíso” ninguén morre, quizais porque estean todos mortos ou porque o verdadeiro bandido, o poderoso, o socialmente envexado, ese, siga eternamente vivo.
Carolina viaxa cara aos Estados Unidos. Daiana, a bisneta dunha emigrante galega, ven da Arxentina. Comparten asento no aeroporto. Entre elas, milleiros e milleiros de camiños.
Camiños que unen as aldeas coas ciudades. Os poemas de Rosalía coa música electrónica. O spinning co churrasco. As fotos viradas sepias coas que acabamos de colgar no Facebook.
Camiños que unen o que fomos co que desexamos ser.
