Evento: Luz Casal

O seu primeiro álbum, homónimo e sostido polo rock, viu a luz en 1982. Destacaban temas como Ciudad sen lei e Non aguanto máis, de sons ata entón inéditos no panorama musical español. Unha canción de amor, Es ti, diferenciábase do resto e albiscaba unha versatilidade que un par de anos máis tarde fortaleceríase coa aparición do seu segundo disco, Os ollos do gato. Cortes como Detrás da túa mirada e Teño bastante pronto fixeron preguntarse a moitos por aquela muller que conseguira conquistar unha marcada individualidade nun xénero que aceptaba aínda con reticencias ás mulleres, non digamos xa solistas. Luz despregaba o seu carácter sorteando o victimismo e crecéndose ante adversidades, retos e prexuízos. Levaba xa ás súas costas dous discos como intérprete e compositora e unha das xiras máis soadas que España lembra, O Rock dunha Noite de Verán, xunto a Madeiro e Miguel Ríos.

En 1985 publicou Luz III, no que colaboraban, entre outros, Antonio Vega, John Parsons, Santiago Auserón e Carmen Santonja. Rufino e Enfeitizado trouxeron un éxito popular que se ampliaría con Quéreme aínda que che doia, editado en 1987. O álbum, que contiña temas como A cada paso e Un día marrón, pechaba unha etapa na traxectoria de Luz, que cambiaría de selo discográfico e non volvería contar coa produción de Carlos Narea, como ocorrera nos catro primeiros discos.

Xa en 1989 e baixo a batuta de Paco Trindade editouse Luz V, con temas como Tola, Deixeiche marchar e Non me importa nada, cunha repercusión de tal calibre que ninguén dubidaba xa de que Luz era a solista española por excelencia. Foi entón cando se atreveu a aceptar a proposición de Pedro Almodóvar, que lle ofreceu interpretar dúas cancións na súa nova película, Tacóns afastados. Tratábase dun bolero de Agustín Lara, Pensa en min, e da adaptación dunha canción de Mina, Un ano de amor. Aqueles temas supuxeron un punto de inflexión na carreira de Luz. Comezaba, ademais, o seu éxito en Francia, que se sumaba á aceptación que xa tiña en América do Sur, corroborado en festivais como o organizado por Amnistía Internacional en Chile en 1991. Ese mesmo ano publicou A contraluz, un disco decisivo que evidenciaba a esencia rockeira de Luz e que ademais dos temas incluídos en Tacóns afastados contiña cancións como É por ti, Un pedazo de ceo, Tal para cal ou É mellor que che vaias. Luz asimilou o éxito e conxugou a súa ambición musical coa necesidade de fuxir do escaparate mediático.

O sétimo disco faríase esperar catro anos e materializaríase en 1995 baixo o título Como a flor prometida. Unha fermosa canción que serviu a Luz de bálsamo ante a morte do seu pai, Entre os meus recordos, prologaba un novo éxito referendado por temas como O es todo, Bicarei o chan, Veño do norte e Plantado na miña cabeza. Unha compilación que resultou multiplatino en vendas acougaría a expectación que provocou a ausencia musical de Luz durante os cinco anos que tardou en publicar Un mar de confianza, que aterrou no ano 2000 en metade dun panorama musical e discográfico confuso que cambiara substancialmente desde o seu anterior traballo. A miña confianza foi a carta de presentación do novo disco dunha Luz máis serena e fonda, repleta de matices. Crítica e público aplaudiron o tema e acolleron con entusiasmo o resto de cancións. O éxito en Francia corroborouse cun cheo absoluto no concerto que Luz ofreceu no mítico teatro Olympia de París, por cuxas táboas pasaron desde Édith Piaf ata The Rolling Stones.