O lobo ōkami, acompáñanos ao bosque e o linde dos poboados xaponeses, para coñecer aos seres fantásticos que protexen a natureza e outros que son un pouco mais travesos.
Montaxe en teatro de papel e kamishibai tradicional xaponés. Unha viaxe polos seres mitolóxicos xaponeses.
Duración: 45 minutos.
Capacidade: 20 nenos/as.
Idade: de 4 anos en adiante.
Reserva de praza na biblioteca ou no teléfono 886 120 445.
Diversas persoas baixo o mesmo teito ilegal: unha que traballaba nunha empresa de desafiuzamento, outra que ten un hospital de obxectos perdidos para a sociedade, unha pintora amadora idealista que cre no decrecemento, unha doutoranda que debe acabar a súa tese sen un can, unha que escribe dende a atalaia da cultura que ninguén comprende...
Todas se xuntan nunha casa abandonada preto do parque do crepúsculo, a carón do cemiterio. O que fan non é legal, okupar a casa, e, ao tempo, é de xustiza para as súas vidas e o seu xeito de pensar.
Unha enfermedade descoñecida propágase entre a poboación causando unha mortaldade sen precedentes. Non hai cura nin explicación científica que poida parar o seu contaxio exponencial. As escenas forman un collage de pequenas historias que, aínda que non se relacionan entre si (ocorren en prazas públicas, no interior de vivendas, nunha prisión, nun hospital, etc.) artéllanse ao redor da peste. A condición humana é examinada pola ollada crítica e mordaz de Ionesco, que non dubida en deslizarse en ocasións cara o grotesco.
A cafetería “Peter Pan” pechou para sempre. Neste frío e desacolledor local, a súa dona, Coco, e a súa irmá, Margarita, repasan a súa vida familiar e as súas sus adversidades ao cubrir unha solicitude para que lle dean un pequeno recoñecemento á súa nai. Mentres escarvan no pasado, van descubrindo o duro presente co que lidian.
E preguntámonos “Nos tiempos sombríos, cantarase, tamén? (…)” e obtemos a resposta “Tamén se cantará sobre os tempos sombríos”.
Quédanos agarrarnos a que así é a nosa natureza. Estamos feitos de supervivencia e precisamos berrar o que somos a base de dor, pranto, amor, riso… desexando que non se derrame máis sangue sobre a terra e que caia sobre nós o fluído que corre polas veas dos deuses. Á fin e ao cabo "Todo isto non é máis que puro teatro. Simples táboas e unha lúa de cartón. Pero os matadeiros que se atopan detrás, eses si que son reais"
Tirábache a dor e ficaba con ela. Dábache a flor e esperaba coa espiña, apertada e co sangue pintado nunha tea.
A miña aldea, a nosa aldea, calquera aldea, é un mundo. Esquecidas, agochan os recordos dos que marcharon para non volver. Alpendres tomados polas silvas, cortes baleiras e teitos derrubados, anacos de vida; cada recuncho é unha lembranza onde naceron fillos, cantáronse amores, tecéronse soños e proxectáronse ideas.
O concello de Zas organiza a actividade de teatro Olimpo´s de FarandOleiras Cabaré.
FarandOleiras sobe ás alturas para mostrar como viven e pensan as deusas e deuses dun hipotético (e bastante galego) Olimpo e como inflúe a súa presenza nos pobres mortais. Neste Olimpo farandoleiro, tamén se fan enquisas, tamén hai teito de cristal e ... Ata hai secesionismo galego!
Preto da auga, abrir, pechar, deixar saír, augas abertas, auga estancada, xa non é algo do outro, é algo propio, interno, abrir, deixar, ser...
Unha muller encerrada nun váter, subida a un retrete, libérase das cousas que a oprimen, revolvendo na súa propia merda, revolvéndose se zambulle nunha viaxe interior, sen rumbo.
Augas abertas, fóra hai unha gran festa algo termina algo se acaba
A desesperación, os medos, a tolemia e a tenrura acompáñana ata o final. Perdida na inmensidade dun espazo incerto de auga, emocións e váteres...
Hammamturgia xera e capta o fluxo dos corpos e as cousas no espazo, unha sucesión que non explica nada, senón que propón e activa transformacións, unha obra coreográfica en definitiva, que traballa co espazo e o tempo. Entendemos a hammamturgia como o outro da dramaturxia. A dramaturxia sería así a acción de crear, compoñer e interpretar unha obra. A hammamturgia, en cambio, remite a unha relación coas condicións atmosféricas que producen a transformación da forma/obra, o paso para dar é estar dentro, atravesando, ser o que nos move e non vemos.
