Teatro

A obra parte do soño e da alucinación de tres personaxes náufragos que se atopan sós e que se necesitarán uns a outros para refacer a súa historia. Estes personaxes crearán situacións inverosímiis e elixirán estratexias en grao sumo rocambolescas para superar os límites da súa illa.

Unha historia que nos fará reflexionar acerca da idoneidade de refuxiarse no mar ou zozobrar nunha illa. Baseado nun traballo de corpo e movemento, as ferramentas máis circenses, como a acrobacia e o mastro chinés, intégranse como linguaxe escénica dentro o espectáculo.

PURA fala dos nosos maiores. En concreto, a orixe da nosa peza, é a avoa Pura, familia do noso director, que serve coma fío condutor do espectáculo. Pura tamén está de aniversario, 94 anos, e o seu desexo é ir de novo a ver un filme ó Cine París de A Coruña. Un cine que xa non existe, un cine que agora é un Pull and Bear.

Pura fala de memoria histórica, das lembranzas que aínda perduran nas nosas avoas, da reminiscencia, dos lugares que un día foron parte da nosa vida e tamén, entra no conflito da especulación inmobiliaria e da destrucción do patrimonio cultural.

Alex decide transformar o seu corpo de forma definitiva e, antes de someterse á cirurxía, sae en busca do seu pai para pedirlle que lle acompañe no proceso do seu tránsito de xénero. Ernesto, encerrado no invernadoiro onde traballa, desexa permanecer á marxe dos cambios no corpo da súa filla  transxénero. Alex cumpre ese mesmo día dezaoito anos.

Benvidos ao Hotel Europa, un peculiar hotel nunha vila costeira galega na que descansar e vivir unha noite inesquecible. Hotel Europa é unha comedia vodevil áxil e divertida con catro actrices que interpretarán a unha morea de peculiares personaxes. Unha obra moi do estilo das sitcoms e cunha boa dose de intriga, na que uns e outros descubriremos as divertidas e entrelazadas historias dos moradores do hotel.

Sinopse: Onde acaban os recordos que non están ben amarrados? Quen se encarga de levar da nosa mente todas esas historias vividas e de que non nos acordemos delas?  Os recordos da avoa de Uxía van e veñen como as ondas do mar e a súa mirada mesmo parece perderse nun océano profundo. Que lle está pasando? Como Uxía, unha nena de dez anos pode axudar a recuperar eses recordos ou, talvez, acabarán todos na illa da desembranza?

Baseada en: A illa dos recordos de Marta Juia Satorra e Gemma Capdevila; e tamén na Maleta do avó de Juan Hernaz e Fátima Fernández.

Unha muller toma a palabra e proclámase posuidora da súa liberdade. Declara, desafiante, non someterse ás regras da arte no exercicio da súa actividade creativa, nin acatar mandatos dos seus iguais. 

Declara o seu amor pola literatura, a poesía e a lingua do seu país; o seu respecto e admiración polas escravizadas mulleres do seu pobo; e expresa a súa solidariedade e a súa dor polas miserábeis condicións de vida que aquelas teñen que soportar. 

Milán, 1969. Un anarquista falece tras caer pola ventá dunha comisaría na que está sendo interrogado pola policía. En plena investigación xudicial dos feitos, a aparición en dita comisaría dun “tolo” que se fai pasar por diferentes personaxes logrará darlle a volta ás indagacións e descubrir a verdade. Cunha sátira implacable chea de humor, Dario Fo pon en evidencia a natureza da policía, os seus métodos manipuladores e a súa función represora, así como o importante papel dos medios de comunicación na súa busca da noticia e do “escándalo”.

Obsesionada coa figura ausente e controvertida do pai, deportista de elite e militar na guerra dos Balcáns, unha muller, metade galega, e metade croata, narra a viaxe que traza para coñecer a súa familia. Facendo o espectador cómplice de segredos inconfesables e cun pano de fondo, que danza entre guerras históricas e conflictos individuais, dá conta da batalla na procura de si mesma, loitando entre o dramático e o cómico, o testemuño e a imaxinación, e a memoria persoal e colectiva.

Dayana é unha muller emigrante que vive en España desde hai algúns anos. Dayana non consegue escapar dos tópicos cos que se relaciona a unha persoa emigrante, tampouco dos que se relacionan co seu xénero.

Sentiu a necesidade de atopar algunha explicación para que nunha sociedade da europa do século XXI, arrastrase tantos prexuízos respecto ao ambas condicións.

“Esas cousas marabillosas” comeza cando o público vai entrando na sala e é recibido polo actor. Dálles a benvida, axúdaos a se acomodar, e dálles un papeliño que vai xogar no espectáculo. Cando empeza o espectáculo, o público xa leva un cacho dentro del sen sabelo e algúns cun papeliño na man. Cóntase unha historia de case tres décadas que comeza cando... mamá está no hospital: "Fixo unha parvada”, di papá, porque: “resúltalle difícil ser feliz”.