A festa de San Miguel constitúe á súa vez un evento tradicional e unha festa xuvenil. Ao mediodía, ten lugar a antiquísima 'Danza das Espadas', na que xoces da vila percorren as rúas marcando os ancestrais pasos ao son da guitarra; mentres se desprazan unidos polas espadas. Ben cedo, pola tarde, dá comezo o popularmente coñecido como 'San Migheleiro', no que os xoves marinenses, agrupados en diferentes peñas de amigos, percorren o lugar.
Se hai unha festa en Galicia que amose con toda claridade a relación sen complexos de convivencia coa morte esa é a Festa das Mortallas da Pobra do Caramiñal, unha antiquísima e respectada tradición que suscita de xeito irremediable o asombro dos foráneos. Unha procesión de ataúdes? E tamén de ataúdes brancos dos que se pon aos nenos? Pois así é. Son os cadaleitos dos ofrecidos, aquí tamén chamados nazarenos. Eles e as súas familias dan grazas deste xeito ao Santísimo pola súa intercesión ante a morte, despois dalgunha grave enfermidade ou accidente.
Coa Festa do Pan, Neda pon en valor o seu producto gastronómico por excelencia, aquel que durante séculos converteu á real vila en capital do trigo de Galicia.
A orixe da tradición panadeira de Neda remóntase á Idade Media, cando nacen importantes industrias, como os muíños de trigo, en torno ao río Belelle. A calidade das súas augas dan como resultado un pan sen comparación e que incluso Filipe II, escolle á vila para o asentamento das chamadas Casas Reais, fábricas de biscoito e fornos de provisión con destino ás Armadas dos Reis de España.
En 1854 a peste de cólera que sufriu Galicia apenas tivo incidencia en Rianxo, o que as súas xentes atribuíron á protección da Virxe de Guadalupe, a virxe negra máis popular de Galicia, cuxa imaxe é una réplica feita en cartón pedra en 1773 exacta da de Estremadura.
No arranque das festas patronais, o sábado pola noite ten lugar en Chantada un desfile de carros do país tirados por bois, sobre os que se representan diversas escenas de oficios tradicionais e de labores agrícolas. Amenizada coa actuación de gaiteiros e bandas, esta mostra de etnografía popular ten a súa orixe na Idade Media, nos tempos en que os gremios abandonaban durante un día o seu tradicional illamento e percorrían a localidade conxuntamente. Co seu desfile sobre o seu propio carro, os artesáns daban fe da súa existencia e o seu valor na organización social da época.
Celébrase o 8 de setembro. A súa antigüidade remóntase ao século XVI.
O domingo anterior ao 8 de setembro, a imaxe da Virxe trasládase en peregrinación desde a Igrexa Parroquial de Nosa Señora do Socorro ata o Santuario dos Milagres, acompañada dunha multitude de xente. A partir da tradicional suba da Virxe ata o domingo seguinte (no que volve), os camiños que nos levan ao Outeiro énchense de devotos e peregrinos, sendo o día 8 o que conta cun maior número de visitantes.
Esta é unha festa protagonizada polas parturientas, pero non é unha festa da fertilidade ao uso. Unha das súas singularidades é que á romaría boirense acoden mulleres a pedirlle a San Ramón un fillo. Trátase dunha romaría que, aínda que data do século XVIII, está vinculada a ritos pagáns que se perden no tempo ao redor de gravados serpentiformes, símbolo de fertilidade, que se poden observar en dúas laxes xunto á ermida de San Ramón.
Na Limia, que se dicía atravesada polo mítico "río do Esquecemento" -interior da provincia de Ourense-, habita a tradición e certa esencia da Galicia rural agraria. Paraxes montañosas, vixiadas por torres que disputaban mosteiros e os condes de Monterrei e de Moctezuma. Onde tamén se conta que naceu a fermosa, malograda e namorada esposa de Pedro "o Cruel", Inés de Castro, raíña despois de morta.
Vila típica de pescadores no rigor da Costa da Morte. Espazos de gran beleza, con grandes moles graníticas raídas incesantemente polo mar. Na caída do Monte Corpiño está o popular e cantado Santuario da Virxe da Barca, onde cada domingo seguinte ao 8 de setembro se celebra esta romaría tan chea de connotacións panteístas ancestrais: o paso por debaixo da "Pedra dos Cadrís" ou o feito de "facer bailar" a oscilante "Pedra de Abalar", a procesión e o consabido xantar, no que non faltan as caldeiradas de peixe que caracterizan a zona.
Desde toda a xeografía galega chegan neste día autobuses e automóbiles particulares para participar dunha xornada de inmersión na historia, concretamente na época de esplendor do pasado da capital do Ribeiro, arredor do ano 1600, cando a comercialización do viño no estranxeiro acadou elevadísimas cotas e a comarca do Ribeiro se converteu nun dos territorios máis prósperos de España.
