Vestido cun traxe de etiqueta dentro do que non acaba de sentirse cómodo, cumprindo co preceptivo protocolo, o dramaturgo, ou seica unha actriz amiga a quen pediu que o represente no solemne acto, vai ingresar na Academia pronunciando un discurso titulado Silencio. Os seus oíntes son os outros académicos, cos que comparte estrado, e as persoas -familiares, amigos, colegas, autoridades, descoñecidos…- que viñeron a acompañalo esta tarde.
Decadencia é unha obra cáustica, provocadora, que persegue ao público, acurrálao e, a miúdo, obrígalle a rir por non chorar.Os seus protagonistas, dúas parellas formadas por tres aristócratas e un vividor que aspira a sacar proveito das súas debilidades, son clasistas e racistas, frívolos e desalmados; son hipócritas, banais e egoístas; actúan como depredadores; non teñen principios nin límites, aínda que si medo a que os miserables a quen desprezan se xunten e os ataquen; o seu humor é sarcasmo, a súa ironía é rabia; son grotescos pero perigosos e, primeiro de nada, son infelices, están ba
Neste espectáculo a actriz, acompañada dunha música en escena, desprégase en múltiples voces para facer unha viaxe ao pasado co fin de entender esa estraña amalgama que resulta do que un día quixemos ser e o que somos.
CASTELVINES E MONTESES é unha festa do teatro. É pór o verso de Lope, a historia de Bandello , o xogo da versión de Rojas Zorrilla, o voo de Shakespeare e a acidez de Quevedo ao servizo dun espectáculo cheo de humor, xogo, música, maxia, clown e baile.Lope de Vega e William Shakespeare partiron das mesmas fontes e escribiron Castelvines e Monteses e Romeo e Xulieta na mesma época, finais do século XVI.
O porco, o animal totémico dos cocidos e dos entroidos, toma os teatros para demostrar a súa superioridade sobre os seres humanos. O que presenta Excéntricas é un teatro de barracón, aquel que na infancia nos fascinaba e nos asustaba a partes iguais.
Hugo é diferente, gústanlle moito os avións e tamén toca o piano. Laia visita a Hugo cada día. A Laia gústalle falar e as plantas. Hugo ten TEA, trastorno do espectro autista. Hugo fala da empatía, da necesidade de comunicarnos e da beleza da diferenza. Ser diferentes fainos grandes.
‘Karelu’ fala da educación na familia, da violencia e da crise de valores das sociedades contemporáneas. O fillo de Martín ten un karelu no seu brazo dereito, unha marca que deixa a roupa na pel. Unha agresión. Martín recibe a visita do seu irmán, quen necesita aclarar con el o que pasou. A partir de aí comeza unha viaxe ao pasado onde xorden aspectos da súa vida familiar, de cando eran nenos e como foi a educación recibida.
Caos, na mitoloxía grega, é o primeiro deus primordial, a máis vella das formas de consciencia divina. O abismo, o baleiro, o nada e a explosión que orixinou o universo. Foi aquí que todo comezou, mergullamos na cosmogonía, entropía e na maxia do Caos. Unha nova xeración do CITAC tira partido desta forza catabólica que xera por medio da escisión para crear algo novo, vibrante e único.
Unha historia múltiple que, engarzada, constitúe un mosaico de pezas de distintos autores e autoras que desde o tratamento específico da migración, do retorno, do desarraigamento, compoñen un cadro xeral que permite apreciar nidiamente o drama individual e social que supón leste outra maneira de exilio. Un drama social trasladado desde fóra do queixume, desde a axilidade da linguaxe contemporánea, desde a ironía e sobre todo desde a proximidade, do achegamento ao público contemporáneo, desde o punto de vista da conciencia colectiva.
Nesta peza de teatro o autor trata fundamentalmente dous temas: a memoria e o exilio. Esta peza arrinca co encontro duns exiliados nun espazo e tempo indeterminado. A partir de aí van reconstruíndo o seu pasado, lembrando os feitos que aconteceron no pobo do que son orixinarios: A nosa Señora das Nubes.
