Teatro

Milán, 1969. Un anarquista falece tras caer pola ventá dunha comisaría na que está sendo interrogado pola policía. En plena investigación xudicial dos feitos, a aparición en dita comisaría dun “tolo” que se fai pasar por diferentes personaxes logrará darlle a volta ás indagacións e descubrir a verdade.

Cunha sátira implacable chea de humor, Dario Fo pon en evidencia a natureza da policía, os seus métodos manipuladores e a súa función represora, así como o importante papel dos medios de comunicación na súa busca da noticia e do “escándalo”.

Morgana, a medio irmá e amante de Artur entra na casa de Miranda en procura de respostas á súa infelicidade.

Coa súa dor e coas lembranzas de Merlín vaise tecendo o fío da memoria ata descubrir as razóns últimas da ruína de Avalon e da caída de Camelot.

Sacrificada na loita entre dúas concepcións do mundo, Morgana interróganos sobre a lexitimidade das nosas razóns; mais, acaso a súa condición de vítima faina máis inocente? Son os remorsos e as culpas sentimentos que nos acompañan toda a vida? Temos acaso dereito a esquecer os danos causados polas nosas decisións?

LÁZARO é unha adaptación libre do clásico español O Lazarillo de Tormes. É a mesma historia universal que todos coñecemos. Case. Lázaro comparte a súa historia e a súa litrona. Conta como vai cambiando de amo, pero os amos do século XXI non son os mesmos que os do XVI. O espabilado, tráese ao seu colega Marco, que fai música. Xa que nos conta as súas penas, polo menos que teñan un pouco de flow.

Actor: Roberto Hoyo

Músico en escena: Marco Ferreira

Somos criminais no sentido menos criminal da palabra? Temos unha maneira propia de ser e de estar? Somos diferentes, somos parecidos ou somosm iguais aos demais? Son certos os tópicos sobre nós? É verdade que respondemos as preguntas con preguntas? Non se sabe subir ou se baixamos?

Din que as segundas partes nunca foron boas, por iso pasamos directamente á terceira.

En Somos Criminais III Carlos Blanco e Xosé Touriñán analizan Galicia e aos seus habitantes para saber como somos e para saber por que somos como somos.

Os nosos protagonistas son tres soldados do exército español que se van a atopar nas terras do Rif despois do Desastre de Annual ocorrido o 22 de Julio de 1921. Son tres soldados que representan aos miles de mozos españois que foron arrincados dos seus fogares e aos miles de rifeños que se viron obrigados a loitar no lado español para mitigar a súa fame e a súa miseria.

Benvidos ao HOTEL EUROPA, un peculiar hotel nunha vila costeira galega na que descansar e vivir unha noite inesquecible.

Un berro, unha chamada na noite e unha chea de sospeitosos...  Dona Remedios, dona e alma do centenario Europa, aparece morta  en estrañas circustancias. A lupa porase sobre  a variopinta clientela para tentar responder a pregunta:  quen matou a Dona Remedios?

“Esas cousas marabillosas” comeza cando o público vai entrando na sala e é recibido polo actor. Dálles a benvida, axúdaos a se acomodar, e dálles un papeliño que vai xogar no espectáculo. Cando empeza o espectáculo, o público xa leva un cacho dentro del sen sabelo e algúns cunha "cousa marabillosa" na man.

É unha peza participativa, tenra, emocionante e divertida.
É unha comedia que fala sobre a saude mental, a depresión e o suicidio.
É unha obra que pode cambiarche a vida…e para bén.

No principio foi o caos.

Despois, con Celeste e Claudia, C e C, chegaron as tentacións.

O (re)coñecemento de Celeste e a fantasía de Claudia.

Di Roy Andersson que o plano xeral, o espazo que rodea a unha persoa, di máis dela que o seu propio rostro.

Como consideraremos aquí o corpo, como primeiro plano que acompaña ao rostro e conforma o prexuízo dun estereotipo? Ou como parte do plano xeral que define unha forma de estar e habitar.

O diaño paseándose en bicicleta polas rúas baleiras, como anxo custodio sen corpo que acompañar.

As irmás Claire e Solange Lemercier son as criadas dunha dama da alta burguesía francesa. Todas as noites inician unha cerimonia perversa, un ritual onde a realidade e a ficción mestúranse nun xogo mortal de cambio de identidades. Claire é a señora e Solange é Claire. Solange é a señora e Claire é Solange. Son seres alienados, faltos de identidade. Non hai irmá boa e irmá mala, as dúas alternan os papeis constantemente, porque ningunha existe por si soa, porque son as dúas caras dun mesmo personaxe.

A peste é unha versión teatral de Cándido Pazó, inspirada na obra de Albert Camus, coa que reflexionar sobre o comportamento da sociedade e dos individuos durante situacións de crises.