Evento: Anfitrión

Un roubo, señoras e señores. Iso foi o que cometeu Molière con Anfitrión, o divertido texto orixinal do autor latino Plauto. E dono xa dese suculento botín transformouno ao seu antollo grazas ao enorme talento que posuía. Agora o meu amante Pepón Nieto ofreceume ser cómplice nun novo furto e darlle forma á dramaturxia e dirección deste renovado Anfitrión, tomando como base o texto do dramaturgo francés. E, amparándome na soada frase de quen rouba a un ladrón ten cen anos de perdón?, non me doeron pezas en facer o que intúo que Molière fixese de vivir nolos nosos días. Por unha banda, adaptarse á realidade e reescribir o papel das mulleres, converténdoas non en simples peóns no varonil taboleiro de xogo senón en verdadeiros motores de xeito conxunto cos personaxes masculinos. Por outro, profundar no xogo da duplicidade e a imaxe.

Que son as redes sociais, tan en boga, máis que un desesperado intento por observarnos desde fóra, darlle forma ao noso propio ser e mostrarnos (con filtros) ao mundo e, por extensión, a nós mesmos? Necesitamos vernos para crernos? Somos vítimas de nosa propia imaxe e semellanza? Anfitrión é unha historia de ser clonados que viven o asombroso paradoxo de verse de pel cara a fóra, unha mestura do divino e o humano, as paixóns e os odios, as infidelidades e os desexos, as risas e algún que outro sentimento co san propósito de entreter.

Por certo, ven a Molière sentado por aí, díganlle que non se esqueza de apagar o teléfono móbil.