Teatro

Bernarda é unha historia próxima, comprensible e universal. Todos coñecemos na nosa contorna a alguén como Bernarda, e todos temos un pouco de Bernarda no noso interior, porque ese choque xeracional entre pais e fillos é unha constante universal, e dependendo de que lado esteamos, vemos a realidade de forma totalmente diferente. Cando somos fillos queremos romper coas normas que nos impoñen, e cando somos pais vémonos na obrigación de ser nós os que as impoñamos, polo seu ben, e ese choque entre xeracións que conviven na mesma casa é inevitable.

Donas e cabaleiras, señoras e señores, picarada toda… Benvidas ao concurso sobre a lingua onde apañamos as palabras coma se fosen berberechos, onde o rotacismo forma parte da banda sonora e o seseo nos ha facer viaxar entre valumada . Se non oístes falar do cínefre, ou non sabedes o que é un día de garabullos, se nunca se pousou en vós unha lagáchima, andade atentas! Abride ben os ouvidos e deixádevos levar por esta música de salitre. Remangade ben o pantalón, que para apañar palabras é preciso mollar os pés! Preparádevos para recoller eses vocábulos que case nunca medran nos libros.

Divertido para os nenos e conmovedor para os adultos (aínda que talvez resulte o contrario), presentamos o conto a través da relación dun fillo co seu pai. E é por iso que este é un espectáculo especialmente ideado para pais e fillos. Segundo dise, os contos inventáronse para durmir aos nenos e espertar aos adultos, pero, e se os pais fosen os nenos e os fillos os adultos?

Oklahoma. 1989. Alguén atopa un manuscrito nunha mesilla de noite. Trátase de Viaxe á Luna, un guion cinematográfico inédito de Lorca o único que escribiu o poeta e dramaturgo granadino? que permanecera oculto durante 60 anos. O texto era propiedade da viúva de Emilio Amero, pintor e director surrealista mexicano que coñeceu a Lorca en 1929 en Nova York. Lorca escribiu 71 secuencias a man nun caderno raiado e regalou o texto a Amero. Feixe o que queiras con isto, parece que lle dixo. Amero nunca chegou a rodar a película.

O grupo de teatro do Centro Ágora presenta: Así pasen cinco anos, adaptación do texto de García Lorca.

Baixo a dirección de Víctor Barús.

Aldara na montaña preséntanos a historia dunha nena que inicia a súa primeira viaxe lonxe da casa. Aldara, logo dunha discusión co seu avó, decide fuxir cara á montaña dos Penedos de Pasarela e Traba. A protagonista toca co acordeón o “Pasodobre de San Roque” e, a partir dese momento, establécese unha relación máxica entre Aldara e cada un dos penedos que descobre. Na súa travesía, a bordo do Barco Miramar, comparte viaxe coa señora Lebre e o señor Pallaso, e coa axuda da Aguia consegue chegar ó fogar das estrelas.

Dous pescadores de contos, como mensaxes en garrafas que chegan á beira. Algunhas veñen de preto outras de lonxe e outras non teñen procedencia. Contos para mirar o redor, a natureza, a nós mesmos, para coidala, para coidarnos. 

O peirao é un espectáculo sobre o valor da natureza e a relación que temos as persoas con ela. Para querela un pouco máis, para mirala desde un lugar diferente.

Unha viaxeira guiada por unha obsesión: descubrir que hai tras as mensaxes encerradas en botellas lanzadas ao mar.

Un novo lugar no que enterrar as súas raíces e botarse a voar.

Maxia, equilibrios, acrobacia aérea, humor e poesía serán os compañeiros de Bowa nesta viaxe.

TRÁNSITOS, unha coprodución Amici Miei Produccions, ESpacio Callejón de Arxentina e La Contracultural de Uruguai, que ven de estrear no Teatro La Gleva dentro da programación do Festival Grec 2020.

No principio foi o caos. Despois, con Celeste e Claudia, C e C, chegaron as tentacións. O (re)coñecemento de Celeste e a fantasía de Claudia.

Di Roy Andersson que o plano xeral, o espazo que rodea a unha persoa, di máis dela que o seu propio rostro. Como consideraremos aquí o corpo, como primeiro plano que acompaña ao rostro e conforma o prexuízo dun estereotipo? Ou como parte do plano xeral que define unha forma de estar e habitar?