Rede galega de teatros e auditorios

As virxes salvaxesé unha comedia sobre a absurda pero necesaria situación de recluír aos nosos maiores en institucións que os atendan e coiden.

Non sempre foi así. Nas culturas rurais, os maiores tiveron sempre unha función, unha ocupación que daba sentido as súas vidas até o final. Máis chegaron as présas e os apuros da cultura urbana e nela, os maiores non teñen cabida, son un estorbo, e preciso desfacerse deles amoreándoos en institucións concibidas para iso.

Nunha destas institucións, varias internas realizan, mesmo sen sabelo nin pretendelo, a súa propia revolución.

Ana é un ama de casa convencional da España dos anos 60 casada con Lope, que acaba de conseguir un posto no Ministerio. Os días de Ana transcorren entre as tarefas do fogar, a atención ao seu marido e as visitas á barbería de Satur, conselleira e amiga. A vida de Ana dará un xiro o día que coñece a Vivian, fotógrafa francesa de espírito libre, que lle fará ver que a súa vida non é, nin de lonxe, o que ela no fondo ansía.

Alicia abúrrese. De súpeto escoita os pasos dun coello e decide seguilo ata o seu tobo. Alí cruzará a porta a un enigmático mundo no que non existe o tempo e nada é o que parece. Alicia penetrará entre dúbidas, anhelos, preguntas, medos e misterios, nun percorrido iniciático polas cidades invisibles, territorios imaxinarios poboados por estraños seres e algún que outro monstro.

A fraga do meu avó está chea de carballos que case tocan o ceo, castaños, bidueiros, loureiros, bieiteiros, abeleiras, e moitas árbores que sempre deron moitísimo mais que madeira. Agochados entre eles andan paxaros como a pega marza, o mito, o peto real, a estreliña do norte, o paporroibo real, a curuxa,…
E percorrendo os seus camiños están a píntega, os esquíos, o xabaril, o raposo,…

Sakundeba, bandida, perseguida pola policia e polo exército, acusada do asasinato de máis de trinta homes que a violaran tempo atrás e de numerosos asaltos a man armada, preséntase na humilde morada de Pandala, unha sabia anciá que a criou cando era nena e que é a única persoa no mundo na que confía.

Pídelle quedar durante dous días agochada na súa casa, para poder meditar con tranquilidade que decisión tomar nunha disxuntiva transcendental que se lle presenta.

Non! Non se abre o pano ao empezar! Antes, hai que “construír” o escenario. E enchelo de coxíns. E colocar ao bailarín. E iluminalo todo. E entón e só entón, o escenario cobra vida, suspendido. Para xogar á “ gallinita cega”. Ou para entrecruzar gomas e participar nun antigo videoxogo. Para saltar sobre o sofá, ou descubrir cisnes buscando o seu lago. Para seguir a cans bailaríns que escoitan gatos ou encherse a cabeza de aire. Para provocar fogos artificiais ou danzar todos xuntos. PLAY é unha festa sen respiro que contaxia alegría, alenta o sorriso e comparte diversión.

Unha traxicomedia biodegradable e ecosostible arredor da obsolescencia programada, da relación do ser humano cos obxectos e da degradación ecolóxica do planeta por mor da perversa lóxica capitalista, do crecemento e do consumo masivo de produtos.

Elenco: Marián Bañobre e Avelino González

A Productora Paloma Lugilde presenta unha adaptación teatral de Poeta en Nova York de Federico García Lorca, obra de irremediable actualidade, abordándoa desde conceptos pouco habituais: o dó como forza motriz a través do trato coa morte (tema ritual do poemario) ou a crise do desexo. Por iso, a experimentación terá un gran peso, materializándose nun espazo escénico contemporáneo no que a honestidade estea presente creado pola directora e dramaturga Paloma Lugilde. O elenco está formado por María Roja, Sergio Zearreta, e Sabela Eiriz.

Actores manipuladores: Eduardo Rodríguez "Tatán", Miguel Borines e Andrés Giráldez

Tres trogloditas convídannos a entrar no primeiro teatro da prehistoria: a cova, onde asistir a un cómico espectáculo cheo de humor e tolería. Da man dos Monicreques e das súas primitivas habilidades imos coñecer a singular forma de vida dos nosos antepasados máis divertidos.

Unha sorprendente ambientación, a orixinal linguaxe e unha prehistórica escenografía farán que o espectador perda durante a representación o sentido do tempo e do aburrimento.

O crime, como todos vostedes saben, é algo tan antigo como a propia humanidade. E o crime entre familiares é, sen dúbida, o máis xenuíno dos crimes. 

Ninguén está libre de padecer a vertixe ou a pulsión do desexo... O desexo de acabar co seu semellante aínda que este sexa un ser moi querido. 

Elenco: Manuel Manquiña