O skate asociouse sempre á cultura underground, polo menos esta connotación tiña durante os anos noventa. Naquel momento as táboas de skate eran fabricadas por pequenas marcas impulsadas por skaters e unidas a toda a contracultura asociada ao mundo da patinaxe.

As táboas, marcadas pola presenza de líxaa na parte superior onde se efectúa o contacto cos pés dos patinadores, paradoxalmente esconden no seu parte menos visible, onde se ancoran as rodas, o seu espazo máis personalizado. É aí onde as marcas de skate introducían os decorados. Estes debuxos eran realizados nos anos noventa mediante a técnica da serigrafía que permitía o uso dun número máis limitado de cores que a actual impresión por calor. Ao ser realizadas por pequenas marcas comerciais, a tirada de táboas cun mesmo debuxo era limitada, o que convertía esta arte nun sinal dalgún modo asociada ao patinador que a posuía. Era difícil ver táboas repetidas por aquel entón, o cal unido á utilización da técnica serigráfica, emparentaba os traballos artísticos das táboas co universo artístico do gravado ou o debuxo.

Estas serigrafías son o punto de partida do proxecto de Manuel Eirís, que a través dun procedemento de pintura que quere achegarse ao accidental replica o rastro deixado nestes debuxos pola acción de patinar.

Se nestas táboas o rastro é unha falta de pintura provocada polo rozamento da táboa contra as superficies da cidade ou os parques de skate, nestas pezas presentadas por Manuel Eirís o proceso é o inverso. Os papeis colocados estratexicamente na superficie da táboa que sofre a acción do rozamento son coloreados pola acción do papel de calco que o artista presiona de forma accidental mentres realiza trucos de patinaxe. A abstracción resultante deste proceso no que o máis importante para o artista é evitar a caída, convértese dalgún modo en figuración resultado do acto de tachar, substituíndo as imaxes prefijadas destes debuxos que as serigrafías marcaban.

Trátase de buscar a pincelada pura, aquela asociada á falta de intencionalidade da pintura nos nenos e os tolos. A imaxe resultante é unha imaxe pouco condicionada polo artista, que xorde dunha maneira sincera e que parte dun proceso accidental, non intencionado, no seu efecto directo. O tachado que conforma a imaxe pictórica componse así de dous planos superpostos. Por unha banda, a figuración que é a parte máis creativa resultado da acción e doutra banda o compoñente destrutor, máis iconoclasta, da mesma acción.

Para pechar o proxecto os sons dos trucos executados convertidos en pezas sonoras do artista Manuel Eirís, servirán como punto de partida para a improvisación que como colofón á mostra levará a cabo o batería e músico de jazz Lareira Legido.