Escenas do Cambio

Escenas do Cambio. Festival de Teatro, Danza e Arte en Acción da Cidade da Cultura volve no 2017 con vinte e cinco espectáculos procedentes de 10 países diferentes. A terceira edición do festival terá lugar do 28 de xaneiro ao 15 de febreiro de 2017 e contará coa presenza de destacadas compañías galegas como Chévere, Matarile Teatro ou iLMaquinario.

Afectos é unha reflexión de Rocío Molina e Rosario La Tremendita baseada na loita do ser e na capacidade de atopar a sinxeleza, a naturalidade e a confianza a través da existencia. Un traballo emotivo onde o silencio, a vibración, as texturas sonoras, a estética, o son, a voz, a danza ou a escena percorren un camiño de fonda busca cara ao máis profundo de cadaquén. Afectos expón a súa propia investigación para explicar que a imperfección é perfecta. Afondar na dureza da emoción, na fraxilidade da dor e no pracer atopado.

Penso que na antesala dos distintos procesos creativos de cada unha das miñas pezas existen liñas homoxéneas que me permiten sentir as maneiras de articular, probar, saborear, explotar, desbotar e mesmo reutilizar os recursos e materiais que xorden ou se van desprendendo. Estas liñas trazan a traxectoria a partir dun estoupido multisensorial no meu imaxinario e no meu corpo.

Habito un tempo e convivo cunha sociedade que me crea un constante conflito. Este é un dos principais motores do meu traballo. Unha tensión que me provoca buscar a maneira de operar dentro das diferentes contornas, preservándome, preservando o meu traballo. Indago sobre o modo de presentarme dentro das contornas e nesta tensión atopo a miña ferramenta. Dende este lugar creo dispositivos que conviden a entrar no meu mundo e habitalo por un tempo. Un mundo no que o corpo se converte en obxecto para fundirse ou prolongarse e así revelar o común do ser humano.

Dotados dunha grande experiencia en clubs de todo o mundo, Cecilia Bengolea e François Chaignaud decidiron facer dos clubs de baile un centro de investigación antropolóxica. Atopar unha escrita singular para poñer de relevo a natureza orgánica destas danzas e instalalo nun deseño gráfico axeitado foi un reto para estes curiosos bailaríns que para a ocasión se arrodearon doutros tres artistas (Alex Mugler, Ana Pi e Elisa Yvelin) e DJs famosos da escena Grime de Londres (Elías e Skilliam da compañía discográfica de Londres Butterz).

A escena desta obra preséntase coma unha exposición de marcos baleiros, sen ningún contido, co obxectivo de dar renda solta ao noso imaxinario. O corpo preséntase neste espazo coma un obxecto máis, como un recipiente que se vai enchendo, cargando e transformando ata que perde a súa forma e se disolve no seu contido.

En Ottof –formigas en bérber–, as palabras e os xestos son os depósitos e o eco dunha violencia que se quere transformar. Para este novo opus, Bouchra Ouizguen reúne a catro mulleres que xa participaron nas súas obras Madame Plaza, Ha! e Les corbeaux. As cinco exploran sobre o escenario coas súas palabras e os seus corpos a cotidianidade que ten que ver cos seus dereitos.

Nun solo cru e íntimo, Faustin Linyekula mira a súa historia persoal á luz da historia rica e tumultuosa do seu Congo natal. Nun diálogo entre a música poderosa de Flamme Kapaya e a súa propia narrativa, Faustin Linyekula investiga a súa relación coa danza, a linguaxe física a través da cal conta, dende hai unha década, as historias do seu país, e procura no seu corpo vestixios desa historia brutal. “Unha persoa ten que crer teimuda –a pesar das convulsións da historia, das guerras, das revolucións, dos réximes– na celebración da beleza.

Como seguir bailando hoxe en día? Pois lendo… Como seguir lendo hoxe en día? Pois bailando…Con esta proposta convidamos a/o espectador/a a asistir a unha lectura bailada en voz alta da obra Os Eidos, escrita por Uxío Novoneyra en 1955, coa cidade de Santiago de Compostela como fondo e o Monte Gaiás como testemuña. Un fluxo continuo, un non poder parar. Como os cantos rodados dun regato, ler e bailar, case ao unísono. Ler e bailar. (Idoia Zabaleta)

Radouan Mriziga presenta en Escenas do Cambio a súa primeira creación: 55, un solo no que xoga constantemente coa perspectiva e as expectativas do espectador. En 55, Mriziga fai do seu solo unha danza-investigación con dúas facetas. Unha, centrada na execución dunha serie de movementos, poñéndose a si mesmo nunha situación cada vez máis complexa. A outra, analiza o carácter narrativo de certas situacións que mudan, facendo fincapé no volume do corpo.