Teatro

Safo é un poema escénico, musical e visual que explora a figura da gran poeta de Lesbos. Enigmática e misteriosa, é unha autora venerada e respectada até hoxe, que compuxo máis de dez mil versos, dos que tan só nos chegaron escasos poemas completos e versos soltos. En contraste coa clamorosa ausencia da súa obra, a súa figura lendaria non fixo máis que crecer co tempo. 
Un espectáculo de: Christina Rosenvinge, Marta Pazos, María Folguera (inspirado a partir de poemas de Safo) Cancións orixinais: Christina Rosenvinge Texto: María Folguera

Unha obra de teatro-documento que nos amosa como se desenvolveu a sublevación militar de 1936 e o inicio da Guerra Civil en Galicia. Este achegamento á nosa historia colectiva faise desde o persoal. Marta Pérez, co-dramaturga e actriz, trasládanos a experiencia do seu bisavó, Tirso Gómez Freijido, natural de Ribadavia e residente na Cañiza. Membro do Partido Socialista, republicano e presidente da Casa do Pobo da vila.
Texto: Marta Pérez e Ernesto Is
Dirección: Carlos Álvarez-Ossorio
Reparto: Nerea Brey, Marta Pérez, Rosa Puga Davila

“Era unha vez unha bela cidade chamada Hamelin. A cidade encheuse de ratas. Ata que alguén fixo soar unha fermosa música”. A versión áspera do conto é máis verosímil e parécese máis ao mundo no que vivimos. No noso mundo, os nenos son os primeiros que pagan. Pagan os vicios dos maiores, as mentiras dos maiores. Neste sentido, o Hamelin que non sabe protexer aos seus nenos é como moitas cidades do noso mundo.

Pablo, un antropólogo forense especializado en xacementos paleolíticos sofre un ictus que lle provoca unha amnesia severa. Asistimos a unha busca interior pola súa memoria para recuperar os seus recordos, en definitiva, a súa identidade.
Ficha artística
Idea e creación: Diego Lorca e Pako Merino
Dirección: Diego Lorca e Pako Merino
Dramaturxia: Diego Lorca
Reparto: Diego Lorca e Pako Merino
Composición musical e son: Jonatan Bernabeu e Tomomi Kubo
Deseño iluminación: Jordi Thomàs
Dirección técnica: Albert Anglada

Chega a Santiago a versión “en vivos y en directo” do podcast menos aclamado do momento, Mi año favorito, con Dani Rovira e Arturo González-Campos.
Unha viaxe, a través da comedia, polos acontecementos ocorridos nun ano que fora epecialmente destacado para cada cidade que visiten.
 

O humor e a ironía circulan comodamente neste texto que bebe moito da portentosa comedia británica. De maneira sutil e intrigante, a obra revela tras as risas e a actitude dos personaxes, unha crítica lúcida e humana do absurdas e crueis que poden chegar a ser as circunstancias e condicións da nosa existencia.

Os tres personaxes, Aston, Micke e Davies, tentarán coidarse e coidar a propiedade que habitan. Unha das preguntas formuladas é o papel da confianza nos demais: En quen se pode confiar?

Todos temos necesidade de sentirnos importantes. O relumbrón céganos. Non temos máis remedio que rirnos diso, porque é moi ridículo o ridículo que facemos.
Pero ademais, ese relumbrón fainos esquecer moi a miúdo cales son os nosos valores e cales eran nosas prioridades.
Moita pose e pouco pouso. En canto descoidámonos, os humanos nos deshumanizamos a forza de ver quen ten mellor prensa. Que pena e que risa damos!

Unha proposta para revisarnos, para rirnos de nós, para analizarnos.
Unha volta aos valores.
Un alto no camiño.

Unha historia baseada no guión cinematográfico do cal un grupo de pacientes con trastorno obsesivo compulsivo reúnense na sala de espera dunha consulta dun gran psicólogo.

Iphixenia, unha nini de barrio, pasa os días nun bucle de alcohol e apatía rondando as rúas da súa vila. Unha noite coñece a un tío distinto dos demais e comeza a sentir unha sensación extraña, como de non estar soa. A partir de aquí, unha serie de circunstancias alleas levará á protagonista a sufrir unha grande perda.

Unha muller toma a palabra e proclámase dona da súa liberdade. Manifesta, desafiante, non someterse ás regras da arte nin acatar mandatos dos seus iguais.

Declara o seu amor pola literatura, a poesía e a lingua do seu país; o seu respecto e admiración polas escravizadas mulleres do seu pobo, e expresa a súa solidariedade e a súa dor polas miserábeis condicións de vida que aquelas teñen que soportar.