Chucho é divertido, juguetón e algo curioso. Un espectáculo familiar que sacará máis dunha gargallada e algunha miradita tenra. O protagonista é agudo e torpe ao mesmo tempo, vándalo pero cariñoso, valente e asustadizo Chucho podes ser ti ou mesmo o teu can.
Un espectáculo cargado de mensaxes que fala do abandono, de ser diferente, do amor cara aos animais, da importancia do xogo, a diversión e a procura da felicidade nas pequenas cousas.
Nun espazo baleiro e libre de restricións, onde todo é en potencia, o corpo preséntase como paisaxe, contedor e espello dos sentimentos e estados que lle atravesan. A través dun acto poético de entrega absoluta, sen reservas, sen medo, ou a pesar del, dúas mulleres búscanse, compártense, apóianse, fúndense, disólvense, desvelando a historia escondida entre os pliegues da pel, en forma de poesía escrita nos corpos. Trátase dun camiño para transcender a dor, para renacer, para sanar. E da beleza duns corpos que se mostran con crueza e honestidade.
Unha mañá, os habitantes do outro lado atoparon, no que eles chamaban o seu territorio, un balón. Non era como os seus, non estaba feito igual, nin a materia nin a cor, non tiña marca. Viña Do Outro Lado.
Un muro que non separa senón que xoga como eixo de simetría, a ambos os dous lados dous personaxes búscanse, xogan, necesítanse e comparten idénticas ilusións os mesmos medos. Xa era hora de falar diso...
Ela é divertida e atrevida. Unha muller que podería ser calquera. Cun esposo, unha filla pequena que se pasa o día construíndo cousas e un fillo menor que as destrúe. Enfrontouse aos teitos de cristal, un traballo ao que non estaba destinada, a conciliación, o sentirse mala nai e as pequenas derrotas e vitorias da vida de calquera muller. Pero as cousas non son o que parecen. E iso cambiará todo. Para sempre.
Lucía Miranda dirixe a Antonia Paso neste monólogo do multipremiado Dennis Kelly.
Un corpo no espazo, un corpo calquera, de ninguén, un corpo e un espazo que buscan desjerarquizarse ou quizais desenfocarse, desprazar o lugar da atención, do punto de vista. O teu corpo xunto a outros corpos que se desprazan para poder contemplar co corpo, desde o corpo, e percibir nesa sinestesia non só o visible senón tamén o case visible, o latente, o invisible, o imaxinado. Desprazar o lugar desde o que conformamos a nosa visión, a nosa expectativa e a nosa proxección ante un ser que acciona.
Cousas. Tentar cousas novas. Tentar cousas novas e refugalas. Calibrar. Comparar. Quitarnos de no medio co corazón cheo de desprezo cara ao que nos rodea e á vez vencidos e seducidos por este mundo brillante e ficticio que oculta unha monstruosidade inexplicable. A ese mundo repugnante entregamos as armas. E rendidos emprendemos viaxe a algunha fronteira. Afastada e descoñecida. Quizá a festexar o coñecemento adquirido nesta viaxe sen sentido.Ou a festexar esta derrota grandiosa e sen paliativos. Ou a festexar ambas as cousas á vez. Ou festexar sen motivo algún.
Espectáculo de teatro a cargo da compañía Grupo Axouxere o 27 de novembro na Casa da Cultura de Palas de Rei.
Fantástica historia que mestura a narración co teatro de actor e o de obxectos.
No salón de actos. Para nenas e nenos de 3 a 9 anos. As persoas interesadas poden retirar a invitación no mostrador de Información da biblioteca dende 30 minutos antes do comezo da actividade.
O Gran Final é unha traxicomedia que basea a súa esencia no reencontro de dous pallasos os cales tiveron que separarse hai moitos anos como consecuencia do estalido dunha guerra civil. Esta guerra interrómpelles a última función xusto antes do seu gran acto final.
O conflito obrígaos a tomar camiños separados e non ter nunca máis contacto o un co outro.
É agora, despois de máis de 30 anos, infinitos pasos, unha loita diaria e constante pola supervivencia, e un corpo envellecido, cando se reencontran e deciden acabar o seu Gran Final.
Aura e Leo móvense, xogan e o día comeza. Non hai cor e eles cantan. Entón a cor aparece, trae paxaros e estes, relatos. A necesidade para comer, o xogo. Despois vén a calma e un tren chega co seu misterio: unha maleta.
O día pasa e a maleta finalmente é aberta. Trae unha sorpresa: un carrusel que vira mentres Aura e Leo contan o día transcorrido. Ela dórmese. El despídese cun bico, e o día termina.
