Evento: Biznaga

A banda, medio madrileña, medio malagueña, acaba de lanzar o seu segundo disco, 'Sentido do espectáculo'. Un álbum que vén confirmar que aquel 'Centro Dramático Nacional' co que se vestiron de longo fai tres anos non era un capricho. Chegaban para quedar. O anterior disco superou todas as expectativas, era o verdadeiro exame e tivo boa acollida en xeral. Había que superalo. Ese rolo de que o segundo é máis difícil, é certo, recoñece. Pero cando non pasou nin un mes da súa publicación, a banda dá por superada a proba. O seu nome aparece en multitude de revistas dixitais e páxinas online. Na escena fálase deles, encomian o seu traballo e augúranlles un futuro prometedor.

E todo empezou case por casualidade, dun encontro entre Jorge e Álvaro García (voz e guitarra), dous malagueños en Madrid a quen presentou un amigo común tamén do sur. Jorge plantouse na capital para buscar traballo tras estudar Ciencias Audiovisuais en Málaga, e atopouno nunha empresa de nutrición. Álvaro, enfermeiro, chegaba de Barcelona onde exercera a súa profesión. Falando de todo e nada, decidimos montar a banda de broma, sen pretensións, explica Jorge. Aos poucos, a cousa foi crecendo coa incorporación de Pablo Garnelo (guitarra) e Jorge 'Milky' Ballarín (batería), o máis novo do grupo con 22 anos. Jorge e Álvaro son os veteranos, de 33 e 32 anos. Outro amigo de Málaga suxeriulles o nome, e a falta dun mellor e case por preguiza, Biznaga quedou para os restos.

Xuntos construíron un estilo marcado polas influencias dispares de cada cal. Aínda que foxen de etiquetas, Biznaga é unha banda de punk garage que coida as melodías e tamén as letras. En España o común da xente, pouco documentada na materia, ten unha idea equivocada, ou moi reducida ao cliché, do que é o punk, lamenta Jorge. El, ao que algúns xa chaman Jorge Biznaga, asina os textos, himnos de rabiosa actualidade que falan da vida na cidade, das novas tecnoloxías, da vida nocturna, do desencanto en xeral. E sempre en español, un reto nada fácil nunha música de raíces anglosaxoas. Recoñece Jorge que hai certo pesimismo no que escribe. Sempre vexo o vaso medio baleiro e así me saen as letras, son así de cabrón, sentenza. Son o espello do seu tempo, pero el déixao claro: Non nos consideramos voz de ningunha xeración, nin de ninguén en particular.