Teatro

Espectáculo da compañía de teatro Bucanero.

«Levo sobre o meu rostro cen máscaras de ficción que se suceden baixo o imperio mezquino dunha fatalidade sen transcendencia. Seica o meu verdadeiro xesto non se revelou aínda, seica non pode revelarse nunca baixo tantos veos acumulados día a día e tecidos por todas as miñas horas. Eu mesmo descoñézome e quizá estou condenado a descoñecerme sempre.

Un hotel de primeira sobre o río, recibe o Premio Castelao en 1968 e desprega en tres actos a historia de Ruth, a protagonista, que vive nunha casa rodeada por leiras que ela traballa. Esta propiedade de titularidade compartida coa súa irmá que está emigrada en Europa, está afectada, ao igual que o resto da aldea e o val, por un proxecto urbanístico que pretende converter todo nun hotel cunha área recreativa.

Lope y sus Doroteas fala da vida e da morte, do amor e do celestineo, da sustitución xeracional, do labor creativo e do panorama cultural do XVII. Na obra están presentes relevantes personaxes na vida do dramaturgo: o duque de Sessa, o mozo Calderón, o rei Felipe IV, o enxeñeiro Cosimo Lotti, Juana de Gardo, sor Marcela de San Félix, Marta de Nevares e don Cristóbal Tenorio, pretendente da filla menor e suposto raptor. E é que, na casa madrileña do autor, vaise a montar a maior das comedias!

Unha muller toma a palabra e derrama o seu odio contra o teatro -e polo tanto contra a vida–, manifesta todo o que odia, toda a superficialidade do
mundo, e expresa o seu desexo de que xurda outro tipo de teatro. Unha muller nun espazo intermedio, dividido: ela é a voz que fala da paixón,
do sublime, do sórdido, do escandaloso. Nunha especie de soliloquio-confidencia, expón a súa verdade, sempre ao límite, entre a provocación e o
humor, sobre todo cando fala de si mesma.

Supón un regreso á Traxedia Grega para Atalaia. As súas anteriores montaxes – Elektra, Medea e Ariadna– marcaron a linguaxe teatral de Atalaia. A compañía leva 25 anos adaptando grandes textos do teatro clásico universal sen perder a súa recoñecida linguaxe contemporánea que comezou fai case catro décadas. Por iso en “Elektra.25 queremos conmemorar dita cifra, que coincide cos 25 séculos do nacemento dun dos tres pais da Traxedia Grega –Eurípides-. 
Nesta montaxe trazamos unha ponte entre a Electra dos grandes poetas gregos e quen a adaptou ao século XX: Hoffmansthal e Sartre. 

A noite da súa festa de compromiso, o cadáver de Charles Haversham é descuberto por Mildred, o seu fiel ama de chaves, e Harriet, a súa mellor amiga. A desolación apodérase de Florence, a súa prometida, e de Cecil, o seu irmán pequeno. As pescudas que seguirá o afamado inspector Carter en busca do asasino farán que as sospeitas recaian sucesivamente sobre cada un dos habitantes de Haversham Manor, incluíndo a Arthur, o xardineiro, e a Winston, o can gardián. Todos parecen culpables, pois todos teñen motivos para beneficiarse da morte de Charles.

Teresa Malfatti, amor platónico de Ludwig van Beethoven, encárgalle ao xenio de Viena que compoña unha peza para piano dedicada a un novo prodixio que acaba de chegar á cidade: Elisabet Barensfeld, á que cariñosamente chama «Elisa». 
Teresa Malfatti confésalle a Beethoven que a composición da peza é unha escusa para que, ademáis, impártalle clases de piano á  Elisa, que está a perder a vocación pola música. Beethoven obsesiónase por compracer a Teresa utilizando todas as estratexias á súa disposición para que Elisa non abandone a música.

Unha ficción, extraída de moitas realidades, sobre o auxe dos populismos. Unha indagación xeracional e humana sobre mecanismos. Os mecanismos sociais e individuais, de pensamento e sentimento, que levan, a líderes e votantes, a resucitar un discurso agresivo que pon en risco os principios democráticos e o pacto social.
 

Israel trasladouse dende Madrid para tentar aclarar a súa relación con Irene, que está a rodar unha película na cidade. 
Moitos anos vivindo xuntos, pero agora diferentes puntos de vista sobre o pasado, e principalmente sobre o futuro, enfróntanos……
Son un pai e unha nai que discuten a custodia da súa filla. Pódese dicir que nese preciso momento asistimos á parte máis fea da especie humana.