Evento: Pictocuentos: O patito feo

O conto empeza un día de verán, cunha pata incubando os seus ovos no niño. Un dos patitos resulta ser desproporcionado con respecto aos seus agraciados hermanitos, non se parece fisicamente ao resto, pero é capaz de lanzarse á auga, sosterse e nadar. «Mamá pata» lévaos á granxa, onde o resto dos animais (galiñas, gansos, o pavo... ) rin del. O pobre patito non recibe máis que picotazos, empuxóns e burlas. Mesmo os seus irmáns maltrátanlle ás veces dicíndolle «Oxalá che pille o gato, mangallón!» e ata a súa nai desexa perdelo de vista.

Un día o patito salta a preto e foxe, pensa que os outros animais non queren estar con el. Atópase con patos e gansos salvaxes, que perecen nunha cacería. Segue a súa fuxida, baixo unha tempestade, e chega a casa dunha viejecita (cun gato e unha galiña, que se cren o centro do mundo) onde pasa un tempo. Pero bota de menos nadar e chapotear na auga, así que se marcha. Unha tarde de outono divisa unha bandada de grandes e fermosas aves brancas que levanta o voo. Son cisnes, pero el non o sabe. queda impresionado e inquieto, sente desexoso de ser como esas magníficas aves. Entón, chega o cru inverno e o pobre patito pásao moi mal, tanto que case morre conxelado. Un campesiño rescátao do xeo do pantano e lévao á súa casa, alí reanímase pero pronto ten que escapar asustado pola muller e os nenos. Pasa o resto do inverno no pantano, con moita penuria entre as canas.

Cando chega a primavera, é capaz de saír voando ata un precioso xardín onde unha bandada de cisnes aparece!!! O patito feo achégase a eles, temendo que o maten a picotazos. Pero estes nadan ao seu ao redor e acaríñano cos seus picos. De súpeto mírase na auga, ve a súa imaxe reflectida e dáse conta que tamén el é un precioso cisne. Lembra tantos traballos e penalidades, pero agora sente moi, pero moi feliz. «Xamais soñei que podería haber tanta felicidade, cando era só un patito feo».