Teatro

A conmemoración dunha batalla esquecida reúne aos exiguos restos dunha tropa. Apenas se distinguen xa daquelas pantasmas que evocan, os que quedaron sepultados xunto co medo e a gloria, nas trincheiras. Diríase definitivamente vencidos polo tempo, derrotados polas hostilidades do destino, con todo, non abandonaron a esperanza de realizar unha última xesta gloriosa.

Na reunión anual planean perpetrar o asalto ao poder, soñan cun desquite que termine coas inxustizas e terminan que acaban entre ambicións e rivalidades.

A presidenta dun Partido ultra-nacional, occidental, homófobo e ascendente, Nicole Wallace, ten que defenestrar politicamente á súa amiga Janet Müller, ideóloga e vicepresidenta, para branquear a súa formación e aspirar ao poder. A filla de Janet, bisexual e ferozmente crítica coa súa nai, comeza unha relación peculiar con Iván, o fillo de Nicole. Ambas as historias, entrelazadas ao longo dun ano de eleccións locais, rexionais, europeas e xerais, levarán ao Partido Nacional ata o máis alto. Xusto ao bordo dun inmenso precipicio.

Que relación hai entre vontade e fe? Que fai que algo sexa verosímil? Que papel ocupa a vontade na suxestión?

Despois de dedicarnos a escoitar cancións para a creación da nosa última obra, poñeremos agora a nosa atención na crenza. Para isto, traballaremos a partir da película Ordet, de Dreyer, que remata cunha das escenas máis belas e de verosímil máis ousado que eu vin.

Proposta da compañía teatral Bandullo Azul protagonizada por Fran Campos e baseada no libro homónimo de Xosé Lueiro, do que o concello receptor da actividade recibirá 5 exemplares.

O espectáculo conta a viaxe iniciada por Fazulas, o gato persa de dona Adelaida, na súa teima por saber de que cor é o vento. Para darlle resposta a ese misterio, emprenderá unha fantástica aventura collido á empuñadura dun paraugas. Unha peza que trata de sensibilizar a cativada sobre temas como a violencia machista ou os conflitos bélicos.

Adictos somos todos...

Adictos xorde da necesidade de abordar unha problemática que nos afecta a todos: ata qué punto estamos sometidos pola tecnoloxía? Somos realmente libres? Qué tipo de sociedade construímos? Qué panorama exponnos o futuro máis próximo? Realmente merecémonos o cualificativo de "seres humanos"?

O mércores 21 de decembro acolleremos a representación da obra de teatro 'Políticas sentimentales', que recrea un encontro entre María Casares e Albert Camus.

Da man do Centro Dramático Galego e baixo a dirección de Javier Villán, a obra será interpretada polos actores Sabela Hermida e Germán Torres.

Con este último acto péchanse no museo as actividades organizadas pola Xunta de Galicia con motivo da celebración do Ano María Casares.
 

A tarde do sábado, 17 de decembro, temos un apuntamento especial como peche das actividades de Museo en familia.

Teatro: Amigos, viaxes, lendas… Cabaret familiar no que o público pode participar nas accións propostas polo mestre de cerimonias.
Máis información en https://museoperegrinacions.xunta.gal/.../museo-en...
reservas.mdperegrinacions@xunta.gal

“Era unha vez unha bela cidade chamada Hamelin. A cidade encheuse de ratas. Ata que alguén fixo soar unha fermosa música”. A versión áspera do conto é máis verosímil e parécese máis ao mundo no que vivimos. No noso mundo, os nenos son os primeiros que pagan. Pagan os vicios dos maiores, as mentiras dos maiores. Neste sentido, o Hamelin que non sabe protexer aos seus nenos é como moitas cidades do noso mundo.

Din que o corazón de Ana é un dormitorio baleiro. Nico quere tatuarse o seu. Están atrapados nun ascensor e pasarán de ser descoñecidos a amigos. Isto pasou fai tres anos, pero viaxando ao pasado, viviremos no presente o que nos veñan a contar. O amor, o sexo, a soidade e os prexuízos da xente serán os temas para tratar. O xornalista con parálise cerebral e a vendedora de caramelos que anda sumida en contradicións, explicarán sen complexo algún as súas vivencias afectivo sexuais para demostrar que cada un de nós, coa súa parálise particular, temos diferentes medos, soños e ilusións.

Cómo hemos llegado hasta aquí é un título que oscila entre o talk show, a autoficción, o panfleto político e a análise social e a viaxe do heroe mitológico clásico, que contén desafíos e emocións universais, só que, aquí, o heroe é unha bollera de Plasencia obsesionada coa súa nai, que cumpriu corenta (ou máis) sumida na precariedade. A dramaturxia é o resultado dun proceso de investigación con distintas fases e que tamén se nutre da propia experiencia das tres artistas involucradas no proxecto.