A crecente secularización do mundo contemporáneo fixo que a arte relixiosa perdese a súa preponderancia no pasado. Non obstante, no século XX houbo un proceso de renuncia a eses motivos, especialmente os do Novo Testamento. A radicalidade das ensinanzas de Cristo, a humanidade dos apóstolos, o atractivo da figura da Magdalena e a valoración da maternidade na Virxe fixeron algúns movementos de vangarda interesados ​​no Novo Testamento. Ademais, a ruptura co pasado e o sentido de "boas novas" implícitas na palabra Evanxeo supuxo un claro paralelo coa arte de vangarda, cuxo propósito era iluminar un novo mundo. Despois dos precedentes de Van Gogh e Gauguin, que orixinalmente orientaron a súa interpretación daquelas cuestións, o expresionismo foi o movemento que máis lles interesou. A valoración da mensaxe de Cristo como redención para os marxinados polo sistema fixo que os artistas a vexan con interese. Posteriormente, o surrealismo empregou as figuras do Novo Testamento cun sentido transgresor. Despois da Segunda Guerra Mundial, a busca dunha figuración da dor exasperada recorreu a miúdo a imaxes cristolóxicas, particularmente á Crucifixión, como expresión dun sufrimento extremo.