Espectáculo

Este Venres 26 de Marzo volve o ciclo de Contos Dakí da man de Avelino González. O evento terá lugar na Biblioteca Pública Municipal Xosé Neira Vilas.

Un espectáculo poético, divertido, áxil e desenfadado baseado nos contos clásicos de:
Garbancito: As peripecias dun minúsculo personaxe nun mundo de «xigantes».
O Reiseñor: Na remota China, o canto dun paxaro revélalle o goce de vivir a un emperador.
O Zapatero e os trasgos: A maxia dun Zapatrasno que é quen de transformar a realidade.
Un espectáculo que nos transporta a un mundo con voces de contadores de historias e corpos de monicreques.

Monicreques
Recomendado a partir de 3 anos
Duración: 45 minutos

Saaabor! é un espectáculo cómico que mestura música, maxia, humor, ritmo e participación do público, co mundo da gastronomía de fondo. Os nosos protagonistas convértense en dous recoñecidos chefs que nos ofrecen pratos para todos os gustos: desde a comida máis práctica e sinxela ata a máis elaborada, sen esquecer viño e sobremesa, creando un saboroso menú para toda a familia.

Con vostedes, na pista e por primeira vez neste lugar o exótico Fakir vindo directamente da India: Ravi Ghiringh, que se atravesará unha espada sobre o seu leito de cravos, lanzador de lume, encantador de serpes e voador de alfombras. A fabulosa, a sen igual Prima Donna: Karina Kurisha, que nos demostrará as súas calidades para o bel canto, e a súa capacidade transformista, converténdose á vista do respectable nunha autentica galiña cánora.

Isabel Risco protagoniza Bravas, o seu segundo espectáculo unipersoal, no que nos ofrece a súa particular visión da historia das mulleres galegas. Unha historia sempre roubada, escondida e invisibilizada.

Bravas é unha produción teatral sobre mulleres sen medo, mulleres que forman parte dun valoroso clan, o clan que elas mesmas paren, aleitan, manteñen, constrúen que os alicerces da rebeldía, da rebelión, da ilusión, do inconformismo, da valentía, da xustiza social, da empatía, da humanidade.

Riscando o ceo lévanos a un mundo onde o circo aparece en forma de humor, maxia, risco, malabar, acrobacias e equilibrios imposibles. Un ton absurdo e reflexivo que fai que nos reformulemos o esencial das cousas. Inspirado no incrible mundo de O Principiño de Antoine de Saint-Exupery, Riscando o ceo é un espectáculo próximo e moi visual que fai que o público viaxe co perigo e a risa. Un show de circo que emocionará a todo tipo de persoas a través dun clown que nos fará ver as cousas do revés... porque, como se di en O Principiño, "o esencial é invisible aos ollos.

Rogelio leva pechado na súa casa vinte anos. No instituto facíanlle bullying. Despois de ler a Paulo Coelho e seguir unha terapia de 12 pasos, está no último chanzo. Paso número 12: facer en público o que máis lle gusta, a maxia. Se hoxe sae todo ben, danlle a alta médica. Pero claro, só poderá curarse coa axuda do público. Un espectáculo de clown desde un pallaso que non ten moito filtro e que precisa do público como un elemento máis do espectáculo. Maxia, escapismo, humor e moitas sorpresas máis.

Marcos Aboal Vázquez, coñecido artisticamente como Pulpiño Viascón, é un polifacético artista que forma parte dos Diplomáticos de Monte Alto e ten formado parte de proxectos como Bonovo, o Jarbanzo Negro, Galegoz, Tecpilek, Escupe Escapa, Os Bolechiñas, Maraya Zydeco ou Pulpiño Viascón e os Instrumentos Máxicos. Ademais, colaborou tocando o serrucho e a trompeta con Manu Chao no seu álbum Sibérie m'était contéee e con Susana Seivane. Despois do seu éxito en grupos previos, trae agora unha animacións de rúa itinerantes para todos os públicos.

Un espazo escénico... un piano... un pianista e un personaxe excéntrico... Un clown, Músico Showman Non o sabemos moi ben... El tampouco. Un concerto absurdo, tolo, cada nota unha bobada; cada acorde un mundo de xogo para explorar xunto ao público. Unha fusión das linguaxes do clown e a música onde a improvisación e a interaccion co publico son fundamentais na construccion dun espazo de xogo imprevisible, así da nada, do puro presente, aos poucos, piano piano...

Technocracia aborda a festa como lugar de comuñón, como mecanismo de reprogramación mental, de ruptura co cotiá, de hedonismo físico e emocional, e tamén como unha metodoloxía de creación a partir do corpo en movemento e a masa, onde expandir a nosa experiencia escénica ao incluír ao publico como parte esencial da peza, a través das accións que se xeren. Trátase de deixar de crear ficcións para deixarnos crear polos feitos, tentando preservar a nosa calor interna, a nosa frescura e bondade humana contra a tiranía da orde.

Bailar é un acto de #resistencia.