En 1961 publicouse en Buenos Aires un dos libros máis sobranceiros da literatura galega. O máis editado, lido e traducido. O que todos lembramos con tenrura. O que todos asociamos con algunha vivencia propia ou herdada. Estamos perante unha importantísima celebración para a cultura galega: O 50 aniversario da 1ª edición das Memorias emorias dun neno labrego
Pedro Brandariz e Víctor Grande presentan Inmedioteces, un show de improvisación teatral dirixido por Oswaldo Digón no que os dous cómicos se enfrontan a unha serie de xogos de improvisación novos nos que o reloxo xoga un papel fundamental.
O protagonista é un afiador que, en pleno século XXI, percorreo camiños e corrredoiras galegas exercendo a súa profesión: goberna todo tipo de aparellos, capa todo tipo de mamíferos, afía coitelos, tesoiras, navallas... amaña virgos e concencias, cóllelles puntos ás medias, fai ‘piercings’ con arame do Carballliño, etc. Chega á praza ou a un cruce de rúas coa súa roda de afiar e, axudado polo chifre de buxo, fai reclamo á veciñanza e aos feirantes para que lle leven as ferramentas a afiar. Pero o seu labor non queda aí.
Un home criado entre mulleres decide empeñar a súa vida en buscar e atopar o segredo que fai que as mulleres sexan tan misteriosas e exerzan ese poder no xénero masculino. Moitas son as mulleres que nos rodean: nais, noivas, amantes, irmáns, compañeiras … algunha quizais coñeza o segredo.
Diego e Bea son unha parella que fala sobre os distintos momentos da súa relación amorosa, coma quen se confesa. A través das súas palabras e de saltos temporais coñecemos os mellores e os peores momentos da súa historia xuntos. Somos espectadores dos primeiros indicios do romance, momentos de marabillosa incerteza; o apoxeo sensorial e afectivo, marcado pola maxia de dous corpos que se aman; da paulatina decadencia do amor, cando chega a inclemente rutina e fatiga; e da ruptura, cando o encontro xa non é posible e a comunicación é inviable.
Historia dun neno libre, sen prexuízos nin complexos, desobediente e traveso, pero, á vez, inxenuo, moi inxenuo.
Geppeto, co instinto protector dun pai, tenta velar pola súa educación. En cambio, Pinocchio, desobediente, verase inmerso en diversas aventuras, que o farán crecer e madurar como persoa ata acabar extenuado e, practicamente... cun final sorprendente.
Esta é unha interpretación que La Baldufa fai do texto orixinal de Carlo Collodi. Un conto que permite reflexionar sobre valores como a educación, o esforzo, a responsabilidade e a sinceridade.
Un can rapero, un burro contrabaixista, unha gata que é cantante de jazz e un galo pianista. Todos eles, unidos pola exclusión social e todos eles cun obxectivo común: buscar a cidade dos seus soños para atopar a felicidade.
É a historia creada polos Irmáns Grimm contada desde unha óptica distinta onde as personaxes pertencen a distintos grupos sociais como o emigrante, o gai, etc. Emprenden o camiño ao seu destino, que non é Bremen, senón estar xuntos.
Autor e director: Quico Cadaval
Elenco: Evaristo Calvo e Víctor Mosqueira
A vida real, onde a boa xente non vive en mansións de luxo, non conduce coches deportivos e onde, cada mes, fai malabarismos para pagar as súas facturas.
Esta obra narra a vida de Margarita, unha muller de case sesenta anos, nai solteira dunha moza discapacitada de corenta, cuxos únicos respiros son os intres que pasa no bingo merendando coas súas amigas.
O problema é que nin sequera sabe se vai poder seguir indo alí polas tardes porque acaba de ser despedida, e na vida real non hai moitas ofertas de traballo para unha muller da súa idade e sen estudos.
Versión portuguesa da obra de Cándido Pazo que el mesmo dirixiu para a compañía A Escola da Noite de Coimbra
A Canoa (A Piragua, título orixinal) foi escrita e presentada por primeira vez en Santiago de Compostela en 2007, nunha produción do Centro Dramático Galego. A partir dunha historia medio absurda -o desconcerto dun home co feito de que un veciño garde unha canoa no seu garaxe-, A Canoa afonda no problema da violencia de xénero e na forma en como se relaciona co conxunto de normas, máis ou menos explícitas, en que todos nos movemos.
