Teatro

Adaptación do clásico de August Strindberg de 1888. A señorita Xulia decide aproveitar unha ausencia do seu pai, o Conde, para organizar unha festa secreta cos criados.  Durante a velada, seduce a Xoán, criado predilecto do Conde. Os dous amantes caen nun perigoso xogo de paixón, violencia, inocencia e amor. Dúas criaturas brillantes, vítimas do condicionamento social e moral dos seus mundos, tan diferentes... O texto de Strindberg sorprende –e atemoriza– por actual e contundente. É posible a igualdade entre home e muller? Entre ricos e pobres? Entre rei e escravo?

Unha comedia louca e denegrida na que, da man dun humor mordaz e corrosivo, zumega o tema do racismo, o machismo e a xenofobia.

• Elenco: Evaristo Calvo, Santi Romay, María Roja e Diego Sales
• Escenografía e atrezzo: Pablo Giráldez “El Pastor”
• Vestiario: Belén Piche
• Iluminación: Afonso Castro 
• Música: Guillerme Fernández
• Autor: Martin McDonagh
• Versión galega: Cándido Pazó
• Dirección de produción: Belén Pichel
• Dirección de escena: Cándido Pazó

Unha comedia en formato musical que revisita o mito de Don Xoán e na que Alberto San Juan estará acompañado da súa banda integrada por Claudio de Casas, guitarra, Miguel Malla, saxo e teclado, Gabriel Marijuán, batería, e Pablo Navarro, contrabaixo.
En palabras de Alberto San Juan, fundador da compañía Animalario e impulsor do proxecto Teatro do Barrio, “Macho grita é unha crónica da miña propia cegueira sobre a historia do meu país". 

Manuela Rey, “a muller lirio”, é máis que unha liña no libro dos enterros do cemiterio dos Praceres, en Lisboa. É un misterio que comeza en Mondoñedo, nunha casa de aldea, en 1842, e remata no Teatro Nacional Dona María II, en Lisboa. De Mondoñedo a Lisboa. De Galicia a Portugal. 23 anos de vida. 23 anos de teatro. Como reconstruír unha vida onde só temos anacos soltos e contraditorios?

Deadpan, do inglés ‘cara morta, baleira de expresión, imperturbable’; Karaoke, do xaponés kara (‘baleiro’) e oke (‘orquestra’). Deadpan Karaoke é un espectáculo unipersoal de carácter participativo que propón como ingredientes principais o absurdo, a estupidez, a sorpresa, a comedia, a música e o cine, todo enmarcado nun espazo que transite do real ao onírico cunha clara ambición plástica e que capture o carácter sublime do amor a través de momentos de gran beleza.  

Andrés, un home de setenta e seis anos, culto, retranqueiro e testalán, está a perder a memoria, pero resístese a aceptar ningún tipo de axuda e rexeita a todos os coidadores que a súa filla, Ana, tenta contratar. A medida que trata de dar sentido ás súas circunstancias cambiantes, Andrés empeza a dubidar dos seus seres queridos, da súa mente e mesmo da súa propia vivencia da realidade.

Nicolás reúne a súa familia para despedirse do espazo que o viu crecer, a casa da infancia, un vello ultramarinos bar que rexentaban os seus pais e no que agora vive Nicolás con María, a súa parella. Unha expropiación por causa dunha autoestrada que pasará por ese lugar é o motivo desta xuntanza. Olivia e Rubén acoden, logo de moitos anos sen contacto familiar.

O director Declan Donnellan e o deseñador Nick Ormerod imprimen o seu espírito característico a esta obra de Calderón da Barca, a máis famosa do Século de Ouro español, dando prioridade ao actor, ao texto e ao espazo. 

Iribarne é un tipo nado na mesma vila que Rouco Varela (si: o cardeal) durante a monarquía de Alfonso XIII (o primeiro promotor do cinema porno en España?, si-si: ese). Emigrado a Cuba con tan só un aniño –que coincidiu coa inauguración da ditadura de Primo de Rivera–, e tras facer as Américas durante un par de anos, o noso protagonista volve triunfante para ser o fillo do alcalde (e o da francesa).

Julieta e Romeo espertan despois dun longo soño, pero non se recoñecen. Julieta só ve un cabaleiro desorientado e Romeo mira unha dama moi ben conservada. Os dous cren que aínda son un par de adolescentes.