LÁZARO é unha adaptación libre do clásico español O Lazarillo de Tormes. É a mesma historia universal que todos coñecemos. Case. Lázaro comparte a súa historia e a súa litrona. Conta como vai cambiando de amo, pero os amos do século XXI non son os mesmos que os do XVI. O espabilado, tráese ao seu colega Marco, que fai música. Xa que nos conta as súas penas, polo menos que teñan un pouco de flow.
Actor: Roberto Hoyo
Músico en escena: Marco Ferreira
Benvidos ao HOTEL EUROPA, un peculiar hotel nunha vila costeira galega na que descansar e vivir unha noite inesquecible.
Un berro, unha chamada na noite e unha chea de sospeitosos... Dona Remedios, dona e alma do centenario Europa, aparece morta en estrañas circustancias. A lupa porase sobre a variopinta clientela para tentar responder a pregunta: quen matou a Dona Remedios?
“Esas cousas marabillosas” comeza cando o público vai entrando na sala e é recibido polo actor. Dálles a benvida, axúdaos a se acomodar, e dálles un papeliño que vai xogar no espectáculo. Cando empeza o espectáculo, o público xa leva un cacho dentro del sen sabelo e algúns cunha "cousa marabillosa" na man.
É unha peza participativa, tenra, emocionante e divertida.
É unha comedia que fala sobre a saude mental, a depresión e o suicidio.
É unha obra que pode cambiarche a vida…e para bén.
“Onde comeza o noso toque, estamos.
Estou.
Estás.
Estamos?
É unha ocupación da realidade, unha conquista.
Procura os rostros coñecidos.
Titubeas carente de roce e aceptas, en ocasións sen suceso.
O corpo habitado.
O corpo enigma.”
A peza EM·NA baséase na idea da vibración coma elemento manipulador. É unha investigación sobre a “acústica subcutánea” a través da vibración e do silencio resultante no corpo do outro.
No principio foi o caos.
Despois, con Celeste e Claudia, C e C, chegaron as tentacións.
O (re)coñecemento de Celeste e a fantasía de Claudia.
Di Roy Andersson que o plano xeral, o espazo que rodea a unha persoa, di máis dela que o seu propio rostro.
Como consideraremos aquí o corpo, como primeiro plano que acompaña ao rostro e conforma o prexuízo dun estereotipo? Ou como parte do plano xeral que define unha forma de estar e habitar.
O diaño paseándose en bicicleta polas rúas baleiras, como anxo custodio sen corpo que acompañar.
Nesta peza con tinturas oníricas e mesmo surrealistas por momentos entretécense as actrices e actores coas súas circunstancias, Boccaccio e a súa crónica da Peste Negra no Decamerón ou El Bosco e as súas delicias inclasificables.
Tres planos que se superpoñen por momentos e noutros se afastan para proxectar as súas propias luces sobre a necesidade de saciar as angueiras, os límites do que nos define como criaturas humanas e o temor á propia caducidade. Todo isto sen renunciar á música, á poesía e ao humor retranqueiro que define o ton do traballo d’A Feroz.
C U B O é un espectáculo de teatro de movemento para público infantil e familiar. En escena, un cubo de 2 metros de lado onde habitan dous personaxes. Xogan, cantan, rin, pelexan e berran. Un día decátanse de que queren ir máis lonxe e descubrir o mundo enteiro. C U B O fala do confinamento, da amizade, das separacións e da aventura de medrar.
Elenco:María Torres e Gonçalo Guerreiro.
Esta é a historia da pequena CRISTINA, unha nena que ao nacer pensaron que era un neno. Si, un neno.
Ela nunca sentiu neno. Desde sempre sentiu nena e así llo fixo saber aos seus pais desde moi pequeniña.
CRIS, que así lle gusta que a chamen, é unha nena trans, risueña e intelixente, que loita polo seu dereito para ser a persoa que é e sente. Desexa ter un futuro repleto de liberdade e oportunidades, para poder crecer e desenvolverse, como calquera outra nena da súa idade.
Dedicado a todas as persoas transxénero do mundo.
Esta montaxe pretende recuperar e homenaxear a figura de María Casares, achegándoa ao público, á vez que se vale da súa figura para falar da propia condición dos artistas nun mundo en continuo cambio, analizando escenicamente as nosas contradicións como país e como sociedade.
Un dejà-vú do que aínda non sucedeu, un espazo temporal para mergullarse nas nosas intuicións sobre o futuro.
Constantes do porvir busca atravesar os desexos e intuicións da nosa sociedade en relación co tempo que está por chegar, busca estruturar un ensaio sobre o que descoñecemos pero que empezamos a albiscar, busca establecer pontes temporais co noso mañán, busca, en definitiva abrir unha xanela aos nosos anhelos e inquietudes en relación con ese tempo no que nos proxectamos como sociedade, como unha viaxe de aproximación aos nosos desexos afastados e probables.
