Evento: Sincro

A noite do 1.12.1990 o meu pai desaparece. Coma se caese por un buraco, o seu corpo dilúese nun vórtice. A última vez que o viron foi saíndo da sala de festas La Luna. Aquí está a miña ferida en bandexa de prata.

M. P. Marta Pazos traballa cos puntos de unión dalgúns eventos da súa intimidade. Aqueles nos que se produce un cambio de rumbo, un encontro extraordinario que cambia a liñalidade da súa historia e lévaa por outro camiño. En moitas ocasións este camiño é en espiral. Nesta peza a artista une nun círculo o seu pasado e o seu presente a través dos dous homes que lle acompañaron nestes períodos. O seu pai (un batería desaparecido fai trinta anos en estrañas circunstancias) e o seu marido (un artista amoroso co que tivo dous fillos e construíu unha bonita vida en común). Un encontro entre o mundo do visible e o mundo do invisible. Esta obra invoca pois, ao extraordinario.

Ficha técnica

Idea e dirección de escena: Marta Pazos Música orixinal e performance en vivo: Hugo Torres sobre rexistros sonoros do ano 1983 de José Ramón Pazos (Pachi) Con: Marta Pazos, Hugo Torres e catro figurantes locais Luces: Rui Monteiro Coprodución: Festival Escenas do cambio e #meetyou Valladolid Agradecementos: Padiola Rizzi. Peza creada na Scuola Conia dirixida por Claudia Castellucci e estreada no Teatro Comandini en 2020.

Voadora

Voadora leva desde o ano 2007 poñendo os medios para que suceda o imposible. Cun equipo formado por artistas de diferentes disciplinas (artes plásticas, música, cinema e escena) capitaneados por Marta Pazos, a compañía sorteou as trampas da periferia converténdoas en virtudes e parece atoparse nun permanente estado de crecemento, sumida sempre nunha procura constante de novos horizontes que lle fixeron deslizarse por todos os lados da creación contemporánea sen perder nunca os seus acenos. Voadora traballou dentro e fóra das nosas fronteiras en formatos reducidos, formatos xigantes, montaxes colectivas de índole social, adaptacións contemporáneas de textos clásicos, novas dramaturxias musicais... e un longo etcétera de incursións en xéneros nos que deixou sempre o seu sinal. Sorprende a solidez da súa carreira fundamentada, sen máis, nunha aposta firme polo coidado de cada elemento, nunha esixencia rigorosa e un amor extremo á arte. Unha visión ética do traballo teatral, allea ao cinismo e cuxos ecos ecoan dentro e tamén fose do escenario. Pero, quizais, o máis salientable neste caso, non sexa o sinal que a compañía deixou nesas pezas, senón a pegada que todas esas montaxes deixou en Voadora, que se presenta, a día de hoxe, como unha potente máquina de xerar experiencias e preguntas sen resposta.