Evento: Odio el teatro

Unha muller toma a palabra e derrama o seu odio contra o teatro -e polo tanto contra a vida–, manifesta todo o que odia, toda a superficialidade do
mundo, e expresa o seu desexo de que xurda outro tipo de teatro. Unha muller nun espazo intermedio, dividido: ela é a voz que fala da paixón,
do sublime, do sórdido, do escandaloso. Nunha especie de soliloquio-confidencia, expón a súa verdade, sempre ao límite, entre a provocación e o
humor, sobre todo cando fala de si mesma.
Un texto para (re)despertar conciencias, para animar a reflexión, para cambiar a forma de ver o teatro, para sacudir ideas preconcibidas, compartir o soño de cambiar mentalidades e formas de ser consigo mesmo e cos demais por un mundo máis harmónioso, “menos teatral e polo tanto máis real”.
A creación combina realismo e simbolismo na súa escenografía. Simbolismo en términos de formas e elementos suxeridos e estilizados. Luces claras 
nunha perspectiva de iluminación cambiada que mostra a intranquilidade, a axitación interior, a paixón devoradora de amor-odio  desta muller que
está no seu momento de verdade.
Evidentemente, é un traballo de reflexión e investigación xunto co iluminador e o escenógrafo.