Teatro

O que me pasou a min, nunca pasou. O que me pasou é unha gran mentira. Un invento. O que me pasou ninguén o sabe. Eu nunca dixen iso. Porque non sucedeu. Ninguén pode velo. A ninguén lle importa. O que non se me ocorreu, pasou hai demasiado tempo. As memorias. A asfixia. O desgusto. Vergoña. Toda a rabia. Todo o dano.

A través da historia do abuso sexual infantil, catro actrices despréganse para mostrarnos a distancia entre o ser que sofre e o que observa, como vivimos co dano, como somos as súas testemuñas e a incapacidade para entendernos a nós mesmos oa os demais.

Protagonizada polas actrices Patricia Vázquez e Rebeca Montero e dirixida por Belén Pichel e Cándido Pazó, esta peza aborda a procura dá propia identidade de dúas mulleres que chegan aos 50 anos nun momento en que moitos roles dous que tingan asumidos perden a súa vixencia.

Este outono, A compañeira de piso chegará dá man do programa de dinamización lingüística FalaRedes a Noia, Mancomunidade Arousa Norte e GDR-Mariñas Betanzos.

A compañía Contraproducións trae ao programa de dinamización lingüística FalaRedes o monólogo narrativo-teatral Memorias dun neno labrego. A peza está baseada na novela homónima de Xosé Neira Vilas, que foi o primeiro best-seller da literatura galega e de cuxa publicación se fan neste 2021 os 60 anos. Esta é, pois, unha homenaxe ao libro que lle descubriu a literatura en galego a varias xeracións de mozos e mozas, ao seu autor e a todos os nenos labregos que foron e son.

Trátase dunha peza baseada nunha historia real: o primeiro matrimonio entre dúas mulleres de que temos constancia en Galicia. Elisa e Marcela fala da diversidade desde o humor, a música e a perspectiva de xénero e aspira a recuperar a memoria dun feito da nosa historia do que este 2021 se fan os 120 anos.

Pepa é unha muller sen futuro, nai solteira de dúas xemelgas que vive a vida alimentada tan só polo aire que respira e, quizá, pola positividade e o sorriso que nunca perde ante tanta amargura.

Pero de súpeto todo cambia e, da noite para a mañá, convértese sen querelo nunha heroína. Os medios de comunicación fan dela a persoa máis popular do momento e políticos, xornalistas e programas de televisión dispútanlla.

A cadeliña Laika sobrevive polas rúas da xélida cidade. Pouco imaxina que o seu destino a levará ao espazo dentro do Sputnik 2 e pasará á historia da humanidade como o primeiro ser vivo en orbitar arredor da terra.

A avogada Marinetti é unha muller implacable e amargada que denunciou case todo. A súa vida muda o día en que Omar, un neno refuxiado, cae dunha póla da súa nogueira. Isto transforma a súa vida por completo e para poder quedar con el, di que é unha noz e que segundo unha antiga lei, todo froito que caia no seu xardín, perténcelle. Mentres Omar recorda como tivo que fuxir dun país en guerra, agardando ter unha oportunidade na vida.

Maruja, a granxeira, érguese ao cantar o galo, quita catro lagañas e lávase coma un gato. Con ela pasaremos un día na súa granxa, espertaremos a todos os animais, darémoslles o biberón a catro porquiños, curaremos á veciña de dona Loba grazas aos cinco lobiños, buscaremos quince ducias de ovos e coa vella ovella Miranda bailaremos un rock and roll.

Quiquiriquí!!!

Hai no relato de William Shakespeare unha historia de encontro, na que unha muller europea e un home africano namoran. Porén, contra o final do texto, ela morre asasinada por el.

Othello é, asemade, vítima e verdugo. Sofre islamofobia e executa un feminicidio que nace dunha mentira. Unha mentira que, á súa vez, xorde da inseguridade e da crenza de entender, como propio, o que non se pode posuír.

Los Remedios é un barrio de Sevilla construído nos anos 50. Los Remedios é unha peza na que dous amigos da infancia xúntanse para tratar de entenderse a base de representarse; a eles mesmos, ás persoas que marcaron o seu desenvolvemento, ao contexto social que forxou a súa identidade. Los Remedios é unha viaxe ao que queda no propio corpo: os xestos, os tons, as posturas. É unha autoficción autodestrutiva feita por dúas persoas desenraizadas que removen a terra na procura de algo ao que aferrarse.