Amparado nas enganosas profecías das Irmás Fatídicas, Macbeth decide asasinar o seu rei e tomar a coroa. Consciente do horror ao que se entrega, forxa o seu terrible destino e déixase posuír polo mal que nace da ansia de poder, créndose invencible e eterno.
E ti… onde estarías se mañá rematara o mundo?
As etiquetas ás que nos adherimos ou que nos impoñen dende que nacemos son aquelas que nos fan sentir parte de algo. Que pasa cando rompemos as etiquetas e nos saímos do paradigma establecido?
A nosa xeración expón as luces e as sombras dun grupo diverso que se xunta para dar un salto de fé no momento exacto no que se sinte preparado para facelo.
É tan importante saltar como descubrir que hai se nos adentramos no baleiro. Saltar ás veces semella caer no baleiro, mais ofréceche a oportunidade de saber quen és realmente.
Na década dos 60, logo duns días exercendo de visitador farmacéutico pola contorna de Guadalaxara, Florencio D. Gurriarán chega a casa canso, cheo de sede e cargado co seu maletín de visitador Ante a presenza inesperada dos espectadores describe o seu día a día de axente comercial pola rexión véndose a si mesmo como unha especie de Ulises. Pouco a pouco, axudándose dos elementos que leva no maletín e embargado pola saudade, van aflorando as lembranzas do seu Córgomo natal, a guerra, a chegada ao seu país de acollida e algúns momentos festivos.
O volume 5 de Clásicas desfeitas, A barca do inferno, inspírase no Auto da barca, obra fundamental do teatro clásico portugués escrita por Gil Vicente no século XVI.
Existiu o teatro medieval en galego? A compañía Galeatro investiga e pescuda en Arte sen guión sobre a posibilidade dun teatro clásico galego do que non existen obras escritas. Partindo do estudo das estruturas narrativas e dramáticas medievais e dos materiais en lingua galega previos ao Rexurdimento, e coas ferramentas da improvisación contemporánea, a comedia e a música, Arte sen guión propón unha nova lectura do patrimonio cultural galego.Catro comediantes representan as pezas recollidas nun extraño Códice da Idade Media.
Chegan as próximas badaladas de fin de ano. Atopámonos #ante un espello no que mirarse, cuestionarse, quererse… Dúas actrices en escena, dúas mulleres nas que reflectirse a través das súas fraquezas e virtudes. Un mosaico de complicidades a través do tempo… e algún que outro conflito tamén. Unha historia de autosuperación e empoderamento feminino. Un espectáculo sorprendente e honesto en clave cómica – subversiva, no que o espectador terá tamén ocasión de observarse e viaxar con elas na procura duns soños tan anhelados como a última oliva que queda no prato.
O Cadáver do Señor García é unha obra na que, desde o principio ata o final, reina o absurdo: a burla ante a morte, crime ou suicidio absurdos. Pasan así ante os nosos ollos os distintos estratos da sociedade reducidos a tópicos (criados, señores, xuíces, médicos, porteiros) e todos os niveis sociais sucumben ante o morbo dun acontecemento excepcional: un individuo entrou polo balcón para matarse no diván do salón de Hortensia, que casa ao día seguinte co seu prometido Abelardo. Pero todo pasa como de mentirijillas: o médico confirma a morte do Sr.
Ás oito da tarde, cando morren as nais, é un canto coral sostido no baleiro, un xogo irónico sobre a relación entre o teatro e a súa recepción.
Aquí móstrase indecente a procura da identidade individual, acubillada pola masa superficial e ignorante, que se xacta de saberes inútiles. Nun teatro, un (suposto) lugar de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. E debaixo de todos os insultos: nós. Tan pequeno, tan perigoso...
Pilar e Claudio son unha moza parella a piques de contraer matrimonio. Pouco antes da data fixada prodúcese o encontro das súas respectivas familias. O pai dela (Eduardo) e a nai del (Antonina), ambos os viúvos, namóranse, e finalmente prodúcese unha dobre ligazón. Esta circunstancia dá lugar a numerosas e divertidas situacións de enredo e loita de sexos, das que sairán case sempre invictas as señoras. Carlos Llopis estreou esta obra en Madrid no ano 1946. No seu libreto se confesa. Homes espectadores da miña comedia.
Unha das obras mestras da literatura dramática castelá pero cunha temática e gran parte da súa estrutura rabiosamente actuais. A isto sumámoslle a modernidade dunha Melibea rebelde, insumisa e lúcida que nada ten que ver coas doutrinas do amor cortés ou os bos costumes feudais ou burguesas por ser dona do seu propio destino. Figura que nada ten que ver co que se nos mostrou durante séculos e forma parte da galería de personaxes femininos inesquecibles da literatura castelá.
