Dose de paraíso é a nova creación de Sharon Fridman, unha exploración sobre o amor e as relacións, na que se desenvolve un diálogo coas novas tecnoloxías en procura de espazos emocionais, grazas á colaboración con artistas de España, Bélxica e Israel.
Este traballo de investigación e creación desenvolveuse no marco de residencias técnico-artísticas no Teatro Francisco Rabal de Pinto, onde a compañía é residente desde outubro de 2018.
It´s a wrap: Expresión utilizada na realización de filmes para comunicar aos actores e equipo técnico que a rodaxe dunha escena en particular ou do filme rematou.
Acabouse. Isto é a fin.
6 personaxes da filmografía de Kubrick reciben a noticia da súa morte.
Eles tratarán de defender a súa identidade, a súa existencia, moldear o seu drama e o seu propio destino, a súa verdadeira creación: o seu eu.
Hai algunha maneira de deixar o noso destino sen romper os nosos corazóns, ou terminas caendo na maior nostalxia?
Entremáns presenta unha peza didáctica para público familiar, Gaia. Realiza así o seu segundo espectáculo infantil, logo da boa acollida que tivo a nivel nacional o seu anterior espectáculo, Xoga.
Gaia afonda nun tema de suma importancia hoxe en día: o noso planeta.
Un proxecto no que a idea fundamental é achegar coñecementos desde unha óptica visual e imaxinativa.
O espectáculo vai dirixido a un público infantil e familiar, a partir de 3 anos, cunha linguaxe moi atractiva e sumamente coidada.
Bailaríns: David Loira e Esther Latorre
Emigrantas é unha peza de danza sobre a última diáspora galega con perspectiva de xénero.
Dúas intérpretes en escena vivencian unha experiencia central na súa xeración: a emigración e o retorno da derradeira diáspora, distintas das anteriores pero mantendo o pasado na memoria.
FALA-ME. Trad-cabaré lingüísitico. Bótame a língua a pacer!!!!
Chega por fin a arela de crear un cabaré que mesture a danza e a música tradicional en directo, arredor da língua, dos xogos de palabras, e do sexo na poesía tradicional. Todo con moita estética e altas doses de glamour “feito na casa”.
Sexas neofalante, paleofalante, normativista, reintegrata, de máximos, de mínimos, bilingüista armónico ou castrapeiro, o importante é poñernos diante do espello do esperpento e o humor para chegar á conclusión de que o importante da língua é falala.
INTÉRPRETES: Jaimi Neves, Noelia López, Diana Monserrat, Myriam González, Sara Trellez, Samuel Galán, Irene Varela e Lucía Vázquez.
Peza de Danza Urbana / Experimental para rúa e espazos non convencionais (adaptable a teatros e auditorios).
Duración: 20 min.
Sempre presente, sempre honesta, afrodisíaca e aromática, CANELA esperta os teu sentidos, transportándote moi lonxe, ás terras das esmeraldas.
Ela é “CANELITA EN RAMA”.
Por cada respiración, por cada bágoa e por cada pinga de suor. Pioneiras/ Aitzindariak aúna nunha experiencia de danza a infinitos tipos de mulleres, abandera o cliché e destrúe o prexuízo sobre o xénero. Homenaxea ás pioneiras, as que iniciaron a batalla pola igualdade, acompaña ás que seguen pelexando, e conmemora ás que non tiveron a oportunidade de vencer.
A creación de LaMacana -a compañía formada por Caterina Varela e Alexis Fernández- pon enriba do escenario ao propio Alexis co seu fillo de catorce anos. Un auténtico desafío que nos fará gozar das marabillas da relación pai e fillo, da pericia de cada un.
Pink Unicorns conta ca coprodución do Agadic en Galicia e de dous importantes teatros en Alemaña: o Theater im Pumpenhaus e o Theater Bremen.
Bailaríns: Alexis Fernández e Paulo Fernández
Elenco: Marta Alonso e Paula Quintas
Nina Ninette é un espectáculo de danza contemporánea para público infantil e familiar enmarcado na estética do Ballet Triádico de Oskar Schlemmer (Bauhaus, 1922) onde a figura dunha Cincenta (Nina) actual representa a nena oprimida que loita para transformar a súa realidade familiar, escolar, ... converténdose nunha heroina por méritos propios e sen necesidade de atopar un príncipe.
O corpo e a terra estreitan os seus lazos nun espectáculo de danza e música que nos transporta á dura beleza dos labores do campo. A muller no centro desta conexión telúrica; día e noite, xornada tras xornada repetida nunha sucesión inesgotable de estacións. O sol e a choiva, o vento xeado, crúas paisaxes de intemperie habitadas unicamente por unha coreografía humana de apeiros de labranza, de corpos que cargan e arrastran, que danzan entre os surcos arados na terra. Pero Leira é tamén a sinxela alegría do traballo feito coas mans, coa valentía do corpo a corpo.
