Espectáculo

Introducing the star é un espectáculo de danza, unha película e un álbum de música. A peza fala sobre a necesidade de comuñón en situacións de éxtase colectivo físico e sonoro, e formula a posibilidade de crer nunha figura que sirva de facilitador para estas experiencias, un personaxe chamado The Star. Para si aprópiase do imaxinario e as estratexias do pop, deconstruíndo a identidade rotunda do líder noutra identidade mutable e imprecisa, reflectora. Introducing the Star é un xerundio, a introdución a un imaxinario cosmogónico.

“Hai tres anos, Jorge Mateluna colaborou na creación da obra Escuela. Ese mesmo ano, a policía detívoo a varias cuadras do asalto a un banco e acusouno con probas discutibles. Agora está preso, condenado a 16 anos de cárcere. Nós cremos que o xuízo que o condenou é inxusto, e a obra Mateluna tentará discutir a súa posible inocencia”.

É o resultado do obradoiro que Loreto Martínez Troncoso e Alejandra Pombo levarán a cabo durante a semana do 6 ao 11 de febreiro no marco de Escenas do Cambio.

Antes de la metralla non pretende ser unha representación. É un encontro real entre persoas que por unha parte aportan o seu punto de vista e, por outra, están dispostas a amosarse máis alá do refuxio da palabra. O obxectivo é expoñer algunhas orientacións e interpretacións da escena contemporánea desde diferentes ángulos, perspectivas ou implicacións.

Aparato radicalé un monólogo polifónico, ramificado, exuberante, reiterativo, divisible e sésil. A súa protagonista é unha muller, que non é un individuo; é unha multitude, un enxame. Esta non é unha obra animal, é unha obra vexetal. Baseándonos no pensamento revolucionario de filósofos das plantas como Michael Marder e neurobiólogos vexetais como Stefano Mancuso, a exploración consiste en sondar os modos en que novos conceptos como a intelixencia vexetal, a alma vexetativa ou a comunicación vexetal poden transformar a nosa práctica creativa.

O proxectoé de carácter biográfico e ten como eixe vertebral a liberación do loro que leva vivindo na familia da autora desde hai máis de 30 anos. Este loro estivo sempre vivindo desde a súa gaiola encerrado e converténdose en testemuña da memoria familiar. A través da liberación do loro, Carolina Fernández pretende facer unha radiografía da historia familiar e un acto de liberación persoal das dinámicas familiares que nos impiden desenvolvernos.

Retahilando do ciclo Domingos no Principal.

Sinopse: A tecedeira que tece o mundo chámase Sis Sas e é moi moi vella. Ela tece e tece, todo o tempo tece o tempo. Nacen as persoas, tecidos de historias. Unha vida... un tecer o tempo. Tempo para fiar, enfiar, coser e cantar. Historias dun tempo pasado, obxectos que son contos, cancións con aromas de países mediterráneos. En Retahilando todo recorda, pero nada é exactamente como un soño.

Premio ao Mellor Espectáculo Infantil na Feira de Teatro de Ciudad Rodrigo 2016.

O 18 de xullo de 1936 La Argentina acudía en Donostia-San Sebastián a unha exhibición de danzas vascas organizada na súa honra polo Padre Donostia (José Gonzalo Zulaika), falecendo repentinamente catro horas despois, ao enterarse do alzamento das tropas franquistas e o inminente inicio da Guerra Civil. A morte de La Argentina resulta significativa por canto fora a primeira artista condecorada polo Goberno Provisional da Segunda República Española. Dita condecoración convertíaa dalgún xeito na súa representante cultural, nunha alegoría personificada.

Traja Harrel no seu traballo como coreógrafo, embarcouse nun proxecto a longo prazo: a investigación e produción de pezas de danza relacionadas co traballo de Tatsumi Hijikata, fundador da danza butoh. En The Return Of La Argentina, Harrell aborda a estética de Hijikata e o traballo de  Kazuo Ohno, pioneiro da danza butoh. En The Return Of La Argentina, Harrell aventúrase nun novo ámbito da performatividade cun solo que recorre á memoria e á invención. Harrell ofreceunos a súa interpretación do traballo de Ohno, Admiring La Argentina.

Entre [hu] ecos é o encontro dunha voz múltiple a partir deses impulsos que nos levan a espertar e reaccionar. Que é o que me leva cada día a poñer un pé diante do outro? Que é o que me move e me conmove? Que é o que me incita (e tamén me impide) soñar? A partires de relatos recollidos para esta reunión, Entre [hu] ecos é a invocación dunha voz múltiple que quere ser un berro, unha calma, un sosego, unha liberación, o festexo dun sentir, dun respirar, dun palpitar, xuntos.