Evento: Festival TerraCeo: Kiko Veneno

Cos irmáns Rafael e Raimundo Amador, forma o grupo Veleno. En 1977  publicaron o álbum homónimo producido por Ricardo Pachón. Aínda que non tivo gran repercusión no seu momento, é considerado na actualidade un disco fundamental da música española.

En 1979  colaborou no disco A Lenda do Tempo  de Camarón da Illa. A achega do novos Veleno no resultado final deste disco foi vital. Eran momentos de cambio. Paco de Lucía percorría o mundo en solitario e Camarón fichou a Tomatito, novísimo, e ata ese momento, descoñecido. Ricardo empeza a darlle voltas ao asunto, e Kiko dille: "Por que non collemos estrofas de Lorca, aínda que sexan de diferentes poemas e dámoslle á súa poesía a música flamenca que está a pedir a berros?". E así se empezou a traballar. Kiko é recoñecido sobre todo por ser o autor de Voando vou, aínda que tamén participou noutros temas do disco: A miña nena foise á mar (letra: F.G. Lorca / música: R. Pachón e Kiko Veleno), Vello Mundo (letra: Omar Jayam / música: Kiko Veleno) e Homenaxe a Federico (letra: F.G. Lorca / música: R. Pachón e Kiko Veleno).

En 1982  e en plena movida madrileña vaise a Madrid para gravar o seu primeiro disco en solitario: Serei Mecánico por Ti, producido por José Luis de Carlos, tras o que seguirían outros, sen obter gran repercusión comercial. Durante os 80 fixo cancións para Martirio, á que tamén lle produciu o seu primeiro disco, e realizou varias colaboracións co programa de televisión A bóla de cristal (TVE) como compositor e cantante. Con todo, non conseguía vivir profesionalmente da música e compaxinaba os seus labores artísticos cun posto de programador cultural na Deputación Provincial de Sevilla.

Son anos de fuxida cara adiante, onde non sabe como chegar ao público, e dedícase a buscar, a intentos. Coma se ti, se eu (1984) un maxi sinxelo de tres cancións que nin sequera parece seu: os sintetizadores dominan un son plenamente ochentero, sen nada que apuntamento a Sevilla.

Aínda ten que haber máis tiros ao aire. Pequeno Salvaxe (1987) é outro cambio de dirección, e de novo ten moito que ver coa música da súa época... pero nin o son nin as composicións son as mellores.

Nesta sucesión de intentos O Pobo Guapeao (1989) é un punto e aparte. Xa neses tempos recoñecíase o mérito que tivo aquel disco de 1977, e aquilo supoñía a volta. Sen Rafael Amador e sen Ricardo Pachón, pero a volta de Veleno. O que ocorre aquí é que directamente a produción musical non existe e as mesturas non se chegan a facer. Non é un disco, en realidade o resultado final é unha maqueta.