Credo é unha peza de danza itinerante concebida como unha viaxe interior que toma a poética de Celso Emilio Ferreiro como referente artístico e conceptual, e que quere representar o camiño vital do Ser humano a través do movemento, a exploración e o cuestionamiento de sí mesmo e da realidade. O corpo de danza, constituido por catro bailaríns, desenvolve un traballo físico de alta intensidade que indaga nos límites da linguaxe corporal e o seu vínculo co espazo habitado.
As R(h)umorosas trátase dunha proposta teatral cómica onde 3 actrices poñen en valor, as grandes mulleres da historia galega, nun contexto fresco, orixinal, divertido e moi innovador.
Qué dirían María Pita, Rosalía de Castro ou Isabel Zendal se fosen cómicas hoxe en día?
Isto é o que Ledicia Sola, Marta Doviro e Carmen Méndez se preguntaron como premisa para empezar a construír este espectáculo.
Sabemos algunhas cousas que se din delas nos libros, pero que contarían elas de sí mesmas se poideran falar?
Noite de lúa chea. Encrucillada de camiños. Entra en escena un home enxoito e melancólico. É o personaxe do Xestal.
Á luz dun candil, vestido de “gaiteiro”, sáelle ao paso un mozo aposto e garrido. É a morte.
O personaxe do Xestal négase a recoñecer a parca en tan atípica guisa. Cando finalmente a recoñece resístese a seguila, establecéndose entre eles un dinámico e ameno reto dialéctico no que se entreverán os episodios máis significativos da sufrida vida do Xestal con algúns dos seus máis divertidos contos.
Autor: Cándido Pazó
Unha das principais razóns que atopo para sumarme a un proxecto é saber, ou intuír, que será a oportunidade de coñecer e compartir experiencias con persoas que me conmovan para sempre. Fun moi afortunado na miña vida en contar co agarimo e a complicidade de artistas inmensos. Fontes de inspiración.
Namoreime de Lola Herrera encontro tras encontro. Fascinado co seu carisma. Conmovido pola súa lucidez, alucinado pola súa curiosidade e o seu desexo.
Dous matrimonios, adultos e civilizados, atópanse para resolver un incidente protagonizado polos seus fillos pequenos: un deles partiulle dous dentes ao outro nunha pelexa no parque. Nada que uns pais civilizados non poidan resolver.
Con este sinxelo argumento, Yasmina Reza compón unha sátira da sociedade contemporánea e disecciona, con moito sentido do humor, as relacións de parella, a educación, a competitividade,... pero, sobre todo, o exceso de corrección política.
Dance Join é unha proposta innovadora e interactiva que fusiona danza, clown e música, ideal para ser presentada en espazos non convencionais, salas, prazas, parques ou festivais de rúa. Un espectáculo que disolve as fronteiras entre artistas e espectadores, invitando ao público a formar parte activa dunha experiencia compartida.
Dúas personaxes farán unha terrorífica sesión de sorrisos onde os nenos e nenas bailarán coma tolos e xogarán a ser auténticos monstros. Un espectáculo de movemento ambientado nas historias da noite do Samaín
Logo da chegada do home á lúa á humanidade só lle faltaba un reto: a chegada do home a Galicia. No ano 2010 (ano 25 despois de Gayoso), dous intrépidos exploradores tiveron o valor de adentrarse nas descoñecidas terras galaicas a través da ruta xacobea.
"GO ON!" recopila esta experiencia límite que deixa aos do "Al filo de lo imposible" como simples boyscouts.
"GO ON!" é unha emocionante novela de aventuras na que os seus protagonistas viven situacións extremas como o terrible ataque do despiadado can de palleiro ou a entrevista a un porco no corredor da morte.
Logo da chegada do home á lúa á humanidade só lle faltaba un reto: a chegada do home a Galicia. No ano 2010 (ano 25 despois de Gayoso), dous intrépidos exploradores tiveron o valor de adentrarse nas descoñecidas terras galaicas a través da ruta xacobea.
"GO ON!" recopila esta experiencia límite que deixa aos do "Al filo de lo imposible" como simples boyscouts.
"GO ON!" é unha emocionante novela de aventuras na que os seus protagonistas viven situacións extremas como o terrible ataque do despiadado can de palleiro ou a entrevista a un porco no corredor da morte.
Unha paisaxe desolada: podería ser un vertedoiro, unha fábrica abandonada, unha trincheira, unha vella estación. Ducias de cadeiras en montóns desordeados.
Tres personaxes abafados por completar unha tarefa que non comprenden e que nunca rematan. Falan, calan, discuten, retórcense, pelexan e danse apertas. Pasan da angustia á euforia cada pouco. Non saben por que están alí, nin o que lles espera. Parece que non poden marchar. Benvidos, isto é ABSURDIA.
