A Cidade da Cultura de Galicia pon en marcha a segunda edición deEscenas do Cambio. Festival de Inverno de Teatro, Danza e Arte en Acción que se celebrará do 28 de xaneiro ao 13 de febreiro e que traerá 18 compañías de 10 países, cunha presenza destacada de novos creadores galegos e unha ollada a África e América Latina.
Consulta o programa e venda de entradas en www.escenasdocambio.org
Os habitantes de Villa 21, barriada de Bos Aires, deciden sacar partido da súa paupérrima situación: Por que contratar actores para que fagan de pobres cando se pode contratar pobres verdadeiros? E así, liderados por Julio Arrieta, constitúense nunha factoría cinematográfica independente que ofrece personaxes de caracterización para o cine (alcólicos, drogadictos, delincuentes) reais, construtores de decorados capaces de levantar unha casa en tres minutos.
O grupo Chévere inventouse entre bares, rúas e escolas de Compostela en 1987, xusto antes de iniciarse a transformación da cidade. Chévere aprendeu o oficio teatral explorando a cidade, paseándoa, perdéndose nela. Meteuse dentro e sentiuna latexar. Acabou por ocupar o lugar que lle correspondía nun barrio marxinal que estaba xa camiño de Fisterra, provocando que os traxectos de moitos veciños e veciñas tomasen un rumbo non previsto por urbanistas nin políticos. E a súa práctica teatral converteuse nunha ferramenta para documentar o proceso de transformación vivido.
O 18 de xullo de 1936 La Argentina acudía en Donostia-San Sebastián a unha exhibición de danzas vascas organizada na súa honra polo Padre Donostia (José Gonzalo Zulaika), falecendo repentinamente catro horas despois, ao enterarse do alzamento das tropas franquistas e o inminente inicio da Guerra Civil. A morte de La Argentina resulta significativa por canto fora a primeira artista condecorada polo Goberno Provisional da Segunda República Española. Dita condecoración convertíaa dalgún xeito na súa representante cultural, nunha alegoría personificada.
Traja Harrel no seu traballo como coreógrafo, embarcouse nun proxecto a longo prazo: a investigación e produción de pezas de danza relacionadas co traballo de Tatsumi Hijikata, fundador da danza butoh. En The Return Of La Argentina, Harrell aborda a estética de Hijikata e o traballo de Kazuo Ohno, pioneiro da danza butoh. En The Return Of La Argentina, Harrell aventúrase nun novo ámbito da performatividade cun solo que recorre á memoria e á invención. Harrell ofreceunos a súa interpretación do traballo de Ohno, Admiring La Argentina.
Entre [hu] ecos é o encontro dunha voz múltiple a partir deses impulsos que nos levan a espertar e reaccionar. Que é o que me leva cada día a poñer un pé diante do outro? Que é o que me move e me conmove? Que é o que me incita (e tamén me impide) soñar? A partires de relatos recollidos para esta reunión, Entre [hu] ecos é a invocación dunha voz múltiple que quere ser un berro, unha calma, un sosego, unha liberación, o festexo dun sentir, dun respirar, dun palpitar, xuntos.
En About Kazuo Ohno, Takao Kawaguchi tenta copiar a danza de Kazuo Ohno, eliminando calquera posible interpretación propia e proxectando as formas e figuras orixinais o máis exactas posible. Canto máis se aproxima á versión orixinal, máis clara é a brecha entre as dúas versións, mínima pero inevitable a pesares dos esforzos por diminuíla. O paradoxo nesta performance é que esta mesma distancia, non obstante, pon de relevo as características moi distintas do que copia. Copiar é orixinal.
As nenas e nenos como eses “expertos”, reciben as súas frases a través de auriculares, repetindo o que escoitan polos micrófonos, sen ensaios previos.
Cal é o espazo do teatro, cal é o seu fóra. Dialogar cunha tradición, coas súas contradiccións: como esas forzas empúxanno a unha zona de fronteira. Pensar o teatro como un territorio onde toda enunciación se esvae, reducilo ao seu xesto mínimo. Obras como invocacións, que reconectan un espazo coñecido con relatos chegados doutra parte. Construír unha trama que lle engada espesura ao presente. Henry Moore, ao falar da escultura, reducía a ecuación a un enunciado tan claro como contundente: esta pedía desenvolver unha sensibilidade cara á tridimensionalidade das formas.
Un bandido que pasou á historia atravesa o deserto ao lombo do cabalo, en cada parada un asalto e uns versos, papeis con frases en rima que narran a súa experiencia e insultan a quen os lea. 1875, Black Bart é o seu alcume, o bandido cabaleiro. Outro home do oeste emprende unha viaxe imposible. Remata na Patagonia arxentina, rodeado por un horizonte infinito, esperando que alguén o atope. As travesías son agora un recordo, o movemento é pasado, silencio/silencio/silencio e un bosque que lle fala. Butch Cassidy, o bandido carniceiro.
Ant Hampton introduciranos no auto-teatro, reflexionando desde un lugar diferente sobre a participación do público. Nun tempo no que a participación parece ser o único importante, Hampton propón un teatro emancipado que está lonxe de todo o teatro comunitario que coñecemos.
