Christian é un xogador moi noviño que se ve a si mesmo como unha gran figura no fútbol mundial. Vive illado, nun ambiente luxoso e solitario, asediado por fanáticos, presionado polos medios de comunicación e obrigado a cumprir os compromisos asumidos polo seu pai, quen actúa como o seu representante. Por primeira vez Christian sente a necesidade de fuxir.
Un mozo de Sant'Erasmo, unha illa nos bordos da lagoa de Venecia, vive do seu enxeño, illado mesmo do seu grupo de compañeiros, quen están ocupados explorando a existencia da procura de praceres expresada no culto ao 'barchino', lancha a motor.
Malia atravesar moitos dos seus filmes anteriores —traballando a identidade dos personaxes e a súa relación co mundo— a cuestión do desexo sexual nunca foi tratada frontalmente por Tanner. Ata Unha chama no meu corazón os seus personaxes manteñen todo tipo de relacións, pero a máis íntima sempre era suxerida. Iso explica a ausencia do corpo no acto sexual, un reflexo defensivo de Tanner perante un cinema de ‹puras entrañas› onde os directores, di el, «devóranse o fígado». «Eu necesito o mundo exterior, a realidade».
Un escenario neutral. Terra de ninguén. Un home sentado nunha cadeira, contando a súa vida. De mozo foi soldado nun comando de elite portugués durante as guerras coloniais en Mozambique e Angola. Após a revolución dos Cravos, traballou de gardacostas en Portugal e máis tarde de mercenario da CIA en El Salvador, até rematar asasinando por encomenda para os GAL.
François é un carpinteiro casado e con dous fillos. Malia que a súa vida conxugal con Thérèse é pracenteira, cando coñece a Emilie non pode evitar sentirse atraído por ela e acaban tendo unha aventura. O verdadeiro problema é que non dá aclarado os seus sentimentos: ama a súa muller e tamén a súa amante, pero non sabe a cal das dúas ama máis.
Logo da proxección do filme, terá lugar a presentación do libro Agnès Varda: espigadora de realidades y ensueños, da xornalista e crítica de cinema Inma Merino.
Para Alain Tanner A salamandra significou a sona internacional e o seu primeiro triunfo público. A película foi presentada no Festival de Cannes en 1971, na sección Quincena dos Realizadores, e impuxo definitivamente no mundo o ton e o vigor corrosivo do novo cinema suízo, con Tanner como director emblemático.
"Carlos vivo ou morto", a primeira longametraxe de Alain Tanner e gran premio do Festival de Locarno en 1969, é unha película-manifesto que, xunto a outras como "La lune avec les dents" e "Haschich" de Michel Soutter, permitiu inscribir a Suíza no mapa do cinema mundial a fins dos anos 60. Hoxe, a enerxía dese primeiro filme permanece intacta, magnificada pola estatura e presenza excepcionais de François Simon e a fotografía sublime de Renato Berta. Tanner atopou o argumento da súa película no que viu do maio '68 en París como reporteiro da televisión suíza.
Inverno nunha rexión rural de Suíza. Marina, unha profesora de corenta e tantos anos, leva unha vida tranquila co seu marido e a súa filla. Pero as aparencias enganan; porque Marina mantén unha aventura segreda con Artem, o pai dunha das súas alumnas, Ulyana. Aínda que tanto Artem como a súa filla viviron nos arredores desta pequena cidade durante anos, ningún ten permiso de residencia. O seu segredo queda ao descuberto un día cando arrestan a Ulyana por roubar.
Un novo nadador descóbrese escritor. Narra as súas primeiras experiencias amorosas e a deriva na que se atopa antes de coñecer a súa vocación. O protagonista lévanos coa súa voz a escenarios onde construirá co espectador as súas lembranzas. Xamais o vemos, nin a el nin a ningún dos personaxes.
Ángel e o seu irmán Franco levan un ano nun centro de detención xuvenil. Tras un feito violento, xorde entre os prisioneiros a idea de fuxir a través dun motín. Ángel desconfía do plan pero, preocupado pola saúde de Franco, comeza a velo como a súa única saída.
